Minęły już czasy, kiedy trzeba było się dopasowywać, być jak wszyscy, a nie wyróżniać się. Nasz wiek to wiek indywidualności, wiek wyjątkowych dzieci, dzieci w kolorze indygo. Ale rodzice już tak wciąż starają się, aby ich dziecko było „normalne” jak wszyscy inni. Każdy może liczyć – i nasze dziecko też powinno. Wszyscy uczą się angielskiego (chiński) - dlaczego nasze dziecko jest gorsze? No i tak dalej. Poza tym rodzice często przy pomocy dziecka starają się spełnić swoje niespełnione marzenia – zostać piosenkarzem, wygrać konkursy, zdobyć złoty medal… Zdarza się też, że jedno z rodziców tego nie robi. akceptuje w sobie, nie kocha pewnych cech (na przykład tata nie może sobie pozwolić na roztargnienie). A potem, jeśli dziecko nagle zacznie przypominać swoją matkę lub ojca w tym charakterze (na przykład stanie się roztargnione), wówczas rodzice z całych sił starają się poprawić swoje dziecko (a nie siebie). wszyscy rodzice chcą, aby ich dzieci dorastały pomyślnie. I oczywiście skupiają się bardziej nie na sobie, ale na „obrazie” z telewizji, na sukcesie reklamowym. Ale dzieci są przede wszystkim powtórzeniami swoich rodziców. A jeśli was, drodzy rodzice, irytuje przejaw jakiejś cechy u waszych dzieci, zanim skierujecie swoje wysiłki na poprawianie dzieci, na wszelki wypadek sprawdźcie, czy dziecko jest takie. w jakiś sposób podobny do Ciebie, czy Twoi rodzice nie karcili Cię za to samo w dzieciństwie? Na przykład rodzice bardzo lubią narzekać na swoje dzieci, że są w jakiś sposób skromne, nieśmiałe, niepewne siebie (co naszym zdaniem ma miejsce? nie doprowadzi do sukcesu). Tata skarży się, że jego syn jest prześladowany w klasie, ale nie może się przeciwstawić. Prosi oczywiście o radę psychologa – jak nauczyć dziecko dawania reszty, jednocześnie przytaczając (jako argument) swoje nieszczęśliwe dzieciństwo, w którym też nie potrafił się należycie bronić, co było dla niego trudne. przysporzyło mu wielu przykrych przeżyć, wstydu i upokorzenia. A tata nie chce, aby jego syn doświadczył podobnych uczuć, jak w dzieciństwie. Jednak rozwiązaniem nie jest „reedukacja” syna, ale przyznanie mu, że nie może zachowywać się w każdej sytuacji, jak np. bohater, jak superman. Gdzieś, gdzie „nie jest w najlepszej formie”. Czasem jest roztargniony, czasem słaby. Mama nie zawsze jest pewna siebie, jest skromna, nieśmiała (swoją drogą nie jest to najgorsza cecha, chyba że oglądasz telewizję, gdzie z takim „bagażem” nie zostaniesz „supergwiazdą”). Dlaczego miałaby oczekiwać, że jej córka będzie pewna siebie, nieustraszona, niezależna i na wszelki wypadek zastanówmy się, jaki „sukces” masz na myśli, na kim się skupiasz? Dla sąsiada, który ma większy dom (samochód)? A może dla przyjaciela, który spędza wakacje na Wyspach Kanaryjskich? Oznacza to, że oceniasz siebie jako „nieudacznika”. Ale za sukces, osiągnięcie można uznać to, że jesteście wykształconymi, ciekawymi ludźmi, że udało wam się poznać siebie nawzajem, założyć rodzinę, mieć rodzinę. dzieci. Zarabiasz wystarczająco dużo pieniędzy, aby zapewnić wszystko, co niezbędne dla Twojej rodziny, masz zainteresowania, hobby… Wszystko jest względne. To samo dotyczy wychowywania dzieci. Skoncentruj się na osiągnięciach swojego dziecka, nie porównuj go z innymi. Niech te zmiany będą ledwo zauważalne, nie ma problemu. Pokaż dziecku, że cieszysz się, jesteś szczęśliwy, zachwycony, podekscytowany, że dzisiaj poszło mu trochę lepiej niż wczoraj. Bardzo ważne jest, aby powiedzieć mu o swoich uczuciach, a nie tylko o tym, że jest świetny. Twoje dziecko będzie próbowało zapewnić Ci te szczęśliwe chwile. Pamiętam szkolenia, które prowadziłem dla nauczycieli. Młoda nauczycielka w szkole podstawowej z irytacją opowiadała o uczniu, który nic nie robi na lekcjach: „Powiedz mi, co mam z nim zrobić, jak mam go potraktować, jeśli głupio siedzi?” „Spróbuj go pochwalić za to, że jest u Ciebie lekcja” – zaproponowałem. - „W każdym razie znajdź coś, za co możesz go pochwalić! Zobaczysz, że ze względu na twoją kolejną pochwałę będzie próbował coś zrobić, nawet jeśli będzie to dla niego bardzo trudne. Na pewno brakuje mu tej pochwały od rodziców”. W tym sensie jest to bardzo