Relacje. W tym słowie kryje się tak wiele. Od urodzenia budujemy relacje z rodziną, ze światem, ze sobą. Dla wielu relacje, jeśli nie kluczowa wartość w życiu, są nadal dość istotne. Nawet ten samorozwój, który jest trąbiony ze wszystkich stron, dotyczy także relacji - z samym sobą/z samym sobą. Relacje, emocje i uczucia są ze sobą nierozerwalnie związane. Przychodząc na ten świat, uczymy się kochać i być rozczarowani, przebaczać i obrażać się, mamy poczucie winy i szukamy sposobów na interakcję. Swoją postawę wobec siebie budujemy przez pryzmat postawy znaczących, bliskich nam osób od urodzenia. Bardzo podoba mi się sformułowanie (niestety nie udało mi się znaleźć autora): „Kiedy karcisz swoje dziecko, ono nie przestaje cię kochać, przestaje kochać siebie”. Wielu z nas dorastało w trudnych czasach finansowych, kiedy rodzice musieli pracować bardzo trudno zapewnić ich dzieciom, tj. Mamy podstawowe minimalne potrzeby gospodarstwa domowego - ubrane, obute, nakarmione, dach nad głową. I niewielu rodziców w tamtym czasie zdołało zwrócić uwagę na dobrostan emocjonalny dziecka. Wielu z tych rodziców, na dodatek, nadal żyło w paradygmacie, że uczucia i emocje dzieci są drobnostką, że chodzi o ich dorosłych. którzy mają poważne problemy i uczucia. Dzieci czuły się potrzebne i wartościowe, gdy nie przeszkadzały dorosłym, nie stwarzały problemów, pomagały na miarę swoich dziecięcych możliwości i osiągały pewne sukcesy. Dzieci dorastały w poczuciu, że ich uczucia nic nie znaczą, że tylko dlatego, że je wyraziły, nic się nie zmieni… ale to nie przestało mniej boleć, żale nie znikały, lęki, zmartwienia i zmartwienia nie znikały daleko - nadal się kumulowały (trochę po trochu, czasem trochę więcej, czasem trochę mniej...). Zadaniem rodziców jest docenienie uczuć swoich dzieci i nauczenie się sobie z nimi radzić, ale Nie zawsze tak się dzieje. W przyszłości takie osoby, które wychowały się w rodzinie, w której uczucia nie były przywiązywane zbyt dużej wagi, istnieje duże prawdopodobieństwo, że wpadną w pułapkę następującego planu. Ponieważ ludzka psychika jest tak skonstruowana tak, że wszystko, co w nią wpada, musi zareagować – wszelkie niedopowiedzenia, urazy, poczucie winy, a nawet niemożność okazania uczuć czułych i radosnych. W związku z tym podświadomie szukamy osób, z którymi będziemy mogli się „pobawić”. (reaguj) na wszystko, co w nas „utkwiło”. Polubimy (zakochamy się) w tych, z którymi takie relacje są możliwe. Jeśli znajdziemy taką osobę i wejdziemy z nią w relację, wówczas ta relacja, oprócz miłości, staje się (emocjonalnie) zależna. Ważny dodatek: zależność emocjonalna nie wyklucza obecności czystego i jasnego uczucia zwanego Miłością! A uwolniona od tej zależności miłość nigdzie nie odchodzi (oczywiście jeśli istnieje). Zaczynamy bać się utraty tego związku i zaczynamy się ograniczać i powstrzymywać od wyrażania własnych uczuć, wracając tym samym do pozycji, w której byliśmy w rodzinie rodzicielskiej, tylko tutaj dodawany jest także strach przed stratą swoją drogą jest to powszechna opcja rozwoju relacji współzależnych (w rodzinie rodziców dziewczyna nie mogła wpływać na zachowanie ojca, ale rzekomo mogła wpływać na męża! W związku z tym dziewczyna będzie szukać albo „silnego”. „mężczyzną, z którym może „odzyskać” to, co nie wyszło jej w dzieciństwie, lub „słabym/problematycznym”, aby naprawić to, na co nie miała wpływu w rodzinie rodzicielskiej na pierwszy rzut oka dorosły, ale kończy albo w pozycji „dziecka”, albo w pozycji „rodzica”. W szczególnie trudnych przypadkach role te można połączyć. Powstaje logiczne pytanie – co z tym teraz zrobić? Przeprowadź diagnozę swoich obecnych lub przeszłych relacji z mężczyznami (określ, jak duża jest zależność w Twoim związku i czy ktoś wpada w „rolę”). Przeanalizuj swoją relację dziecko-rodzic i weź odpowiedzialność za swoje uczucia tu i teraz. Znalezienie sposobów, aby odpowiedzieć na uczucia z dzieciństwa i uzyskać tę samą satysfakcję emocjonalną w bezpiecznym środowisku dla wszystkich, nie jest takie proste!!