Drodzy Rodzice, dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami jednym przykładem, jak moja klientka, która uwielbia kontrolować wszelkie działania swoich dzieci, samodzielnie doszła do wniosku, że w pewnych momentach konieczne i ważne jest przekazanie odpowiedzialności za swoje działania dziecku innymi słowy wyjaśnij konsekwencje swojego wyboru i odsuń się, stając się zewnętrznym obserwatorem, dając dziecku możliwość zdobycia własnego doświadczenia życiowego, jeśli nalega. Ale zacznę od krótkiego kontekstu: według matki, która zwróciła się do mnie o radę kilka lat temu, zawsze starała się pomagać dzieciom we wszystkim, a często nawet tam, gdzie nie powinno się tego robić (ale uświadomiła sobie to dopiero z czasem): uparcie uważała to za swój rodzicielski obowiązek odrabiać zadania domowe ze swoim najstarszym synem do 7. klasy. Bała się, że gdyby jej nie było w pobliżu, syn po prostu poszedłby do szkoły z niewyuczonymi lekcjami, za co ona, jako matka, wstydziłaby się przed nauczycielami. Bała się też, że wtedy wszyscy nauczyciele uznają jej syna za niechluja i będą się o nim źle wypowiadać na zebraniach rodziców w obecności innych rodziców, co również było dla niej bardzo nieprzyjemne. Jej obawy były tak wielkie, że nieustannie upominała swojego nastoletniego syna, jeśli uważała, że ​​jest leniwy. Pod jej czujnym okiem matki chłopiec robił wszystko, ale ponieważ matka się bała, gdy jej nie było w pobliżu, po prostu robił to, co lubił najbardziej, czyli bawił się, na ile było go stać. Przyszedł moment, w którym kobieta zdała sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczona musiała stale nadzorować syna we wszystkim, co dotyczyło szkoły. „Przełamała się” i wyraziła swoje niezadowolenie z syna, nie zapominając powiedzieć, jak ważne jest samodzielne studiowanie, że nauka jest ważna i konieczna i on sam jest za nią odpowiedzialny, że nadszedł czas, aby pomyślał o swoim własną przyszłość, że jest już zmęczona ciągłym gonieniem za nim i zmuszaniem go do nauki. Czas mijał, najstarszy syn nie zmienił podejścia do nauki. Najmłodsze dziecko tej kobiety również zaczęło mieć trudności w nauce: miało trudności ze zrozumieniem niektórych przedmiotów szkolnych i na wszelkie możliwe sposoby starał się unikać prac domowych. A ona musiała go ściśle kontrolować. Zmęczona kłótniami ze starszym, zmęczona zmuszaniem go do przygotowań do ostatecznej obserwacji, postanowiła odsunąć się na bok, szczegółowo wyjaśniając synowi, jakie konsekwencje pociągnie za sobą jego wybór na rzecz lenistwa, skupiając się. o tym, co było złe. Po pisaniu prac monitorujących może nie dostać się na wymarzoną klasę fizyki i matematyki. Według matki jej syn był na tyle pewny siebie i poważnie wierzył, że bez przygotowania doskonale napisze wszystkie badania monitorujące. Zmęczona walką z synem, przejmowaniem odpowiedzialności za jego studia i ciągłymi obawami, kto co powie o niej i jej synu, ona, bardziej z protestu niż inteligencji, postanowiła ustąpić i dać synowi możliwość działania tak jak uważał za stosowne. Trzeba powiedzieć, że niezależnie od tego, jak trudno było jej patrzeć na lekkomyślną pewność siebie syna, nadal udało jej się powstrzymać i nie spieszyć się, by go „uratować”, co ostatecznie zaowocowało. Syn pisał prace monitorujące, ale nie tak, jak planował: nie miał 1 punktu, aby przejść minimalny próg selekcji do klasy fizyki i matematyki. Powiedzieć, że był zdenerwowany i niezadowolony z wyniku, oznacza nie powiedzieć nic o jego doświadczeniach w tym momencie. Jednak szkoła go zakwaterowała: nastolatkowi zaproponowano poprawę wszystkich przedmiotów do końca roku do wymaganego poziomu, który mógł zapewnić przejście do klasy o pożądanym nastawieniu. W tej chwili nasz młodzieniec uczy się samodzielnie, uczy się dobrze i dokładnie w takiej klasie, o jakiej marzył. Teraz matka nie musi go zmuszać do nauki, nie musi go kontrolować, odrabiać z nim zadań domowych, a wszystko dlatego, że podczas tego „eksperymentu” uświadomił sobie, że nauka jest jego obowiązkiem i na podstawie własnych doświadczeń wyciągnął takie wnioski własne doświadczenie. Jednak nie byłoby!