Kto nie obiecał sobie, że od poniedziałku zacznie nowe życie? Dlaczego to pozostaje na poziomie obietnic. Dlaczego, skoro „jutro przejdziemy na dietę”, to dzisiaj na pewno musimy jeść tak, jak ostatnim razem znalazłem odpowiedź na to zjawisko? Odpowiedź kryje się między innymi w Twoim stosunku do nowego reżimu. Zastanówmy się. Jeśli ktoś nagle obiecuje sobie taką obietnicę, najprawdopodobniej wyobraża sobie nowy sposób życia, po pierwsze jako tymczasowy akt woli, a po drugie, jako bohaterstwo. Cóż, wszystkie wynikające z tego konsekwencje nie będą długo czekać! Każdy wie, że bohaterski czyn nie może trwać długo. Polega na obciążeniu wszystkich zasobów i wycofaniu się z innych zadań i problemów życiowych. Krótko mówiąc, wstałem, napiąłem się, dokonałem wyczynu i znów wróciłem do swojego zwykłego rytmu. Więc? Ale nie da się żyć w tym trybie cały czas! Jak wiemy, organizm ludzki nie może istnieć w trybie ciągłego napięcia i w naturalny sposób powracamy do poprzedniego trybu „lizania” ran. Powstaje pytanie, więc teraz taki wyczyn musi być dokonywany stale? Tak i nie! Ostatnio zaimponował mi kolejny projekt telewizyjny (ze względów etycznych nie będę go wymieniał). Wiele z nich jest teraz w naszej telewizji. Kiedy gromadzą się grupy osób z nadwagą, które aktywnie angażują się w odchudzanie w trybie zawodów. I wydawałoby się, że twórcy tych projektów mają bardzo dobre intencje – pomóc ludziom zyskać nie tylko piękny wygląd, ale także odzyskać zdrowie i rozpocząć nowe życie. Jednak sam wiesz, dokąd może prowadzić droga wybrukowana dobrymi intencjami! Co najmniej 30% uczestników tych projektów rezygnuje z rywalizacji o „nagrodę” już w trakcie realizacji zdjęć, czego jesteśmy świadkami. A według dalszych statystyk, dobra połowa uczestników wraca do poprzednich form. Dlaczego? Ponieważ: a) skompresowane ramy czasowe; b) walka o super nagrodę (i jest to motywacja zewnętrzna niezwiązana ze stanem wewnętrznym człowieka i jego postrzeganiem siebie); c) katorżnicza praca wymagająca maksymalnego wpływu (a nie zapominajmy, że dana osoba ma inne sprawy: praca, rodzina, obowiązki i inne), a to jest oderwanie od rzeczywistości, odsunięcie na bok całego życia, gdzie po odchudzaniu wracają ze swojego „sterylnego” projektu? Tak, wszyscy w to samo miejsce, gdzie było im ciepło, odżywieni i bez rytmu na granicy swoich możliwości. I nie zapominaj, że dana osoba ma codzienne zmartwienia: pracę, bliskich, inne problemy. I uczynił to wszystko, będąc we wspaniałym ciele. Więc? A potem został wyciągnięty ze swojego zwykłego otoczenia, „zaplanowany” i umieszczony z powrotem tam. Co się z nim stanie? Oczywiście jest większa szansa, że ​​wszystko wróci do normy. Wyjątkiem są przypadki na „projektach”, kiedy uczestnikowi udaje się doświadczyć nowych, silnych emocji, które radykalnie zmieniają całe jego życie. W jednym z tych „projektów” facet zakochał się głęboko w innym uczestniku. Nawet po ukończeniu programu nawiązali silną więź. Zatem nie tylko nie powrócili do poprzednich form, ale także wspierali się nawzajem, kontynuując zdrowy tryb życia. Ten przypadek potwierdza moje słowa i potwierdza stwierdzenie, że wyjątek jest kolejnym dowodem potwierdzającym regułę, jeśli układ nerwowy, w tym wola, pracuje w trybie wyczynu, to wynik jest znany. O wiele bardziej opłaca się zacząć od czegoś małego, ale regularnie wdrażane rozwiązania są uważane za wyczyn. I traktuj ich z dużym szacunkiem! Znowu nie można tu bawić się w manipulacyjną grę w stylu „nie stać mnie na to, nie stać mnie na to”, bo „to jest w moim guście”. znaczy, w miarę moich możliwości, i nie zajmuje to dużo czasu.” „Pamiętasz legendarnego barona Munchausena z radzieckiego filmu? Zostało to zapisane w jego codziennej rutynie: „Od siedmiu do dziesięciu, wyczyn”. Czy sądzisz, że ten ironiczny przykład można wziąć pod uwagę? Jaki jest sekret? Po pierwsze, wyczyn ten nie zdarza się raz w życiu, nie w poniedziałek, ale regularnie, każdego dnia. Nawyk!!