Od autora: 14.09.2012Na półkach literatury psychologicznej pojawiło się nowe ciekawe dzieło - „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet i kobiety, które je kochają” przez Susan Forward. Tytuł ten może przypominać czytelnikom tytuł popularnej i niemal jedynej jak dotąd książki psychologicznej w całości poświęconej uzależnieniu od miłości w związkach – „Kobiety, które kochają za bardzo” Robina Norwooda. Rzeczywiście obie te książki poświęcone są temu, co trudne relacji między mężczyzną i kobietą, z których każda odgrywa określoną „rolę” w kształtowaniu scenariusza „zachowań uzależniających”. Co łączy te dwie książki? Obydwa opisują historie kobiet i mężczyzn, którzy doświadczyli uzależnienia od miłości, czyli tzw. reprezentują żywy materiał w oparciu o przetworzone doświadczenia swoich autorów – praktykujących psychologów. Autorzy obu książek zwracają uwagę na główną przyczynę powstawania „niezdrowych relacji” – nierozwiązane problemy relacji dziecko-rodzic, w wyniku których dorastający. -up „dorosłe dziecko” pozostaje w symbiotycznej zależności lub współzależności od jednego lub obojga rodziców, zmuszając je do ciągłego przeżywania w relacji z partnerem znanej z dzieciństwa traumy. Co więcej, jak zauważają psychologowie w obu książkach, partnerzy ci są do siebie przyciągani z niezwykłą precyzją, pasują do siebie jak klucz do zamka, tworzą niczym puzzle, z których składa się obraz „bolesnych związków”, są swoimi lustrzanymi odbiciami, co stanowi główny nacisk Robina Norwooda w książce dotyczy kobiet – „niewolnic miłości”, które odczuwają żarliwą potrzebę intymności, pragnienie miłości i dążą do złączenia się z nieuważnymi i egoistycznymi partnerami, wówczas Susan Forward zwróciła większą uwagę na cechy typu „męskiego”, które nazywała mizoginem lub, po rosyjsku, mizoginem. Mizogin ucieka od intymności, nie wypuszczając partnerki, a raczej trzymając ją w niewoli swoich destrukcyjnych emocji. Od razu zastrzegam, że taki jest typ „męski” i „żeński” w relacjach dwojga ludzi zwane umownie, oparte na przyjętych stereotypach kulturowych, aby ułatwić zrozumienie treści. W rzeczywistości nie są one ściśle powiązane z konkretną płcią, tj. kobiecą rolę ofiary może w związku odgrywać przedstawiciel silniejszej płci, natomiast męską rolę w związku może odgrywać kobieta. Co więcej, z własnego doświadczenia dodam, że jedna osoba przez całe życie może wejść w relacje, w których pełni różne role - niewolnika miłości (bierna ofiara) lub mizogina (agresywny prześladowca). Wyjaśnia to powszechność bólu lub wspólne źródło traumy psychicznej, której doświadczają zarówno mężczyźni, jak i kobiety w relacjach z rodzicami. „Kobiecą” pozycję ofiary/„niewolnicy miłości” i pragnienie intymności z niezrównoważonym emocjonalnie mężczyzną, który powoduje cierpienie psychiczne, można nazwać „chorobliwym uzależnieniem od miłości”, jeśli występują następujące objawy wymienione w książce R. Norwood: Z reguły ofiara dorastała w dysfunkcyjnej, dysfunkcyjnej rodzinie, w której potrzeby emocjonalne nie były zaspokajane. Stosunek matki do ofiary charakteryzował się postawą dość ambiwalentną – albo okazywała matczyną uwagę i troskę, albo nagle ją jej pozbawiała, doświadczając irytacji i odrzucając ją. W ten sposób sama ofiara otrzymała niewiele prawdziwej opieki i dlatego próbowała zrekompensować tę niezaspokojoną potrzebę, zostając nianią, szczególnie dla tych mężczyzn, którzy z tego czy innego powodu wydawali się jej wadliwi. Ponieważ „ofiara” nigdy nie była w stanie wpłynąć na jej rodziców Aby obdarzyli brakującą miłością i uwagą, „ofiara” ostro reaguje na znajomy typ mężczyzny, którego możesz ponownie spróbować zmienić, dając mu swoją miłość. Nie wie, kiedy partner zaszczyci ją miłością, a kiedy będzie niegrzeczny i okrutny. Ja sam nieZdając sobie z tego sprawę, kobieta zaczyna targować się o miłość i akceptację mężczyzny ze strachu przed porzuceniem „ofiara” jest gotowa zrobić wszystko, aby zapobiec zerwaniu połączenia. Nie ma prawie nic zbyt kłopotliwego, czasochłonnego i kosztownego dla „ofiary”, jeśli może pomóc osobie, do której jest przywiązana. Przyzwyczajona do braku miłości w relacjach osobistych, „ofiara” jest gotowa czekać, mieć nadzieję i jeszcze bardziej starać się zadowolić. Uczyni go centrum swojego życia i dla niego jest gotowa znieść każde okrucieństwo. W związku „ofiara” w znacznie większym stopniu opiera się na marzeniu o tym, jak mogłoby to wyglądać, niż na prawdziwej sytuacji. Po stracie partnera doświadcza ogromnego bólu i cierpienia. Czuje, że nie może żyć bez tej osoby, ponieważ związek z nim daje jej doznania, z którymi nikt inny nie może się równać. W związku „ofiara” jest za każdym razem gotowa wziąć na siebie dużą część odpowiedzialności, poczucia winy i wyrzutów. dlatego z reguły w takie związki wpadają silne kobiety, które są niezależne w innych obszarach. Samoocena „ofiary” jest na krytycznie niskim poziomie i w głębi duszy wierzy, że nie jest warta szczęścia. Jest raczej pewna, że ​​musi jeszcze zasłużyć na prawo do cieszenia się życiem. „Ofiarę” przyciągają osoby obciążone problemami do rozwiązania lub wplątuje się w sytuacje zagmatwane, niepewne i bolesne emocjonalnie, co nie pozwala jej skupić się na odpowiedzialności, jaką za siebie ponosi. „Ofiary” nie pociągają życzliwi, godni zaufania, zrównoważeni partnerzy, którzy okazują jej zainteresowanie. Uważa je za nudne i nieciekawe. Kim jest ten partner „niewolnika miłości”, do którego kobieta odczuwa namiętny pociąg emocjonalny i dlaczego on jest dla niej tak atrakcyjny? S. Forward w swojej książce opisującej mizogina dochodzi do następujących wniosków: Mizogin charakteryzuje się rozdwojoną, ambiwalentną postawą wobec kobiety – namiętnym uczuciem miłości, nagle i często zastępowanym przez uczucia nienawiści i złości, co jest prawdziwym stanem emocjonalnym hak na „niewolnicę miłości” (jak pamiętamy z powyższego opisu, namiętnie zabiega o uznanie i wzajemność uczuć u swojego partnera). Za takim niekonsekwentnym zachowaniem kryje się silny, nieświadomy strach przed kobietami i kobiecą naturą. Z jednej strony mizogin szanuje kobiecą zasadę, deifikując swoją partnerkę i uważając się za niegodnego jej miłości, z drugiej strony odczuwa strach przed emocjonalną i fizyczną intymnością z kobietą, ze względu na to, że może ona zniszczyć jego osobowość i podporządkuj go. Dlatego jeśli kobieta z tego czy innego powodu odejdzie od mizogina, zaczyna on namiętnie szukać jej miłości i ze wszystkich sił próbować ją sprowadzić z powrotem. Gdy jednak odwraca głowę, by wrócić i zbliżyć się, mizogin zadaje jeszcze brutalniejszy cios emocjonalny, alienując w ten sposób swoją partnerkę. Głównym zadaniem mizogina jest próba podporządkowania sobie kobiety, całkowitego uzależnienia jej od swojej osobowości, stać się centrum jej życia, rozpuścić się w sobie, pozbawić niezależności, energii, sukcesu społecznego. Odczuwa nieodpartą potrzebę całkowitej i niepodzielnej kontroli nad kobietą. Osłabiając kobietę, pozbawiając ją możliwości odejścia, mizogin stara się pozbyć strachu przed zdradą. Dysfunkcyjna rodzina, w której dorastał mizogin, ma wiele cech charakterystycznych. Matka, zamiast zaspokajać potrzebę komfortu i opieki dziecka, zmuszała je do zaspokajania własnych potrzeb, stara się przenieść swoje problemy osobiste na barki dzieci. Jednocześnie dziecko stawało się coraz bardziej zależne od matki. Mizogin pamięta, jak jego matka używała swojej mocy, aby go stłumić, osłabić, jak dosłownie udusiła go swoją kontrolą i teraz jest pewien, że jego partnerka zachowa się w ten sam sposób. Ojciec, który nie dał mu żadnej alternatywy i pozostawił go całkowicie pod wpływem matki, zostawia dziecko samo z jego lękami i panicznym poczuciem bezbronności i