„W całej historii Anglii Londyn nigdy nie był sercem Anglii, często był jej mózgiem i zawsze kasą!” G. Simmel. „Być może nie ma drugiego zjawiska życia psychicznego, które byłoby tak bezwarunkowo charakterystyczne dla dużego miasta, jak bezduszna obojętność”. G. Simmel Dziś w szatni po treningu byłem świadkiem rozmowy dwóch absolutnie uroczych dziewczyn: „Cholera, jaki mamy związek? Pisze do mnie raz dziennie, a potem sam mówi, że czas przestać się tak komunikować. On zawsze zajęty, kariera, ja zawsze zajęty, kariera, a potem jest droga, mieszkamy w różnych częściach miasta. Po co mi ta Moskwa? Kariera, sukces, pieniądze. Plagą metropolii jest ambicja. Nie powinienem był przyjeżdżać do Moskwy po szczęście z mojego Niżnego, tam wszystko jest jakoś prostsze, pomyślałem… Sam przyjechałem do Moskwy z małego miasteczka wojskowego niedaleko Siergijewa Posada. Wstąpiła na uniwersytet, wyszła za mąż i urodziła troje dzieci. Mogę z całą pewnością powiedzieć, co znacząco się we mnie zmieniło po przybyciu do metropolii. Stałem się wycofany, odizolowany, nie patrzę na ludzi, praktycznie ich nie zauważam. Mój wewnętrzny świat szybko rozpadał się na atomy w wyniku ciągłych „zewnętrznych relacji” z niezliczoną liczbą osób, ponieważ w małym miasteczku znałem prawie każdego, kogo spotkałem i miałem z nim bezpośrednią relację. Moje wewnętrzne reakcje nadal przebiegały według tego samego scenariusza, ale po prostu nie miałam wystarczającej siły psychicznej, aby przetrawić WSZYSTKICH ludzi, których spotkałam. Porównałem to do zaniku zmysłów, czyli nadmiernych przyjemności, które powodują reakcję w układzie nerwowym, aż do całkowitego zatrzymania się. Przestałem zauważać ludzi, reagować na nich i angażować się w ich życie. Tak pojawiła się skorupa. Ma też odwrotną właściwość – niemożność akceptacji. Narodził się taki chory, wyczerpany mieszkaniec metropolii, który pozostając w tym samym środowisku, nie miał praktycznie możliwości nabrania nowych sił. Było fajnie, jestem częścią otoczenia, przyszłam do życia pełna nadziei i planów. Ta prędkość życia jest jednocześnie wyczerpująca i dająca poczucie bezpieczeństwa. To jak z jazdą na rowerze: jeśli jedziesz szybko, nie możesz upaść. Jeśli jednak za bardzo przyspieszysz, możesz z wyczerpania nerwowego wpaść do rowu i po prostu się wypalić. Poniższy obraz jest namalowany. Tłumy rowerzystów ścigających się z zawrotną szybkością, w kaskach skorupowych i w niesamowitej różnorodności. Jak „umieć” zatrzymać się i samodzielnie określić, czego potrzebujesz. Jak poznać „swoją” osobę, odnaleźć miłość, żyć niemal do granic możliwości? Panuje opinia, że ​​w metropolii nie szuka się miłości. Ludzie prowadzą zupełnie inny tryb życia, wyrwany z naturalnego rytmu, w porównaniu do małych miast i wsi. Dzieci „tworzy się” na podstawie planów i projektów, tak jak relacje małżeńskie są „projektowane”. Projekt się skończył, para się skończyła. Miarą zaspokojenia wszystkich potrzeb człowieka w metropolii jest sukces. Mieszkańcy metropolii nie są szczęśliwi, utalentowani ani wielcy, oni „odnoszą sukcesy”. Mieszkam w Moskwie od 25 lat. Naprawdę kocham to miasto. Wszak jedyne pytanie brzmi: „na ile znamy swoje potrzeby i jakie znaczenie przywiązujemy do tej naszej „małości” w porównaniu z ogromnym ludzkim mrowiskiem”. Tak naprawdę nie ma problemu wielkiego miasta, jest nasz własny problem naszych relacji z nim. Metropolii nie interesuje, jak każdy z nas żyje. Żyje według własnych relacji towar-rynek. Metropolia sprzeda nam lekarstwo na każdy ból, da możliwość życia według sztucznie stworzonego kultu człowieka „sukcesu”, który rano biega, działa charytatywnie, pije soki i dużo się uśmiecha. Metropolia wpisuje człowieka w swój system. Jak nauczyć się korzystać z metropolii, ze wszystkimi jej zaletami i wadami, jak stać się jednostką i budować własne życie, uzbrojony w jej możliwości? Dorośnij, porzuć swoją niedojrzałość, stań się indywidualnością i zmysłowo zrozum, czego potrzebujesz./