Dzisiaj chcę z Wami porozmawiać o komunikacji. Czym jest komunikacja z naukowego punktu widzenia? Jakie rodzaje komunikacji istnieją? A dlaczego jest to potrzebne? Na pierwszy rzut oka te pytania mogą wydawać się nam głupie. Czy naprawdę są ludzie, którzy nie wiedzą, czym jest komunikacja? Albo, co gorsza, nie wiedzą, dlaczego jest to potrzebne? Co to za głupota? Ale wszystko nie jest tak proste, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Najpierw zastanówmy się, czym jest komunikacja. Jeśli zajrzymy do słownika objaśniającego, od razu zauważymy, że słowo „komunikacja” będzie poświęcone nie jednemu, czy dwóm zdaniu. ale cały akapit. Oznacza to, że nie wszystko jest z nim takie proste. Generalnie wszystkie definicje „komunikacji” sprowadzają się do tego, że jest to proces wymiany czegoś między ludźmi. Ludzie mogą wymieniać się informacjami, działaniami, doświadczeniami, zdolnościami, zdolnościami, umiejętnościami, wynikami działań własnych i cudzych. I tutaj warto skupić się na dwóch kwestiach. Po pierwsze, mówiąc „ludzie”, mam na myśli nie tylko komunikację na poziomie „osoba do osoby”, która ma miejsce podczas komunikacji osobistej. Może to być „osoba-grupa”, „grupa-grupa”, „ludzie-ludzie” itp. Ale dzisiaj chcę przeanalizować bardziej szczegółowo komunikację osobistą, na poziomie „osoba do osoby” lub, jak to się mówi, „osobowość-osobowość”. Po drugie, komunikacja jest właśnie wymianą, jeśli może nastąpić, na przykład w formie monologu – gdy mówi tylko jedna osoba, a inni słuchają? A może nawet pisemnie – gdy przed „głośnikiem” nie ma osób, do których się zwraca? Bo w każdym razie następuje wymiana - mówca niejako „wymienia” to, co mówi lub pisze, aby ktoś inny go słuchał lub czytał. Jak zapewne wiesz, komunikacja jest bezpośrednia - kiedy widzimy, słyszymy i postrzegamy osoba żyje; pośrednie – gdy nas i „rozmówcę” dzieli czas i przestrzeń, czasem nie tylko tysiące kilometrów i różne strefy czasowe, ale także setki lat, jak na przykład wtedy, gdy czytamy klasyczne książki; i pośrednie - gdy nasza komunikacja odbywa się za pośrednictwem czegokolwiek: listu, komunikatora internetowego, telefonu lub komputera. Wszystkie trzy rodzaje komunikacji opierają się zasadniczo na procesie wymiany. W przypadku komunikacji bezpośredniej „mówca” natychmiast otrzymuje reakcję „słuchacza”. ”. Niekoniecznie muszą to być słowa w odpowiedzi, może to być skinienie głową, zaciekawione spojrzenie lub zgoda. Pośrednio „mówca” po pewnym czasie otrzymuje reakcję na swój przekaz. Jak na przykład komentarze, które zostawiamy pod oglądanymi filmami od wideoblogerów lub listy z odpowiedziami do naukowców, którzy napisali artykuły, które nas wywarły. Czasem na przykład „zmieniamy” czas, jaki spędziliśmy na studiowaniu książki napisanej przez dawno nieżyjącego autora. W przypadku komunikacji pośredniej nasza reakcja może być natychmiastowa, przekazana natychmiast lub z różnym opóźnieniem. Główna różnica między taką komunikacją polega na tym, że jest ona możliwa tylko dzięki jakiejś technologii, środkom lub innym ludziom. Najczęściej komunikacja pośrednia i zapośredniczona łączą się. Porozmawiajmy teraz o tym, dlaczego potrzebujemy komunikacji. (Swoją drogą, czy zauważyłeś, że pomimo tego, że używam słowa „porozmawiajmy”, ten post nadal nie jest komunikacją bezpośrednią?) Komunikacja jest nam zatem potrzebna przede wszystkim dlatego, że – jak wszyscy ludzie – jesteśmy istotami społecznymi. W procesie komunikacji kształtuje się nasza osobowość, nasza świadomość i samoświadomość. To dzięki komunikacji możemy się rozwijać, uświadamiać sobie swoje uczucia i doznania, rozumieć swoje potrzeby, wyznaczać cele i je osiągać. Myślę, że czytaliście lub słyszeliście o dzieciach Mowgli, które dorastały wśród dzikich zwierząt. I niestety te dzieci nie mają nic wspólnego z postacią literacką Mowgli, od której pochodzą. A jeśli w książce Mowgli wychowany przez wilki jawi się nam jako bystry chłopczyk, który potrafi rozmawiać ze zwierzętami i rozumie ludzką mowę, a po dorastaniu potrafi nawet żyć z ludźmi. Potem z