Samoprogramowanie. Bardzo często skupiamy naszą uwagę na jakichś negatywach, kłopotach i innych „nieprzyjemnych rzeczach w życiu”. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie skutek uboczny takiego zachowania – Samoprogramowanie się na porażkę, kłopoty, strach. Szkoda, oczywiście, ale ten Wszechświat (lub nasza własna nieświadomość, nazwij to jak wolisz) nie rozróżnia tego, czego chcemy, od tego, czego nie chcemy. Materializuje każdą z naszych naładowanych emocjonalnie myśli. Więc musimy to zrobić wykonaj bardzo prostą operację arytmetyczną: oblicz liczbę myśli o kolorze pozytywnym, odejmij od nich myśli o kolorze negatywnym i uzyskaj resztę - rzeczywistość, którą mamy lub która nas ma. Niestety, łatwiej jest nam dostrzegać wady we wszystkim (ale najlepiej nie w sobie), niż skupiać się na zaletach. Dlaczego? I w ten sposób nasze EGO mniej cierpi. Często usprawiedliwiamy się w ten sposób, chronimy - wydaje nam się, że skupiając się na brakach, możemy stać się lepsi :-) Przecież każdy ma wady? Czyż nie? Niestety. Bardzo mi przykro, ale ten Wszechświat stworzy nam jeszcze więcej niedociągnięć. A oprócz niedociągnięć zaczyna się między nami rywalizacja o to, który z nas jest czasem lepszy od innych (lub gorszy od innych), kto doświadczył więcej. w tym życiu. Zaobserwowałem w swoim życiu. Istnieją cztery najbardziej cyniczne zawody w życiu: lekarze, psycholodzy, nauczyciele i księża. Z wieloma z nich kontaktowałem się osobiście. Ja sam należę do psychologów i byłem i jestem zainteresowany pytaniem: gdzie skąd bierze się ten cynizm, rozczarowanie człowiekiem? Kryzys Wiary w życie i obfitość Skąd bierze się ten kryzys? Wszyscy oczywiście pochodzimy z dzieciństwa i wielu z nas w młodym wieku brakowało bezwarunkowej miłości, akceptacji, troski i uwagi. I wściekaliśmy się! Teraz wydaje nam się niesprawiedliwe, że powinniśmy dać coś temu światu, skoro tak nas niesprawiedliwie potraktował, odrzucił, upokorzył, obraził. I mamy rację. Ale jest jedna rzecz... Któregoś dnia musi nadejść pokolenie, które zatrzyma się i zda sobie sprawę, że tylko sam Człowiek może przywrócić Miłość do swojego życia, na każdym z nas spoczywa ogromna odpowiedzialność, czy nadal będziemy trollować siebie, ten świat, innych ludzi swoją złością, albo wreszcie rozliczymy się ze swoją przeszłością i zaczniemy tworzyć w sobie Miłość, pozwalając jej swobodnie płynąć od nas do tego świata, wpuszczając tym samym w naszą przestrzeń inną rzeczywistość - Wszechświat chętnie ją dla nas stworzy Wracając do wymienionych powyżej zawodów: nauczycieli, lekarzy, psychologów i księży – gdybyś tylko wiedział, jak bardzo mają do czynienia z cudzymi mapami rzeczywistości, podam Ci jeden dialog, którego sam byłem świadkiem niedawno w kościele i tam rodzice 6-letniego chłopca rozmawiali z księdzem, dlaczego chcą ochrzcić dziecko, a odpowiedź była zaskakująca: cóż, taki jest zwyczaj, wszyscy w naszej rodzinie są ochrzczeni. ksiądz powiedział, więc po co ci to? Co wiesz o Bogu? Odpowiedź była prosta, ale odkrywcza: „No cóż, Bóg jest czymś, nawet nie wiem, cóż, po prostu powszechnie się wierzy, że prawdopodobnie istnieje”. w Boga, ale w to, że Z jakiegoś powodu przestaliśmy w cokolwiek wierzyć. Wierzymy, bo tak jest przyjęte – w Boga, w kryzys gospodarczy, w ewolucję od małpy, w to, że trzeba pracować i zarabiać pieniądze. Ale bardzo często w to wierzymy, nie dlatego, że sami tak zdecydowaliśmy, sami tak wybraliśmy, ale dlatego, że jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Przestaliśmy słyszeć głos naszej własnej duszy, naszej własnej nieświadomości. Bardzo często nawet nie wiemy, czego tak naprawdę chcemy. A szkoda. Ale jak zwykle nadal mamy wolność wyboru, wolność wyboru światopoglądu, który pomoże nam stworzyć inną rzeczywistość: udaną, radosną, obfitą, pełną szacunku. Ale to codzienna praca – aby napełnić swoje myśli radością, życiem afirmację, skup się na pięknie, dopóki nasza nieświadomość nie przyzwyczai się do nowego sposobu myślenia. Nie ma sensu po prostu walczyć.