Często błędnie stosujemy termin „narcyz” do osób, które wydają nam się zbyt pewne siebie, energiczne i nastawione na cel. Albo odwrotnie, kiedy opisujemy tych, którzy nas skrzywdzili, zranili, myśląc tylko o sobie i swoich interesach. Tak, słowo „narcyz” stało się obecnie zbyt popularne w przestrzeni informacyjnej. Rozumiemy główne błędne przekonania i mity na temat „narcyzów”. Wszyscy narcyzi są samolubni i narcystyczni. Chociaż narcyzm może objawiać się nadmiernym przechwalaniem się i szukaniem uwagi, jest to jedynie zewnętrzny obraz, maska ​​wielkości, którą „narcyz” zakłada, aby ukryć niezdolność do sprostania wyimaginowanym ideałom i leżące u ich podstaw poczucie nieadekwatności. Większość „narcyzów” ma wyjątkowo niską samoocenę. Są wrażliwi na krytykę, wstydzą się własnych niedoskonałości i nadmiernie przejmują się tym, jak postrzegają ich inni. W sumie psychologowie wyróżniają 2 typy „narcyzów”: nadmierni, czyli tacy, którzy niewłaściwie oceniają swoje znaczenie w świecie; i osoby z deficytami, osoby całkowicie niezadowolone z siebie i wszystkiego, co robią. Narcyzi zawsze odnoszą sukces: Tak, „narcyzi” zwykle dokładają wszelkich starań, aby odnieść sukces w życiu. Jednak nie wszyscy osiągają wielkie sukcesy. Charakterystyka i zachowanie mogą powodować problemy w relacjach międzyludzkich i pracy. Charakteryzuje ich naprzemienna idealizacja i dewaluacja zarówno siebie, jak i otaczających ich osób. Ta ciągła huśtawka emocjonalna, kiedy dziś jesteś wspaniałym współmałżonkiem/przyjacielem/kolegą, a jutro jesteś nikim, jest wyczerpująca. Z narcyzami trudno jest budować relacje osobiste i zawodowe. Narcyzom może brakować empatii w niektórych sytuacjach z powodu silnego skupienia się na sobie, nie oznacza to jednak, że są całkowicie pozbawieni tego uczucia. Niektórzy narcyzi są zdolni do empatii i potrafią ją wyrazić. Narcyzi nie potrzebują wsparcia ani aprobaty innych: Narcyzi mogą być nadmiernie zależni od wsparcia i pochwał z zewnątrz, aby utrzymać swoje poczucie własnej wartości. Narcyzi nie mogą się zmienić: ten mit twierdzi, że narcyzi pozostają takie przez całe życie i nie mogą zmienić swojego zachowania. Jednak dzięki odpowiedniej terapii i autorefleksji niektórzy narcyzi mogą rozwijać zdrowsze relacje ze sobą i innymi. Praca z psychologiem pomaga „narcyzom” doświadczyć uznania i akceptacji, których tak brakowało im w dzieciństwie. Pod okiem specjalisty mogą doświadczyć wszelkich uczuć i przekonać się, że psycholog ich nie odrzuca, ale pozostaje blisko i nadal je wspiera. Terapia może trwać latami. Ale jeśli narcyz osiągnie stabilność, poczucie, że jest już wystarczająco dobry, nie świetny, ale nie bez znaczenia, jest to wynik godny tego czasu i wysiłku. To wynik dający prawo do spokojnego życia.