W piekle dla perfekcjonistów Nie ma siarki ani ognia, Tylko wyszczerbione kotły stoją nieco asymetrycznie. Perfekcjonizm to cecha dwuznaczna, wręcz dwulicowa. Bardzo lubię jego jasną stronę - kiedy wszystko jest przemyślane dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, wykonane pięknie i z duszą. Ale jest też ciemna strona – kiedy nie mogę wpaść na pomysł, szybko naszkicuj coś na kolanie i wypróbuj to w świecie. A żeby wszystkie pomysły zrealizować perfekcyjnie na raz – nie mam czasu ani energii. Kiedyś byłam bardzo dumna z jasnej strony mojego perfekcjonizmu. Powiedziałem sobie: „Lepiej nic nie robić, niż robić to na chybił trafił!” I nawet trochę pogardzałem tymi, którzy realizowali swoje pomysły bez smaku i piękna. Ale teraz widzę w tym coraz większy brak wolności. Dusi mnie potrzeba przemyślenia wszystkich szczegółów każdego zadania. Próba zrobienia tego perfekcyjnie od razu sprawia, że ​​każda fajna myśl staje się czasochłonnym i trudnym procesem. Ale nie każdy pomysł wypali. Wyobrażając sobie, ile wysiłku zostanie włożone, entuzjazm opada na podłogę, czołga się do szafy i prosi, aby mu nie przeszkadzać. W ciągu ostatnich kilku lat zauważyłem, jak ciemnieje jasna strona perfekcjonizmu w moim światopoglądzie i jego cień strona jaśnieje w mojej percepcji, są momenty, w których naprawdę ważne jest dla mnie, aby zrobić to tak skutecznie i jak najlepiej. Na przykład w pracy z klientami. Aby to zrobić, dużo się uczę, chodzę na superwizję osobistą i grupową itp. Ale są inne kwestie - warto najpierw zdobyć „C”, aby przetestować pomysł, zebrać opinie i już zdecydować, czy gra jest warte świeczki. ❗Zasada „zrób to dobrze albo nie zaczynaj” czasami mnie ogranicza i utrudnia. Dlatego wolę stosować go wybiórczo, a nie automatycznie we wszystkich kontekstach. Rozumiemy, jak perfekcjonizm wpływa na nasze życie i dlaczego tak ważne jest uwolnienie się od jego ograniczeń i presji: Perfekcjonizm stwarza nieznośną presję, aby sprostać nieosiągalnym standardom. Prowadzi to do poczucia ciągłego niezadowolenia z siebie, stresu i wypalenia zawodowego. Stajemy się więźniami naszych oczekiwań i strachu przed porażką. Spowolnienie postępu: Strach przed popełnieniem błędów lub zrobieniem czegoś mniej niż doskonałego uniemożliwia nam pójście do przodu. Możemy utknąć w szczegółach, odłożyć ważne rzeczy na później i przegapić szanse na rozwój. Perfekcjonizm nas paraliżuje, pozbawiając swobody działania. Ignorowanie wyjątkowości: Perfekcjonizm zmusza nas do kierowania się sztywnymi wzorcami i standardami, bez uwzględnienia naszych indywidualnych cech i potrzeb. Ignoruje fakt, że każdy z nas jest wyjątkowy i ma prawo do własnej ścieżki i tempa rozwoju. Negatywny wpływ na samoocenę: Ciągłe dążenie do ideału podważa naszą samoocenę. Zaczynamy dostrzegać jedynie swoje braki i zaniedbania, zapominając o swoich osiągnięciach i mocnych stronach. Prowadzi to do chronicznego niezadowolenia z siebie i swojej ścieżki życiowej. Uwolnienie się od perfekcjonizmu oznacza pozwolenie sobie na bycie osobą, a nie idealną maszyną. Oznacza to akceptację swoich słabości i błędów, uczenie się na nich i pójście dalej. Oto kilka kroków prowadzących do tego uwolnienia: Świadomość i akceptacja: Zdaj sobie sprawę, że perfekcjonizm uniemożliwia ci życie pełnią życia. Zacznij zauważać sytuacje, w których wyznaczasz sobie nierealistyczne standardy i świadomie je obniżaj. Doceniaj proces, a nie wynik: skup się na procesie, a nie na idealnym wyniku. Ciesz się każdym krokiem w stronę celu, nawet jeśli jest on niedoskonały. Naucz się wybaczać: pozwól sobie na popełnianie błędów i uczenie się na nich. Pamiętaj, że błędy są częścią wzrostu i rozwoju. Zaakceptuj swoje różnice: Zaakceptuj swoje unikalne cechy i potrzeby. Poruszaj się we własnym tempie, słuchając swojego ciała i duszy Perfekcjonizm nas ogranicza, ale możemy uwolnić się od jego wpływu. Pozwól sobie na bycie prawdziwym, doceniaj swoje wysiłki i ciesz się każdym krokiem w stronę swoich celów. Jak u Ciebie z perfekcjonizmem? W czym Ci to pomaga, a w czym przeszkadza??