Od autora: Dyskusje na temat społeczeństwa konsumpcyjnego i wychowania dzieci w ramach kultury konsumpcyjnej Ostatnio bardzo często spotykam w Internecie artykuły na temat wartości. Zawsze z zainteresowaniem czytam i myślę o tym temacie. Jakie wartości wyznaje współczesny człowiek? Każdy jest inny – tak często na takie pytanie odpowiadają przeciwnicy. Tak, oczywiście, każdy z nas wyznaje inne wartości, ponieważ każdy z nas jest wyjątkowy w całości swoich cech. Ale jeśli spojrzysz na problem, uogólnisz trend współczesności? Żyjemy w epoce konsumpcji. I trudno z tym polemizować. Psychologia reklamy jest na tyle zaawansowana, że ​​sprzedawcy coraz bardziej po mistrzowsku manipulują świadomością konsumenta, zmuszając go do niestrudzonego kupowania, kolekcjonowania, przechowywania i konsumpcji. Wielokrotnie zadawałam to pytanie swoim znajomym i nieznajomym. A najczęstszą odpowiedzią, jaką otrzymywałam, było: „Chcę być niezależna i zabezpieczona finansowo”. Co kryje się za tym sformułowaniem? Niezależność jest dokładnie tym, co sprzedaje nam reklama. Wizerunek osoby niezależnej to samotnik, który niestrudzenie pracuje, by za zarobione pieniądze kupić samochody, mieszkania, drogie wakacje i markowe rzeczy. Oczywiście w tym obrazie brakuje wizerunku rodziny, partnera, dzieci i szczęścia taki. W żadnym wypadku nie ośmielę się twierdzić, że wszyscy ludzie są tacy. Powtarzam – tę odpowiedź w tej czy innej odmianie słyszę w 90% przypadków, gdy zadaję pytanie o wartości. Kiedy zaczynam pytać o rodzinę i dzieci, słyszę odpowiedź: „Tak, fajnie byłoby mieć rodzinę. Być może dzieci. Ale nie teraz. Muszą „stanąć na nogi” i zarobić pieniądze, aby zapewnić sobie przyszłość”. Gdzie zniknęła wartość rodziny i małżeństwa? Wartość rodzenia dzieci? Bardzo słabo rozumiem, jak „stanąć na nogi, aby zapewnić sobie przyszłość”. O jakiej przyszłości mówimy? O wychowaniu „godnego” konsumenta, który pod względem konsumpcji prześcignie mamę i tatę, skoro od dzieciństwa nie będzie świadomy niedoborów? I tu zaczyna się chyba najbardziej dla mnie bolesny temat – temat hodowania „kwiatów”. życia”, czyli nasze potomstwo, które w przyszłości ma stać się pulą genową narodu. Nasze kwiaty rosną w świecie obfitości, gdzie każdy rodzic bezinteresownie zarabia pieniądze, aby je wydać na „godną przyszłość”. ”ich potomstwa. A jak wygląda ta bardzo godna przyszłość? To obfitość rzeczy materialnych wokół dziecka od dzieciństwa. Dziecko ma mnóstwo drogich, jasnych zabawek, wszelkiego rodzaju odmian gier edukacyjnych, kolorowanek, dzwonków, piszczałek, dotykaczy, skakanek i innych śmieci, które w rzeczywistości służą jednemu - zubożeniu relacji międzyludzkich. Jeśli porównamy to z naszym dzieciństwem, mieliśmy ogromną przestrzeń dla wyobraźni – wymyślaliśmy dla siebie gry i zabawy, wypełnialiśmy swoje życie kolorami i zainteresowaniami. Rzeźbiliśmy lalki z plasteliny, szyliśmy dla nich ubranka z kawałków materiału, tworzyliśmy dla nich gry i zasady i w ten sposób rozwijaliśmy się. W przeciwieństwie do tego wszystkiego, przemysł konsumencki pracuje obecnie nad pozbawieniem dziecka możliwości wynalazczości – wszystko można kupić. A rodzice kierowani reklamą kupują tony niepotrzebnych śmieci, przez co ich dzieci są antykreatywne i leniwe. Nie, wcale nie chcę mówić, że lalka Nastya i żelazny zestaw konstrukcyjny z naszego dzieciństwa są ostatecznym marzeniem i że obfitość należy wykorzenić. Zwracam tylko uwagę, że konsumując coraz więcej, od najmłodszych lat uczymy nasze dzieci, aby były konsumentami wyższego rzędu. W tym przypadku funkcja komunikacji dziecka z rodzicami sprowadza się do tego, że dorośli muszą po prostu znaleźć, co kupić dziecku, aby mogło coś zrobić. Po co mu na przykład czytać książkę o zwierzętach i naśladować odgłosy krowy i kota, skoro „inteligentna” książka może to wszystko zrobić za niego. Dziecko od dzieciństwa znajduje się w ciągłym polu informacyjnym – otaczają go różne gadżety go ze wszystkich stron. Rodzice często włączają w tle telewizor, z którego płynie strumień najróżniejszych informacji. A jeśli wyznaczysz sobie cel ianalizujemy, okazuje się, że nie jest już tak pozytywnie. Podobnie jest z kreskówkami: elementy okrucieństwa, przemocy, ekstremalnej rywalizacji i wzajemnego niszczenia się przez bohaterów. Ale łatwiej jest podać dziecku tablet, aby mógł zająć się swoimi sprawami, podczas gdy dziecko nie krzyczy i nie domaga się uwagi. Ciągle widzę te zdjęcia w rodzinach moich znajomych. W rzadkiej obecnie rodzinie dziecko od najmłodszych lat nie jest wyposażone w tablet. Mamy więc: rodziców, którym zależy na wysokich zarobkach, dzieci zaśmiecone od stóp do głów zabawkami, urządzeniami edukacyjnymi i gadżetami, czyli. , rodziny, w której interakcja interpersonalna jest ograniczona do minimum i zapośredniczona jest za pomocą różnego rodzaju narzędzi pomocniczych. Prędzej czy później nasze kochane dziecko dorośnie. Jest przyzwyczajony do jedzenia wszystkiego, na co ma ochotę, w dużych ilościach. Nie jest przyzwyczajony do myślenia, wymyślania, bycia kreatywnym. Postępuje w sposób stereotypowy, schematyczny. Każde zadanie wymagające choćby odrobiny przemyślenia kończy się ślepą uliczką. A jego zdolność do twórczej adaptacji jest wyjątkowo słabo rozwinięta, ponieważ dorośli próbowali stworzyć dla niego szczęśliwe życie od dzieciństwa. W rezultacie mamy: dziewczyny, które mają w głowie obraz lśniącej piękności, nie potrafią o siebie zadbać. Nie mówimy już nawet o wykonywaniu pewnych funkcji w domu, aby pomóc matce, ponieważ matka, która miała skromne materialnie dzieciństwo sowieckie, robiła wszystko, aby jej córka niczego nie potrzebowała i nie była obciążona domem praca. Chłopcy zupełnie pozbawieni odwagi, kręcący się przed lustrem w legginsach i nie potrafiący nawet podgrzać obiadu w mikrofalówce. Niezdolny do wzięcia odpowiedzialności za siebie i innych, pragnący przenieść rozwiązanie najprostszych problemów na barki innych. Jakimi rodzicami będą te dzieci i nastolatki w przyszłości? Tak, zgadza się, nie wszyscy są tacy. A jeśli mówimy o młodych ludziach, to wcale nie twierdzę, że wszyscy są całkowicie głupi i bezwartościowi. Są tacy, którzy są bardzo inteligentni, kreatywni, pracowici i tak dalej. Ale! Jeśli zapytasz takiego chłopca czy dziewczynkę, jak wyglądało ich dzieciństwo, prawdopodobnie nie usłyszysz opowieści o dostatku. Z pewnością takie dziecko wychowało się w rodzinie z rozsądnymi rodzicami, którzy byli na tyle mądrzy, aby nie napychać mu przez nudności wszelkich dobrodziejstw cywilizacji. Lub brak tych świadczeń tłumaczy się trudnościami finansowymi w rodzinie. Przecież w warunkach niedoboru wychowuje się osoba, która w przyszłości stara się poruszać, osiągać i walczyć o miejsce pod słońcem. Ale nie w sterylnych warunkach braku problematycznych zadań i obfitości wszystkiego w swoim otoczeniu. Jeszcze raz zastrzegam, żeby mnie źle nie zrozumieli: nie uważam, że dziecko powinno być wychowywane jako. asceta, któremu podarowano drewniany klocek jako zabawkę i pozbawiono wszelkich dobrodziejstw cywilizacji, aby wyrósł na wartościowego człowieka. Twierdzę, że każdy rodzic jest w stanie wychować dobrego człowieka, który jasno myśli i dąży do samorealizacji, jeśli przestanie zrzucać swoje rodzicielskie funkcje na gadżety i narzędzia rozwojowe, zastępując je pełną komunikacją i interakcją z dzieckiem! I znowu o tym! wartości. W kontekście tego wszystkiego uważam, że osoba wychowana w dostatku i bez ograniczeń, wychowana wśród gadżetów, jest naszym konsumentem. Klasyczny palacz nieba, nie myślący o innych znaczeniach niż to, jak jeść grubiej, ubierać się modniej, odpocząć w gorącej wodzie i tak dalej. Po co takiemu człowiekowi rodzina? Rodzina to odpowiedzialność. I tutaj trudno nam odpowiedzieć za siebie; musimy także odpowiedzieć za innych. Choć konsumentki widzą w założeniu rodziny horyzonty nowych możliwości. A raczej sojusz z mężczyzną. I tutaj wartość rodziny jako takiej zostaje zastąpiona wartością możliwości konsumpcji kosztem drugiego człowieka. Jest to pasożytnictwo w najczystszej postaci. Wielokrotnie słyszałam od rodziców dorastających córek: „Najważniejsze, żeby dobrze wyjść za mąż, żeby mężczyzna miał pieniądze”. Czy wszystko inne jest nieważne? Co o miłości? A co z dziećmi? "Co o miłości? Niebo w chatce? Kiedy nie ma nic do jedzenia”? Nie, nie w ten sposób. Nie wtedy, gdy nie ma nic do jedzenia, ale gdy ludzie rosną…