Od autorki: Przedstawiamy Państwu historię terapeutyczną, która pokazuje, jak można okazywać miłość nawet w stanie złości. Jak pokazać dziecku w konflikcie, że je kocha się? Czy jest to możliwe? Podczas konfliktu bardzo często możemy powiedzieć słowa, których później żałujemy. I inne słowa, które mogłyby w jakiś sposób złagodzić sytuację, pomóc w utrzymaniu ważnej więzi, z jakiegoś powodu nie chcą opuścić naszych ust. Spóźniła się na muzykę i szukała telefonu, który gdzieś zniknął. To nie był pierwszy raz, kiedy zniknął, prawdopodobnie dlatego, że go nie lubiła. Do rozpoczęcia zajęć zostało pięć minut, a ona jeszcze się nawet nie ubrała. Poszedłem do pokoju, żeby pomóc jej w poszukiwaniach, narzekając po drodze, że znowu to zgubiłem, wczoraj i znowu. Sam już się spieszyłem i dlatego bardzo irytowały mnie te wszystkie niepotrzebne ruchy. Wchodząc do pokoju dziecięcego, po raz kolejny stanąłem przed górą nieporządnych rzeczy. Leżeli na łóżku, leżeli na podłodze. Poczułem, że się gotuję. Generalnie staram się tam więcej nie chodzić, żeby się nie denerwować i nie przeklinać, ale tak to był początek skandalu: spieszy mi się, ona się spóźnia, nie ma telefonu, bałagan. Słowo „bałagan” brzmiało jak ostatnia nuta w mojej głowie, jak zdanie, jak linia, której przekroczenia nie da się cofnąć. - Co to jest? - Zacząłem się ekscytować. Było mi smutno, że mnie nie usłyszeli, bolało, że znowu zaczęłam krzyczeć, chociaż zawsze później się za to karciłam. - Wczoraj prosiłem cię o usunięcie wszystkiego! Powiedziałeś mi, że to usunąłeś! „Tylko nie rzucaj się oskarżeniami” – krzyknął przerażony głos w mojej głowie, opanuj się. Zaciskając zęby, zaczęłam uważnie dobierać słowa. „Boli mnie i boli, gdy ludzie mnie nie słyszą”. Wściekam się, kiedy widzę twoje rzeczy nieporządne! - to była cienka i niebezpieczna kwestia, zawsze, gdy nie mogę się powstrzymać od powiedzenia „ty”, zastępuję ją słowem „ty”, aby w jakiś sposób podzielić ciężar moich słów między dzieci. Tak, to niemożliwe, wiem to na pewno, że tak się nie da, bo wszystkie książki mówią, że to niemożliwe. Jestem profesjonalistą – i tu horror uderza jeszcze bardziej – „Ranczę moje dzieci” – to zawsze staje się zdaniem nie do zniesienia. Powoduje to złość w mojej duszy na siebie, a kiedy staje się zbyt duża, może wylać się na osoby wokół mnie, których działania doprowadziły mnie do tego stanu. Trzymam się, zgrzytam zębami, ale powstrzymuję się od osobistych rozmów. Grożę, że wtedy sama posprzątam i po swojemu, że będę codziennie sprawdzać pokój. Płacze, ubiera się i płacze, telefon zostaje znaleziony, pozostaje tylko wyjść. Rozumiem doskonale, że teraz odejdzie z tą urazą w swoim małym serduszku, jej łzy zamarzną na ulicy, paląc jej policzki, a następny raz zobaczę dopiero za kilka godzin. Czuję strach – czuję jej urazę, jej samotność w tym wielkim świecie, wiem, że tego ranka będę się wstydzić. Jest już ubrana, otwiera drzwi i wychodzi tam, gdzie mnie z nią nie ma. Podchodzę do niej, zatrzymuję ją, przytulam tak mocno, jak byłem na nią zły. To równie ważne! Wycieram jej łzy i całuję czubek głowy. „Kocham cię” – wypowiadam te cenne słowa. „Nie podoba mi się twój bałagan, ale cię kocham” – mówię, udając złość na słowo „bałagan”. A teraz jej twarz się rozjaśniła, a jej dusza nie jest już taka zimna. Przecież jak ważne jest w tym życiu wiedzieć, że oni cię kochają, kogokolwiek, wszystkich, krzywo i krzywo, nawet jeśli są źli, nawet jeśli nie mogą się opanować, ale cię kochają. Wyznajcie sobie miłość tak, jakby to była ostatnia szansa, aby to wyznać.!