Od autora: Przyjaciele! TEN ESES NAPISANY PRZEZ MOJEGO SYNA NA KONKURS 8 marca! jeśli jesteś zarejestrowany na Facebooku, wesprzyj mojego syna: kliknij link Wydaje mi się, że kochałem Cię jeszcze zanim się urodziłem... Wydaje mi się, że kochałem i wiedziałem o Tobie wszystko: Twój zapach. ..twój śmiech... ciepło twoich dłoni... twój głos... twoje włosy... twoje zielone oczy... Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy - nie pamiętam, co w tamtej chwili pomyślałem ! :) A czy mógłbym wtedy w ogóle myśleć? Nie wiem... ale czasami dręczy mnie jakieś dziwne déjà vu: kiedy podchodzisz do mnie od tyłu (często siedzę przy komputerze, a ty zawsze wchodzisz tak cicho!), kiedy przychodzisz do mnie od tyłu – wszystko we mnie zamarza na sekundę! (Nie wiem, jak opisać to uczucie! To jakby smak płynnego karmelu, który nagle wyskakuje ze ścianek „szklanej” skorupy po cukierku.) Ale oczywiście tego nie okazuję. Nie wiem jak wyrazić Ci na głos moje uczucia. I nie dlatego, że ich nie ma. Ale ponieważ się boję: wszystkie śluzy się przebiją! I jestem mężczyzną. Wiem niemal dosłownie, co powiesz w danej sytuacji! Czasami mówimy jedno zdanie w tym samym czasie. I wcale nas to nie dziwi! Śmiech – tak. Ale nie jesteśmy zaskoczeni. Lubię, kiedy komplementujesz moją kawę. Uwielbiam robić dla Ciebie naleśniki. A ja sumiennie zmywam naczynia, gdy przyjedziesz ze świeżym manicure z salonu. Jestem zazdrosna o wszystkich mężczyzn. Dopiero niedawno przed sobą się do tego przyznałem. Jestem pewien, że wśród nich nie ma ani jednego godnego Ciebie. I to mnie w pewnym sensie uspokaja. Choć rozumiem, że to błędne podejście. Kiedy udaje mi się sprawić Ci coś, a Ty się tak radośnie śmiejesz, robi mi się bardzo ciepło. To było tak, jakbym złapał w dłonie promień słońca. Nigdy nie przyznałem się przed tobą do moich słabości. Łatwiej mi było umrzeć, niż się przyznać! Ale tylko Ty potrafiłeś mnie zrozumieć i wesprzeć tak bardzo... że na koniec poczułam się z tego zarówno radośnie, jak i lepiej, a nawet gorzej, bo teraz poznałaś moje słabości! Zawsze mnie to zastanawiało: ważne jest dla mnie przyjmowanie od Was wsparcia, a jednocześnie bardzo ważne jest, aby nie okazywać swojej słabości... Pamiętam, jak kiedyś szliśmy z Tobą, gdzie nienawidziłem chodzić, i zauważyłeś to Nie miałam na sobie szalika. Potem zdjąłeś swój i włożyłeś mi na szyję w ramach ultimatum. Przyszedłem - bardzo zabawnie, z twoim szalikiem. Ale wygląda na to, że nikt tego nie zauważył! A kiedy w jakimś nieprzyjemnym momencie poczułem się zupełnie nie do zniesienia, potajemnie wyszedłem na korytarz, podszedłem do szafki i szybko rozejrzałem się: czy ktoś mnie widzi? - i zatopił nos w twoim szaliku... Emanował z niego twój zapach! ZAPACH MOJEJ MATKI! Potem, gdy miałam 3 lata, tylko to powstrzymało mnie od płaczu tamtego dnia w znienawidzonym przedszkolu! Powiedziałaś kiedyś, że dzieci same wybierają rodziców. Nie wiem. Może. Bo nie wyobrażam sobie mieć innej Mamy! Prawdopodobnie nie jestem najbardziej idealnym synem. Ale bardzo cię kocham! Ty i ja już wiele przeżyliśmy, wiele osiągnęliśmy i wierzę, że przed nami tylko najlepsze! Wybacz mi każdą łzę! Proszę, uśmiechaj się częściej! Chcę, żebyś zaczął malować farbami, które kupiłeś pół roku temu! Chcę, żebyś skończył swoją książkę! Chcę, żebyś zamieszkał z moją przyszłą rodziną w domu, który kiedyś dla Ciebie zbuduję! Chcę żebyś był szczęśliwy! Teraz moje serce jest wolne i może kochać Dziewczynę. Ale wiem na pewno, że dla Ciebie, Mamo, zawsze będzie miejsce na miłość! Twój syn Bogdan Samoilenko. Przyjaciele! MÓJ SYN NAPISAŁ TEN esej NA KONKURS! jeśli jesteś zarejestrowany na Facebooku, wesprzyj mojego syna: kliknij link FB_LINK