Porażka to szansa, aby zacząć od nowa, ale mądrzej. (Henry Ford) Istnieje legenda o tym, jak Aleksander Wielki werbował żołnierzy do swojej armii. Postawił ich w trudnej, desperackiej sytuacji i obserwował ich reakcję. Istnieje wersja, że ​​gdy Macedończyk rozmawiał z żołnierzem, ktoś uderzył mieczem w tarczę, a król patrzył na reakcję. Jeśli jednocześnie się zarumienili, świadczyło to o ich wysokich walorach bojowych, a jeśli zbladli, wówczas tacy ludzie byli mało przydatni dla armii wielkiego dowódcy. Oczywiście to legenda i on sam mógł nie sprawdzał wszystkich swoich żołnierzy. Ale sądzę, że już wtedy było wiadomo, że człowiek może inaczej reagować na zagrażającą życiu sytuację stresową. Obecnie jest to potwierdzony fakt naukowy, na który istnieje wyjaśnienie oparte na zrozumieniu fizjologii człowieka W pierwszym przypadku, gdy ktoś się rumieni (agresja), uwalniają się hormony, które zmuszają człowieka do walki, mobilizując organizm. Do mięśni napływa dodatkowa krew, wzrasta napięcie, wyostrza się uwaga, zwiększa się szybkość reakcji i pojawia się nieświadoma chęć zniszczenia przeszkody. W drugim przypadku, gdy osoba staje się blada, zachodzą w organizmie procesy w dużej mierze odwrotne do pierwszego , co również jest spowodowane odpowiednią reakcją organizmu, ale uwolnieniem już innych hormonów, które wprowadzają organizm ludzki w ten stan. Naczynia krwionośne zwężają się, oddech zostaje wstrzymany, ruchy są ograniczone, pojawia się osłabienie i możliwe drżenie rąk i nóg. Wygląda na to, że mężczyzna zamarł. Wprowadzono, prawda? W istocie, jakim wojownikiem byłaby taka osoba? No cóż, to już dawno temu i choć od czasu do czasu wojny wciąż się zdarzają, to już dawno nikt na poważnie nie walczył na miecze. Coraz więcej czołgów, samolotów i rakiet. Tymczasem nasze reakcje pozostały takie same. Niektórzy z nas rumienią się, niektórzy bledną, niektórzy w trudnych okolicznościach poddają się i pozostają bezczynni, podczas gdy inni pędzą przed siebie, zmiatając wszystko na swojej drodze, Dale Carnegie w jednej ze swoich książek opowiada o tym, jak pojawiła się lemoniada. Pewien handlarz miał problemy ze sprzedażą cytryn i zaczęły one znikać. Myślę, że działo się to już wcześniej, ale ten kupiec najwyraźniej należał do pierwszej kategorii ludzi i dlatego postanowił działać i nie opłakiwać swoich strat. I wymyślił lemoniadę. Zmieszał cukier, sok z cytryny i wodę z lodem i zaczął sprzedawać napój Dobra historia, podoba mi się - zamień swój błąd lub problematyczną sytuację w zaletę. Zamień swoją rzekomą porażkę w zwycięstwo. Opowiem Ci o jednym zdarzeniu, które pewnego dnia przydarzyło się mojemu koledze. Swoją drogą, to właśnie ten incydent skłonił mnie do napisania tego artykułu. Mój kolega, prowadzący szkolenie, poświęcił mu cały czas dzień przygotowujący do szkolenia wieczorowego, zbierający dodatkowe materiały na ten temat i tworzący slajdy. Temat nie był mały, w sumie slajdów było prawie pięćdziesiąt, temat zapowiadał się bogaty i ciekawy. Skończywszy na czas i z poczuciem satysfakcji, udał się na wyznaczoną godzinę na szkolenie w jednym z centrów biznesowych. Podróż trwała około półtorej godziny, zanim o wyznaczonej godzinie był już na miejscu. Planując chwilę odpoczynku i zebrania myśli przed występem, zatrzymał się w sklepie, w którym chciał wydrukować kilka dokumentów. Nie były pilne, ale czas pozwolił. Wyjąłem pendrive'a, na którym było zapisane całe szkolenie i... ups, pendrive był zły, znajoma sytuacja, prawda? Pendrive z treningiem, do którego nasz bohater przygotowywał się cały dzień, pozostał w jego komputerze w domu. Trening trwa dwadzieścia minut, a materiału nie ma, jest tylko to, co jest w głowie. Oto jego reakcja, którą mi później opisał: „W tym momencie poczułem się, jakby ktoś mnie uderzył kolbą w głowę. . Jak to? To jest ościeżnica, to jest ościeżnica. Więc co jest teraz? Slajdy i tak są potrzebne; jest tekst, bez którego nie da się obejść. Ostatniego piątego dnia szkolenia wszystko szło dobrze – a na koniec nasmaruj! Kilka razy uderzyłem pięścią prawej ręki w dłoń lewej..