W naszych czasach normalnością stało się to, że nieobecność ojca w rodzinie nie powoduje już u dziecka poczucia dyskomfortu. Nasze kobiety zdały sobie sprawę, że stały się silniejsze i są w stanie samodzielnie wychowywać zarówno swoje dzieci, jak i dom. Nie można się z tego nie cieszyć, ale kwestia potrzeby ojca pozostaje otwarta. O konieczności ojca w rodzinie przeczytamy wiele książek i wszędzie dostrzeżemy jego konieczność, ale w wielu przypadkach – wyłącznie jako element mebla lub środek utrzymania. Jaki więc naprawdę jest ojciec dla dziecka i dla harmonii w rodzinie? W naszej współczesnej rodzinie role męskie i żeńskie utraciły swoje wyraźne granice. W rodzinie każdy otrzymał prawo do robienia dokładnie tego, co uważa za konieczne lub przyjemne. I dlatego w tym artykule nie będę się rozwodzić nad kwestiami podziału obowiązków rodzinnych, kwestiami wychowania dziecka przez ojca i matkę. Co i w jakiej ilości powinno pochodzić od każdego, z jaką miłością rodzice powinni kochać dziecko i tak dalej w tym samym duchu. Bo ta wiedza pozostaje niestety tylko wiedzą i niczym więcej. Na przykład, znajdź przynajmniej jedną osobę, która uważa, że ​​kocha NIEPRAWIDŁOWO? Znalezienie takiej osoby jest bardzo trudne, a nawet prawie niemożliwe. KAŻDY wierzy, że kocha tak, jak powinien kochać. Ale oczywiste jest, że miłość każdego jest inna, a przecież nie ma jednej miłości, która mogłaby wyznaczyć punkt odniesienia, rodzaj twierdzy. W związku z tym, gdy w książce widzisz, że matka powinna „kochać” dziecko „bezwarunkowo”, wówczas te słowa pozostają tylko słowami. Proponuję zwrócić uwagę na bardziej subtelne i niewidoczne elementy, dzięki którym naprawdę z czasem będzie można zrozumieć, że coś jest nie tak w rodzinie. I dokładniej przeanalizować sytuację, szczególnie w relacji z ojcem. Rodzina jako taka zakłada narodziny dziecka i jego dalszy rozwój. Każdy rodzic marzy o tym, aby jego dziecko zasługiwało na lepsze życie niż to, które otrzymał. Od tego momentu zaczyna się próba przyczepienia dziecku „skrzydeł”, aby mogło wznieść się i „latać”. Tu pojawia się pytanie, czy rodzice starają się nadać dziecku dokładnie taki kierunek, jaki jest dla nich interesujący, czy też w którym chciałoby kontynuować swoje poruszanie się i rozwój, ale sami z różnych powodów nawet nie próbują podążać w tym kierunku. w tym kierunku. Od tego punktu odniesienia możesz bezpiecznie rozpocząć swój rozwój. Po pierwsze, sam proces „doczepiania skrzydeł” będzie bardzo bolesny lub pozbawiający możliwości innego rodzaju aktywności. Dla rodzica dziecko zostanie pociągnięte w złym kierunku! Ale to nie dziecko musi tam iść, ale rodzic. Czas powiedzieć sobie „stop” i zadać sobie pytanie: dlaczego próbuję wydobyć z dziecka swój nierozwinięty wizerunek? Jeśli sama nie osiągnęłam tego wizerunku, to czy stosując podobne metody, moje dziecko osiągnie ten „długo oczekiwany” stan, uznanie i sławę? To byłoby w porządku, ale ktoś musi wyznaczyć dziecku wektor, albo dać mu wolność wybierać? Dając swojemu wyborowi poczucie odpowiedzialności i pewność swojego wyboru? Tutaj widać wykorzystanie ojca – jako osoby, która zapewni dziecku metody operacyjne, aby osiągnąć zamierzone rezultaty. A także, ojcze, swoim jasnym przykładem może pokazać, że różne problemy można rozwiązać jedną metodą, a ten sam problem można rozwiązać różnymi metodami. Stąd możesz dokonać świadomego wyboru metody rozwiązania, zgodnie z zasobami i możliwościami. W ten prosty sposób ojciec może nadać ruchowi i rozwojowi dziecka znaczący kierunek. Kolejna kwestia. Jeśli porównamy dzieci wychowujące się w rodzinach pełnych i niepełnych, to u dzieci z rodzin niepełnych występuje większy niepokój ogólny. Można to porównać do tego, że dziecku dano skrzydła, ale ono nie próbuje latać, bo boi się spaść. Dziecko z pełnej rodziny może spokojnie rozpocząć naukę latania. Bo od najmłodszych lat wie, że jeśli zacznie upadać, ma się na kim oprzeć –to jest jego ojciec. To od ojca dziecko dostaje szansę, aby się nie bać, odważnie iść dalej, rozwijać się i osiągać swoje cele. I nawet jeśli zdarzy się porażka, dziecko „nie osiągnie” celu, ojciec znajdzie odpowiednie słowa, aby dziecko nigdy nie straciło wiary w siebie. W przypadku rodziny niepełnej jest ono pozbawione dodatkowego wsparcia . W takim przypadku latanie dzieckiem jest uważane za bardzo ryzykowny krok. Ponieważ jest to podobne do wspinania się po skałach bez ubezpieczenia. Naturalną reakcją każdego człowieka jest strach. Strach ogarnia także dziecko. W takim przypadku lot dziecka, nawet z najpiękniejszymi i największymi skrzydełkami, zostaje odwołany. Dziecko podświadomie zmienia taktykę; taktykę ucieczki i bezpośredniego działania zastępuje taktyka defensywna, fiksacyjna i krok po kroku. W tym przypadku dziecko po prostu zaczyna chodzić, wznosić się ku swojemu marzeniu. Postęp ten jest spowalniany ze względu na procesy utrzymywania tego etapu w stanie nadającym się do wsparcia w przypadku nie wybudowania kolejnego. Działania dziecka wiążą się z ciągłym strachem przed zawaleniem się zbudowanych przez dziecko schodów. Niestety, wiele osób kontynuuje tę taktykę aż do późnej starości. W przypadku zniszczenia schodów zbudowanych przez taką pracę dziecko nie tylko doświadcza stanu depresji, ale także umiera wszelkie pragnienie budowania w przyszłości tak złożonych i psychicznie nerwowych sytuacji. Dziecko zaczyna znosić ten stan „przegranego” od dzieciństwa, mając za sobą chyba najpiękniejsze skrzydła! A później, gdy zostają mamą lub ojcem, bezskutecznie próbują dopasować skrzydła, które należą tylko do nich samych. Jeśli weźmiemy pod uwagę dziewczynę z takimi skrzydłami, to ma ona szansę znaleźć męża, który da jej możliwość rozwinięcia skrzydeł, a to będzie zupełnie inna osoba. Sprawy z chłopcami są bardziej beznadziejne; tutaj młody człowiek podświadomie zwraca się do mężczyzny, który mógłby stać się dla niego wzorowym ojcem – i ożywić mu skrzydła. Jeśli tak się nie stanie, to w przyszłości życie młodego człowieka zamieni się w walkę ze swoimi kompleksami i ograniczeniami, okraszoną złością i urazą. Tym samym ojciec w rodzinie może dać możliwość latania, tj. szybko i bez zbędnych spojrzeń w przeszłość, osiągnij swój cel. Wiele osób (w tym psychologowie) zaczyna zmagać się z problemami odziedziczonymi po rodzicach już w wieku przedszkolnym. Do 40. roku życia człowiek wygrywa tę walkę, ale w trakcie tej walki nie zauważa, jak w tym czasie urodził dzieci, z podobnymi ograniczeniami i problemami, bo nigdy nie myślał o dzieciach. Teraz pozostaje tylko dawać swą zdobytą świadomość swoim wnukom. I w tym właśnie tkwi siła i mądrość dziadka, jako kontynuatora prawdziwych tradycji, pomimo nanotechnologii i czasów e-maili. Ojciec powinien zwracać uwagę na swoje dzieci już od chwili ich narodzin. Jest ku temu drugi powód. Małe dziecko, niczym odbiornik radiowy, odbiera wibracje od wszystkich wokół. I tak np. trzymiesięczne dziecko wbrew podręcznikom psychologii i pedagogiki, widząc nieznajomego, może od razu go zaakceptować, co może nie udać się jego ojcu, dziadkowi czy babci. Mówimy tu bardziej o podłożu psycho-emocjonalnym człowieka, o jego poziomie mentalnym, o kolorze jego aury, o jego bioenergii, o jego wibracjach. Jakkolwiek to się nazywa, istnieje i oddziałuje zarówno na nosiciela określonych wibracji, jak i na otaczających go ludzi. Tutaj zaczyna się zabawa. Rodzice, jako ludzie, którzy dostarczyli dziecku swoje DNA, są najbardziej podobni pod względem struktury i organizacji mózgu dziecka. Oznacza to, że dziecko ma przybliżony model mózgu, który już określa relację na poziomie niewerbalnym. Powiedziałbym nawet, że w tym procesie interakcja zachodzi poprzez inne, mniej powszechne kanały percepcji. Mogą to być wydzieliny hormonalne, eteryczne, energetyczne, indukcyjne. Idealistom nie trzeba tego wyjaśniać. Dla materialistów dodam, że aktywność mózgu jest podobna do pracy ośrodka nadawczego i ośrodka odbiorczegoTV, tylko osoba pracuje w obie strony. Aktywność neuronalna obojga rodziców ma wpływ na dziecko. Te wibracje i ogólnie aktywność mózgu można zobaczyć w EEG. Zatem dziecko jest niezwykle wrażliwe nie tylko na emocjonalne podłoże słów otaczających go osób, ale także bezpośrednio na elementy głębokiej psychologii, w których kryją się prawdziwe wibracje. skąd pochodzi osoba. Jeżeli coś takiego istnieje, jak można je wykorzystać dla dobra całej rodziny? Spójrzmy na to na przykładzie. Urodziło się dziecko. Niezależnie od pępowiny dziecko jest całkowicie przywiązane i nadal kopiuje tło emocjonalne matki. W tej sytuacji ojciec może wziąć udział jako stabilizator stanu emocjonalnego matki, a zatem i dziecka. Ale już teraz dziecko wychwytuje wibracje ojca i mniej więcej wie, jak na nie zareagować. Reakcja dziecka została już ukształtowana w wyniku rozwoju wewnątrzmacicznego. Reakcja dziecka na tło emocjonalne pochodzi z łona matki. Dziecko słyszy ton głosu i, w oparciu o poziom hormonów matki, otrzymuje pierwotne doświadczenie reakcji na głos. Ale to nie wszystko. Jak już wiadomo, pewne zachowania człowieka prowadzą do bardzo specyficznych chorób. A te wzorce zostały już udowodnione w wielu przypadkach, co pozwala doświadczonemu psychologowi na prowadzenie bardziej ukierunkowanych ataków psychologicznych w oparciu o stan somatyczny klienta. Skuteczniejsze ataki prowadzą do zaniku chorób somatycznych. Na przykład zderzenie niezależności i chęci uzależnienia prowadzi do wrzodów dwunastnicy. Wraz z biernością jednostki i trudnościami w samopotwierdzeniu rozwija się neurodermit. Ściślejszy związek psychiki z somatyką można zaobserwować w przypadku moczenia nocnego (moczenie nocne: noc to czas strachu, mocz jest prototypem łez). Doszliśmy zatem do wniosku, że czynnik psychologiczny ma poważny wpływ zarówno na pojawienie się samych chorób, jak i na ich ustąpienie. Wróćmy jednak do dziecka i jego mimowolnego przyjmowania wibracji ze środowiska dorosłego. Jeśli organizm osoby dorosłej jest w stanie długo walczyć z chorobą, to małe dziecko nie ma jeszcze takiej siły. W rezultacie, z powodu odbierania negatywnych wibracji od rodziców i bliskich, dziecko otrzymuje warunki wstępne choroby, a przy długotrwałej interakcji z nosicielem negatywnych wibracji (są to emocje złości, zazdrości, nienawiści, urazy, złośliwości, nieufności , wyższość), dziecko zachoruje. Popularnie nazywa się to złym okiem lub uszkodzeniem. Pomimo łatwości i prostoty prezentowanego materiału, unikanie chorób jest jednym z trudnych zadań. Problem ten mogą rozwiązać jedynie rodzice dziecka, ponieważ to oni są jego pierwotną przyczyną. Jak powiedziałem powyżej, każda osoba jest pewna, że ​​​​to on kocha poprawnie! Tutaj leży główna trudność w leczeniu dziecka z powodu tego rodzaju choroby. Punkt zgłoszenia ustalany jest na samych rodzicach i jest automatycznie uznawany za jedyny prawidłowy. Ale zostawmy „wirtualnych” rodziców w spokoju i skupmy się na sobie. Zwróćmy uwagę na nasze dzieci. Nie jutro, nie później, ale teraz i przeanalizujemy choroby dziecka, jego cechy zachowania, których nie możemy zaakceptować, przeanalizujemy tło emocjonalne, które w nas dominuje przez większość czasu i przeanalizujemy tło emocjonalne, które powstaje w gdy widzisz własne dzieci i wchodzisz z nimi w interakcję. Osobiście sugeruję, aby ojciec wziął na siebie odpowiedzialność za kontrolowanie tła emocjonalnego. To podłoże emocjonalne i wewnętrzne odczucia dają odpowiedź, czy w rodzinie jest wygodnie, czy nie. A jeśli pociecha opuściła rodzinne ognisko, powinieneś wiedzieć, że istnieje ryzyko, że najdroższa Ci istota – Twoje dziecko – zachoruje. Nie zapominaj, że dziecko jest jak lustro, i to nawet ma dwie strony. Jeden z jego aspektów odzwierciedla wszystkie przerośnięte zmiany w stosunku do normy, ponadto u każdego z rodziców. Z drugiej strony zarówno kompleksy, jak i wymagania każdego z rodziców odbijają się na dziecku. Twoim zadaniem jest osiągnięcie stanu, w którym niezależnie od tego, jak spojrzysz na dziecko, będziesz tylko widzieć