Od autorki: W artykule opisuję kilka powodów, dla których ludzie mogą postrzegać swoje relacje jako powierzchowne i niespełnione. Piszę też o uzdrawiającej mocy głębokiego kontaktu z drugim człowiekiem. Czasami ludzie przychodzą na terapię z niezadowoleniem z jakości swoich relacji. Tak mówią – wygląda na to, że kontaktów towarzyskich jest bardzo dużo (albo po prostu istnieją, te kontakty), są relacje osobiste i jest z kim po pracy napić się piwa, jest z kim chodzić na grilla w weekend. Tylko ta cała komunikacja jest jakoś inna. Nie wypełnia się. Wszystko wydaje się być w porządku, jednak istnieje silne poczucie, że między nami nie dzieje się coś ważnego. Niby tak - ale nie (c). I w trakcie pracy nad taką prośbą osoba czasami nagle odkrywa, że ​​głębokość i jakość kontaktu może być różna, że ​​możliwy jest kontakt wzajemno-instrumentalny. To postawa wobec drugiego człowieka jako przedmiotu, sposobu na zaspokojenie swoich potrzeb. Ty dla mnie, ja dla Ciebie. Relacje trwają tak długo, jak debety i kredyty się zgadzają. Pod warunkiem, że każdy będzie wykonywał swoje obowiązki. Nie jest ważna sama osoba, ale to, co potrafi zrobić, jest przydatne. Związek trwa tak długo, jak drugi jest słuchaczem, sympatykiem, reflektorem, dawcą informacji zwrotnej, generatorem pomysłów, żywym przypomnieniem, sposobem na utwierdzenie się, dawcą pieniędzy, źródłem usług domowych – nazwa sposobów wzajemnego wykorzystania to legion. A w takich relacjach najważniejsze jest, aby człowiek był użyteczny i mógł być obecny w kontakcie z całym sobą. Z twoim szczerym zainteresowaniem inną osobą. Nie ze względu na funkcjonalność – ale na siebie. Z zainteresowaniem jego życiem, jego trudnościami, sposobami radzenia sobie z tymi trudnościami. Mówią o czymś takim, kiedy mówią o miłości. To stąd mówią, że człowiek może patrzeć jakimś szczególnym spojrzeniem. A ten wygląd może być niezwykły. Albo słodkie i dobre. Albo dziwne. Albo przenikliwie. Albo gęsia skórka. Spojrzenie tam, do środka, poza funkcjonalną powłokę i role społeczne. To postawa wobec drugiego jako podmiotu. W takich relacjach najważniejsze jest dla człowieka bycie. A ponieważ psychoterapeutów często uczy się tego sposobu bycia w kontakcie, klient ma wiele szans na zdobycie doświadczenia bezpiecznego doświadczania siebie jako podmiotu w terapii. Często jest to coś tak odległego i głębokiego, rodzic-dziecko. Nieprzeżyty z mamą. Kiedy wystarczy być. Tak jak jest. To doświadczenie może być inne – potężne, symbiotyczne, przerażające. Ale na pewno jest to uzdrawiające. Po doświadczeniu takiego doświadczenia z terapeutą klient zwykle uczy się najpierw przenosić je na siebie. Traktuj siebie z zainteresowaniem, miłością i akceptacją. Jak do tematu. A potem uczy się traktować innych ludzi w ten sposób. I bardzo dobrze, gdy pojawia się możliwość zgłębienia tego tematu w grupie terapeutycznej. Z reguły towarzyszą temu wymierne zmiany w jakości relacji w życiu człowieka. Ponieważ głębia i spełnienie relacji powstają właśnie na przecięciu wzajemnych interesów dwóch podmiotów. Kiedy wystarczy, że ludzie po prostu będą na swoim polu. Dobrze, jeśli możesz być również przydatny dla obu stron. Ale po prostu bycie jest wciąż ważniejsze. PS Czasem zadaję sobie pytanie – co było najbardziej uzdrawiającą rzeczą, jaką zrobili moi terapeuci w kontakcie ze mną? Być może tak na mnie patrzyli. Tak byli obecni. Najgłębsza praca, najgłębsze zmiany nastąpiły właśnie wtedy, gdy nastąpił taki kontakt. Kiedy można było stać się widocznym przynajmniej na krótki czas. Tak jak jest. I bądź w tym.