Zwykle obrażamy się, gdy działania innych osób nie odpowiadają naszym oczekiwaniom, a jest to z pewnością dziecinny model zachowania: dorosły rozumie, że nikt nie powinien spełniać jego oczekiwań. To wyjaśnienie urazy wydaje się najbardziej oczywiste, gdy pomyślimy o tym uczuciu, a raczej reakcji emocjonalnej, ale nierzadko zdarza się, że w pełni dojrzali dorośli czują się zranieni przez urazę. U podstaw urazy leży ocena sytuacji jako obraźliwej i/lub lub niesprawiedliwe, na poziomie emocjonalnym jest ono odczuwane jako poczucie dewaluacji i towarzyszy mu silna wewnętrzna reakcja emocjonalna. Ale zamiast agresji (naturalna reakcja na zniewagę lub niesprawiedliwość) człowiek reaguje zamknięciem się w sobie, czując, że nie jest w stanie odpowiednio chronić siebie ani swoich bliskich. Reakcji urazy towarzyszy silna reakcja emocjonalna, ponieważ „cios” spada na „martwy punkt” - najmniej świadomy i najsłabszy punkt psychiki. Strefy te powstają w związku z tym, że każdy człowiek od urodzenia i w wyniku wychowania posiada pewne funkcje psychiczne (myślenie, emocjonalność, intuicję czy czucie), które są lepiej rozwinięte. Osoba przyzwyczajając się do polegania na jednej lub kilku z nich, inne funkcje rozwija słabo, a funkcje te pozostają na „dziecięcym” poziomie rozwoju. Kiedy w danej sytuacji występują „słabe” funkcje, osobie trudno jest realistycznie ocenić zarówno swoje możliwości, jak i samą sytuację. W zależności od tego, które funkcje pozostają słabe, pewne typy zachowań człowieka, jak np. umiejętność kreowania wizerunku czy szybkiego udzielenia rozsądnej odpowiedzi, adekwatnego okazywania emocji czy odpowiedniego zachowania w stosunku do obcych, pozostają infantylizowane. Znajdując się w sytuacji, w której w grę wchodzi „słaba” funkcja, człowiek rozwija poczucie niepewności i niezdolność, jeśli to konieczne, do udzielenia niezbędnego odparcia. W odpowiedzi na zniewagę lub niesprawiedliwość pojawia się afekt (oburzenie, złość, oburzenie), a wraz z nim powstaje napięcie mięśni, zachodzą zmiany w układzie wegetatywno-naczyniowym i równowadze hormonalnej, ale wszystko to nie znajduje wyjścia i rozładowania, ale zamiast tego pozostaje (utknie) w ciele. Te nieprzeżyte emocje mogą utworzyć w psychice strukturę, którą można sobie wyobrazić w formie obrazu; w psychologii jungowskiej taki obraz nazywany jest kompleksem. Nasza psychika jest skonstruowana w taki sposób, że wyobrażamy sobie wszystko w formie obrazów: nasze własne ja, obrazy ludzi i przedmiotów, a nawet ogólne pojęcia, takie jak nauka, wiedza itp. Kompleks jest także obrazem, ale tworzy niezależną strukturę energetyczną i w sytuacji, która w jakiś sposób wpływa na kompleks, może „uchwycić” świadome ja, wówczas osoba zaczyna zachowywać się nie tak, jak zachowuje się świadomie, ale jakby coś zmusza go do innego zachowania. W prostej sytuacji możesz zapomnieć imię osoby, którą masz zamiar przedstawić, w skomplikowanych sytuacjach możesz się złościć lub doświadczyć ataku paniki. Kompleks do swojego istnienia potrzebuje między innymi energii, którą czerpie z energii świadomego Ja. Kiedy jesteśmy urażeni, magazynujemy w sobie negatywne emocje, których utrzymanie wymaga dodatkowej energii. Uwalniając się od urazy, uwalniamy się od tego ciężaru. Każdy ma słabe punkty, co oznacza, że ​​wszyscy jesteśmy podatni na uczucie urazy, nawet jeśli nie jesteśmy tego w pełni świadomi. Oferuję jedną technikę, która może pomóc Ci sobie z nim poradzić. Nauczono mnie tej techniki na szkoleniu, nie znam jej autora((Będziesz musiał wziąć kartkę papieru i wszystko spisać. 1. Opisz swoje przewinienie: kiedy (imię)... opisz, co ta osoba tak 2. Opisz szczegółowo swoje uczucia: Poczułem... opisz każde ze swoich uczuć (uraza, złość, ból, rozczarowanie, zamęt...) 3. W sytuacji niesprawiedliwości i dewaluacji naturalną reakcją będzie złość, który w urazie jest tłumiony, wyobraź sobie, co chciałbyś zrobić w tej sytuacji, napisz: Chciałbym... opisać, co byś chciał"