Nigdy nie przestajemy być dziećmi. Przez lata, niczym lalka gniazdująca, po prostu nakładamy na siebie dodatkowe skorupy. I początkowo, w głębi duszy, jesteśmy dziećmi. To sposób, w jaki traktowali nas nasi rodzice w dzieciństwie, wyznacza wzorzec stosunku do nas samych, który rozwija się przez całe nasze życie. Swoim zachowaniem rodzice pokazali nam, jak reagować na nasze niepowodzenia, błędy, ból, zwycięstwa, pragnienia, lęki, niepewność, lenistwo i inne negatywne uczucia. To było dokładnie to, co nam pozwolono lub zakazano czuć, że ustaliliśmy dla siebie wytyczne, którymi powinniśmy się kierować. Później być może coś odpadło, coś, co samodzielnie i świadomie zmieniliśmy, ale główny kręgosłup, główną esencję, wchłonięci od dzieciństwa, jesteśmy my. zostawmy to sobie. To jak piramida, im bliżej podstawy, tym większy obszar i znaczenie pierwszych, podstawowych etapów życia. A kiedy jesteśmy już dorośli, wówczas wszystkimi naszymi działaniami i reakcjami podyktowane jest to wewnętrzne dziecko, które jest w nas. To dziecięca część naszej psychiki, do której należą wszystkie nasze uczucia. Od najbardziej pozytywnych do najbardziej negatywnych. Kiedy doświadczamy jakiegoś uczucia i być może nawet nie zdajemy sobie sprawy, co to jest, wszystko to jest przejawem naszej dziecięcej części. Oczywiście od razu pojawiają się myśli, że nie jest to możliwe, czyli próba usprawiedliwienia, ukarania, zawstydzenia lub tolerowania siebie. Wszystko to jest częścią rodzicielską, która w nas mówi. Tak jak kiedyś mówiła nasza matka i udzielała nam informacji zwrotnych, teraz ta część nas przemawia do nas samych, ale tej dziecinnej. Można powiedzieć, że teatr, który zaczął się zewnętrznie w dzieciństwie, teraz przeszedł do wnętrza, ale jest też część dorosła – to nasze osobiste doświadczenia, nasze wyobrażenia o życiu i myślach, oparte wyłącznie na opłacalności, użyteczności, znaczeniu, logice i. konsekwencje strategiczne. To ta mądra część, która najczęściej gdzieś śpi lub jest spychana w zakątek naszej psychiki. Szkoda, więc okazuje się, że jest to taka powtórka z naszego dzieciństwa w dorosłości. Na podstawie tego, jak dana osoba radzi sobie z negatywnymi uczuciami, można ocenić, jak zachowywali się rodzice w dzieciństwie, kiedy dziecko również doświadczyło negatywnych uczuć i być może po raz pierwszy my, nie urodziliśmy jeszcze dziecka, już je mamy ! Już! A on jest w nas. Nie ma znaczenia Twoja płeć, czy jesteś mężczyzną czy kobietą – masz już w sobie jedno dziecko. I to jest twoja dziecinna część, część zmysłowo-emocjonalna. To dziecko jest właścicielem naszych „potrzeb”. Kiedy czegoś chcemy, ale rozumiemy, że nie jest to odpowiedni czas. Kiedy czegoś pragniemy, ale nie wiemy dokładnie czego. To wszystko jest naszą dziecięcą częścią, działającą wewnątrz. I każdy zachowuje się w tej sytuacji dokładnie tak, jak zachowywali się wobec nas nasi rodzice w dzieciństwie. Niektórzy sobie na to pozwalają, inni zabraniają, niektórzy to tolerują, a potem się załamują itp. Czy chcesz być dobrym rodzicem dla swoich dzieci? W takim razie nie czekaj na narodziny dzieci, ale zacznij od traktowania siebie, tej dziecięcej części siebie, tak, jak chcesz traktować swoje przyszłe, prawdziwe dziecko. Twoje wewnętrzne dziecko daje o sobie znać za każdym razem, gdy doświadczasz jakiegoś uczucia, kiedy naprawdę czegoś chcesz lub nie chcesz. Zacznij komunikować się ze sobą inaczej niż robili to Twoi rodzice w dzieciństwie, a nie według utrwalonego nawyku. I tak jak piszą w książkach o psychologii dziecięcej. Zacznij słuchać, słuchać, dawać prawo do pragnień, dyskutować, oferować, uspokajać, akceptować, motywować, doradzać, jak sugeruje psychologia dziecięca. Sekret samokształcenia kryje się, co dziwne, w książkach o psychologii dziecięcej. To tam opisano już wiele porad i zaleceń z różnych stron, jak postępować z dzieckiem w różnym wieku. Zacznij więc czytać i zastosować te informacje do siebie, a raczej do tej dziecięcej części siebie, która żyje i będzie żył w Tobie do ostatniego westchnienia. Za każdym razem, gdy doświadczasz jakichkolwiek uczuć, to dziecko przemawia przez ciebie. Jak rzadko dostrzegamy go w sobie, a jeszcze rzadziej naprawdę się z nim komunikujemy. Wychowaj na początku w sobie swoje dziecko, a potem przyjmij na świat prawdziwe dziecko. Dlatego uważam, że nigdy nie jest za późno, aby nauczyć się być pedagogiem iWarto się tego nauczyć jeszcze zanim urodzisz dziecko. Poród jest dość prostą sprawą. Każdy może to zrobić, bo natura tak chciała. Ale żeby być nauczycielem, trzeba się tego już nauczyć. Zatem zwroty typu „Kiedy będziesz mieć własne dziecko, to będziesz uczyć” są zasadniczo błędne. Każdy z nas ma już po jednym wewnętrznym dziecku. Pozostaje tylko zostać swoim własnym wychowawcą. Zadbaj o wychowanie swojego dziecka. Ty decydujesz, jak chcesz go wychować. Od tego zależy twój stosunek do innych ludzi w ogóle, a w szczególności do twoich prawdziwych dzieci. Istnieje wyrażenie „Religia dla ubogich duchem”, które ma całkowicie nieszkodliwe znaczenie. Mianowicie, że religia to pewien zbiór zasad, praw, tradycji i rytuałów i tego wszystkiego należy przestrzegać, a nie zadawać pytania. Po prostu tak powinno być. Zgadza się. To są granice, które buduje się dla kogoś, kto nie potrafi sam sobie wyznaczać granic. W dzieciństwie dziecko nie zna granic i odpowiednio się zachowuje. Chce wszystkiego na raz, wspina się wszędzie i wszędzie, pyta o wszystko, co przyjdzie mu do głowy. Oznacza to, że dziecko czuje wolność, chce i nie widzi granic, nie wie, co wolno, a czego nie. Nie jest to możliwe, gdyż skutki mogą być nieodwracalne. Dorośli nauczyli się tego już na podstawie własnego doświadczenia i starają się dać dziecku gotowy wynik, krótkie „nie”. Oczywiście w sytuacji awaryjnej nie ma czasu i chęci na wyjaśnienie, dlaczego nie da się, co konsekwencje są. Zadaniem jest szybkie usunięcie niebezpieczeństwa z dziecka, ale takie sytuacje są rzadkie. Większość naszego życia nie stwarza bezpośrednich zagrożeń. Zwykle konsekwencje pojawiają się po pewnym czasie. A rodzice nie pozwalają dziecku samodzielnie rozwiązać problemu życiowego, ale natychmiast podają odpowiedź. Dziecko nie wierzy w tę odpowiedź, ponieważ nie jest to jego doświadczenie. Ale nie wolno nam zdobyć tego krótkim i ostrym „nie!” Okazuje się więc, że granice tworzą dla nas w dzieciństwie nasi krewni, rodzice i bliscy. Tworzą ze swoim „powinno”, „trzeba”, „można”, „nie można”. Dostajemy gotowe wybiegi niczym zwierzęta pasące się na łące, rodzaj korytarza, w którym możemy żyć. I niestety ten korytarz ze swoimi granicami jest zwykle znacznie węższy, niż mógłby być. Można powiedzieć, że wyznacza się nam granice w dzieciństwie, oczekując, że dorośniemy i sami będziemy te granice przesuwać, poszerzać. Niestety, tak się nie dzieje. To, do czego psychika się przyzwyczaja, stara się zachować. To jak historia o słoniu, który w dzieciństwie był przywiązany do mocnej, ale raczej cienkiej liny na kołku. A kiedy słoń podrósł, z łatwością mógł wyrwać ten kołek, ale tego nie zrobił, bo... Od dzieciństwa byłam pewna i przekonana, że ​​to niemożliwe. Absorpcjonujemy także postawy i doświadczenia emocjonalne (zwykle negatywne i bolesne). I żyjemy zgodnie z tymi wytycznymi. A gdy tylko ktoś je naruszy, natychmiast wpadamy w złość lub wyrażamy bierną agresję w formie urazy, gdy nasze oczekiwania nie zostały spełnione, gdy ktoś nie zrobił tego, czego chcieliśmy lub oczekiwaliśmy. Co więcej, jeśli ktoś obiecał i tego nie zrobił, wówczas uważamy to za rzecz świętą, aby się tym obrazić. Przecież obiecał i tego nie spełnił. Zatem nabywamy własne „tak powinno być”. Jesteśmy wdzięczni wszystkim, łącznie z nami samymi. Ja muszę, on musi, oni muszą, świat musi. Chcemy, żeby wszystko było tak, jak ja chcę i nic więcej. To taki syndrom Boga, kiedy się chce, żeby była powszechna sprawiedliwość i żeby wszystko było sprawiedliwe. Jednocześnie nie zdają sobie sprawy, że poglądów na temat sprawiedliwości i uczciwości jest tyle, ile jest ludzi na ziemi. Każdy ma swoje zasady i własne pomysły na życie. A każdy chce narzucić swój własny obraz świata. Jeśli nie wszyscy, to na pewno krewni. Można powiedzieć, że sformułowanie ze słowem „musi” to zbiór zasad, granic dla tych, którzy nie chcą, nie wiedzą jak i nie chcą sami decydować w każdym momencie. czas, co zrobię, a czego nie. Słowo „powinien” pojawia się w mowie osoby, która również jest słaba duchem. Słaby w tym sensie, że człowiek nie chce samodzielnie myśleć, analizować konsekwencji i samodzielnie podejmować decyzji, ale chce opierać się na zasadzie i prawie zwanym „tak powinno być”..