„Moi rodzice się rozwiedli, tata odszedł do innej kobiety, mama od tamtej pory jest samotna i nieszczęśliwa. Mam własną rodzinę i dzieci, ale jestem rozdarty między nimi a mamą – jak jej pomóc? „Adopcja” własnych rodziców, odwrócenie ról, gdy postawa dziecka wobec rodziców jest podobna do postawy osoby dorosłej wobec dzieci: jakby były małe, nieszczęśliwe, słabe, a dziecko duże, silne, wszechmocne, próbujące ułożyć im życie i szczęście. Parentyfikacja ma miejsce w rodzinach z dysfunkcjami, gdzie rodzice są w jakiś sposób niestabilni i dlatego nie ma normalnych granic, które dziecko mogłoby zrozumieć. Rodzic w tych rodzinach jest niestabilny lub nieobecny. Dlatego też dzieci rodziców alkoholików, pracoholików, depresyjnych, samotnych, rozwiedzionych, infantylnych, a nawet nadmiernie liberalnych rodziców często dorastają z poczuciem własnej winy i hiperodpowiedzialności za wszystko. W dzieciństwie nie miały poczucia wsparcia, stabilizacji i bezpieczeństwo – tego rodzice nie mogli im zapewnić. Dziecko nieustannie żyło w oczekiwaniu na katastrofę, skandal, atak, oskarżenie – i było to nieprzewidywalne. Albo musiałeś żyć z ciężarem odpowiedzialności, który dla dziecka jest wciąż zbyt duży: komunikaty „zdecyduj sam, to są twoje problemy”, „rób, co chcesz”, „wszystko jest możliwe” są poza zasięgiem zwykłego człowieka. dziecko do strawienia, bo potrzebuje prostych, zrozumiałych zasad i stabilnych granic, a gdy ich nie ma, bardzo się martwi. Tata alkoholik nie dotrzymuje obietnic, pokrzyżuje plany, może go uderzyć, zawstydzić przed przyjaciółmi. . Pracoholiczna matka jest cholernie zmęczona i prawie nigdy nie ma jej w domu, nie ma czasu na emocjonalne wsparcie swoich dzieci. Liberalni rodzice dają zbyt dużo wolności i dziecko jest „rozproszone” w tym nieskończonym polu. Dzieci niestabilnych rodziców rozwijają cechy, które przekraczają ich wiek i ogólnie poza ich możliwościami. Tak jak matka jest wrażliwa na dziecko (zauważa i rozszyfrowuje jego jęki, płacz, ruchy, odgaduje jego potrzeby, odzwierciedla jego uczucia, pomaga, troszczy się – i to jest normalne w kierunku rodzic -> dziecko), tak i dzieci w dysfunkcyjnej w rodzinie rozwija się nadwrażliwość, jakby wyhodowały lokalizatory lub stały się czułymi barometrami: stale wykrywają zmiany w zachowaniu rodziców, próbujących kontrolować, opiekować się, ratować, radzić sobie z lękiem niepewności lub zapobiec katastrofie skandalu: czy tata był trzeźwy albo pijany? Jeśli jest pijany, co zrobi tym razem? mama będzie krzyczeć? będzie płakać? Co mam zrobić, żeby uniknąć trafienia? gdzie mam się udać, żeby nie było tak strasznie?.. Wyrabia się nawyk życia w ciągłym napięciu, dostrajania się do innych i nieumiejętności poradzenia sobie z własnymi uczuciami, pragnieniami, potrzebami – i dzieckiem potrzebuje w tym wsparcia. Co więcej, dziecko musi odepchnąć swoje uczucia (ból, urazę, wstręt, złość, protest, strach...) daleko – nikt się nimi nie interesuje, rodzice nie mają na to czasu, a samo dziecko jest jeszcze zbyt mały lub niedojrzały, aby samodzielnie poradzić sobie z emocjami. Zamiast tego, aby rodzice mogli pomóc dziecku poradzić sobie w życiu, dziecko zaczyna pomagać dorosłym – jest w ciągłym napięciu, aby wyłapać oznaki zbliżającego się objadania się ojca, stara się zapobiegać. załamanie się dobrym zachowaniem (oczywiście bezskutecznie), na palcach krąży wokół śmiertelnie zmęczonej matki. Często dziecko w takich rodzinach zajmuje się wszystkimi obowiązkami domowymi, wiele wysiłku wkłada się także w utrzymanie w oczach innych wizerunku „normalnej rodziny” – ludzie nie mogą zauważyć, że tata pije, jest to niebezpieczne, niemożliwe. albo wstyd zapraszać gości... Dla dziecka, także dorosłego, ten proces – odpowiedzialność za rodzinę rodzicielską – pochłania mnóstwo energii. Niemożliwe jest ciągłe życie w horrorze lub oczekiwaniu na horror, a psychika organizuje szczególnie mocne mechanizmy obronne: dziecko nieświadomie daje sobie władzę, siłę i kontrolę, których w rzeczywistości nie ma. (Dodatkowo doświadczanie siebie jako centrum świata, wszechmocnego i generalnie odpowiedzialnego za wszystko.