Niedawno przyszła do mnie dziewczyna, która zdiagnozowała u siebie ortoreksję i poprosiła o specjalne wsparcie psychologiczne ukierunkowane konkretnie na jej zachowania żywieniowe. Jakim rodzajem „bestii” jest ortoreksja i dlaczego tak jest czym różni się od innych zaburzeń odżywiania? Ortoreksja psychiczna to zaburzenie odżywiania charakteryzujące się obsesyjnym pragnieniem „zdrowego odżywiania” i niektórych rodzajów „zdrowej” żywności, np. żywności organicznej, żywności bez żadnych dodatków, uprawianej wyłącznie w naturalnych warunkach z nieprzetworzonego zboża itp. Czasami obsesyjne myśli i zachowania mogą być powiązane ze strachem przed zachorowaniem na skutek „niewłaściwego” jedzenia. Czasami ortoreksja może objawiać się obsesyjnym przestrzeganiem zasad zdrowego odżywiania – jedzeniem na godziny, ściśle przemyślanym jadłospisem itp. Z biegiem czasu takie obsesyjne zaabsorbowanie zdrowym odżywianiem prowadzi do pogorszenia jakości życia, nagła utrata masy ciała, niedożywienie lub inna choroba spowodowana rygorystycznymi ograniczeniami dietetycznymi. Ponadto ortoreksja prowadzi do problemów w komunikacji społecznej – z rodziną, przyjaciółmi, w pracy. Na poziomie osobistym ortorektycy mają trudności z negatywną samooceną i negatywnym obrazem siebie. Mają także obsesję na punkcie utrzymania zdrowego trybu życia. Podsumowując, nierzadko ortoreksja prowadzi osobę do izolacji społecznej. Pomimo tego, że ortoreksja nie jest oficjalnie uznawana za chorobę, to jednak specjaliści zajmujący się zaburzeniami odżywiania często mówią o niej jako o odrębnym rodzaju uzależnienia od jedzenia lub jego podtypie, co ostatecznie dość często prowadzi do rozwoju anoreksji. Niektórzy postrzegają to jako formę zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego (OCD) związanego z jedzeniem. Osoby cierpiące na ortoreksję rzadko zdają sobie sprawę, że cierpią z powodu zachowań uzależniających, ponieważ monitorowanie ich „zdrowej” diety nie jest dziś niczym niezwykłym. W naszym kraju takich ignorantów jest jeszcze więcej, gdyż zdecydowana większość społeczeństwa ma jedynie najdalsze pojęcie o nawet tak niebezpiecznych zaburzeniach psychicznych, jak anoreksja i bulimia, nie mówiąc już o ortoreksji. Formalnie ortoreksja psychiczna różni się od uznawanych zaburzeń odżywiania – anoreksji i bulimii – dosłownie jedną cechą. Podczas gdy osoby chore na anoreksję lub bulimię sfiksują na punkcie ilości spożywanego pożywienia, osoby z ortoreksją skupiają się na jego jakości. (Kontrowersyjną kwestią jest troska obojga o obraz własnego ciała, gdyż połowa osób cierpiących na ortoreksję deklaruje względną obojętność na swoją sylwetkę i wagę, a druga połowa nie.) Z tego powodu większość specjalistów – psychologów, psychiatrów, dietetycy – od pewnego czasu budują leczenie i psychoterapię osób chorych na ortoreksję, zmierzające głównie w kierunku poprawy odżywiania – zwiększania różnorodności pokarmów w diecie oraz poznawania pokarmów wywołujących niepokój i strach. Dopiero stosunkowo niedawno rozpoczęły się badania nad różnymi zaburzeniami odżywiania ujawniło wiele wspólnych cech psychologicznych i behawioralnych między osobami chorymi na ortoreksję a osobami cierpiącymi na inne zaburzenia odżywiania. Doprowadziło ich to do wniosku, że ortoreksja, podobnie jak anoreksja czy bulimia, jest pełnoprawną formą uzależnienia od jedzenia, w której obsesyjne myśli i zachowania dotyczące jakości żywności działają jako mechanizm kompensacyjny w rozwiązywaniu problematycznych obszarów życia danej osoby. Zatem w leczeniu ortoreksji, podobnie jak w leczeniu innych rodzajów zaburzeń odżywiania, konieczna jest przede wszystkim regularna i kompleksowa praca z psychologiem, aby zmienić swoje myśli i zachowania, co prowadzi do m.in. poczucie własnej wartości, negatywny obraz siebie, trudności w komunikacji i pracy lub nauce, trudności w życiu osobistym, komunikacji z płcią przeciwną i inne. Pomoc psychologiczna, wsparcie i konsultacje ze specjalistą w zakresie zaburzeń odżywiania - http://psyhealth.ru/