Czy nadal wierzysz, że aby być kochanym trzeba być „jakimś miłym”? Dobrym, cierpliwym, mądrym, pięknym, współczującym, posłusznym.. Nie należy się złościć, wyrażać swojego niezadowolenia i odmiennego zdania od innych, podnosić głos. trzaśnij drzwiami, bądź brzydki lub głupi, a raczej nie pozwalaj sobie na to. Dla innych jesteś wygodną, ​​​​szeroko myślącą osobą, ale zbyt niewygodną i skąpą w miłości do siebie doświadczają miłości i akceptacji poprzez relację z matką już w okresie prenatalnym. Ciekawostką jest to, że w okresie rozwoju wewnątrzmacicznego zdobywamy doświadczenie całkowitej, bezwarunkowej akceptacji, zespolenia, matka karmi swoje dziecko. ziemia chroni i odżywia ziarno, które wpadło do jej głębi w momencie narodzin, oddzielamy się od matki na poziomie fizycznym i doświadczenie bezwarunkowej akceptacji kończy się, ale ciało zawsze będzie o tym pamiętać i nieświadomie będzie starało się to powtórzyć po narodzinach dziecko znajduje się w uwarunkowanym świecie i to uwarunkowanie staje na przeszkodzie przepływowi miłości. Wiele czynników zaczyna wpływać na to, jak ułożą się relacje między dzieckiem a matką. Przede wszystkim jest to stan emocjonalny matki, warunki środowiskowe, cechy kulturowe, umiejętność rozpoznawania i jakościowego zaspokajania potrzeb dziecka, nie tylko fizycznych, ale także emocjonalnych. W miarę dorastania dziecka warunkowość związku tylko się nasila. Warunki, w jakich dziecko utrzymuje żywotną więź z matką, na zawsze zostają odciśnięte w jego psychice. „Trzeba być posłusznym! Nie płacz! Nie krzycz! Jesteś zbyt podekscytowany, uspokój się! ..." Wkraczają w dorosłość poprzez strategie behawioralne wypracowane przez lata. Miłość warunkowa zawsze polega na ODRZUCENIU. „Kocham Cię, jeśli…” Akceptuję tylko to, co mi się podoba. Każdy ma doświadczenie odrzucenia, a ból z nim związany jest archetypowy. Przekazujemy ten ból naszym dzieciom z pokolenia na pokolenie i nie jest to niczyja wina. MATKA NIE JEST WINNA, takie doświadczenie otrzymała od swojej matki i otrzymała je od swojej. Mama, jako uosobienie pierwiastka kobiecego, jest przewodnikiem po świecie wewnętrznym (ojciec do świata zewnętrznego). Mama jest dla dziecka emocjonalnym wszechświatem, poprzez relacje, dzięki którym uczy się rozumieć i akceptować siebie, uczy się różnicować swoje uczucia, emocje, pragnienia. Wytrzymując i powstrzymując doświadczenia dziecka, bez oceniania i krytykowania jakichkolwiek jego przejawów, matka stwarza mu warunki do poznania siebie. To doświadczenie emocjonalnej akceptacji buduje poczucie własnej wartości. Kiedy jesteś cenny po prostu ze względu na swoje istnienie. Kiedy nie musisz nikomu niczego udowadniać i zasługujesz na miłość, nie musisz być „kimś”, utrzymywać warunkowość miłości, wystarczy po prostu być sobą. A tego właśnie pragniemy wszyscy. Okrutny żart jest taki, że już w wieku dorosłym w dalszym ciągu szukamy miłości i potwierdzenia własnej wartości w świecie zewnętrznym. Tak bardzo pragniemy, żeby ktoś zaświadczył o naszej wyjątkowości i pomimo całego naszego bólu, zaakceptował nas takimi, jakimi jesteśmy. Szukamy mamy, która utuli nas w swoim ciepłym uścisku. I nawet jeśli komuś uda się przejąć za nas tę rolę, przynosi to tylko chwilową ulgę, bo nikt inny nie jest w stanie wypełnić pustki po odrzuconych częściach nas samych OPRÓCZ NAS. Przychodzi czas i walka ustaje. Wybaczamy mamie, pozwalając jej stać się po prostu ukochaną osobą, która dała z siebie wszystko. Gorycz oskarżeń zastępuje ciepło wdzięczności i współczucia. Przestajemy szukać jej zamiennika u innych ludzi. Uczymy się uśmierzać siebie od środka. Na własną rękę. Akceptacja i rozwijanie poczucia własnej wartości staje się pracą wewnętrzną, a nie zewnętrznym poszukiwaniem, podczas której uczymy się naprawdę dbać o siebie, odważnie patrzeć w pustkę i ból, uważnie podgrzewać to, co zostało odrzucone i przywłaszczać sobie to na nowo..