Od autora: Artykuł powstał na podstawie webinaru dla rodziców na temat inicjacji nastolatków. Prowadzenie: Veronika Petrova, Elizaveta Molostova i Inna Kirilyuk NASTOLETNIK I INICJACJA! CZYLI DLACZEGO NASTOLETNIK JEST TAK WAŻNY, ABY ZROBIĆ COŚ W TAJEMNICY PRZED RODZICAMI Jeśli Twoje dziecko stłucze szybę, nie spiesz się, aby ją ponownie zamontować – powinno zamrozić szybę. mało. Francoise Dolto W całym okresie dorastania dziecka powtarzają się okresy przejścia do nowego etapu rozwoju. Jednym z tych najważniejszych okresów jest inicjacja, która wpływa na okres dojrzewania. Dziś chcemy o tym porozmawiać Inicjacja (łac. initiatio - sprawowanie sakramentu, poświęcenie) to rytuał oznaczający przejście jednostki na nowy etap rozwoju w obrębie grupy społecznej lub społeczeństwa mistycznego. W kulturach niemal wszystkich narodów świata istnieje złożony rytuał, który w zależności od poziomu rozwoju społeczeństwa wygląda albo bardzo prymitywnie, albo bardzo skomplikowanie, ale zawsze niesie ze sobą to samo zadanie - zadanie przeniesienia dziecka w świat dorosłych. W judaizmie jest to Bar Micwa, w Indiach Upanayama, wśród starożytnych Słowian jest to kult wilka, wśród katolików jest to bierzmowanie lub namaszczenie. We współczesnym świecie rytuały inicjacyjne są bardziej rozmyte i dlatego wielu współczesnych nastolatków, domagając się oderwania od przejścia do świata dorosłych, poszukuje własnych ścieżek i tworzy nowe rytuały. Jeśli weźmiemy pod uwagę kulturowe obrzędy inicjacji, na przykład w Afryce, które w niektórych plemionach zachowały się do dziś, to wiadomo, że wszystkie one mają swój własny, tradycyjny pism. Zadanie inicjacji jest zawsze takie samo – dziecko w wyniku swoistych manipulacji swoim ciałem i świadomością opuszcza świat dzieci i staje się dorosłym. Co było ważne w tym rytuale? Konsekwencją było to, że dziecko i dorosły to zupełnie inni ludzie; właśnie w tym zgadzają się idee prymitywnych plemion w najodleglejszych zakątkach ziemi. Dlatego uważa się, że jedna osoba - dziecko - umiera, aby narodzić się nowa osoba - dorosły. Kiedy starsi plemienia uznają, że nadszedł czas, aby młody człowiek przeszedł inicjację, zostaje on zabrany ze swojego domu – chaty lub namiotu. Kobiety temu się przeciwstawiają: krzyczą, płaczą i próbują odciągnąć młodego mężczyznę od starych. I tylko sam młody człowiek zdawał się utracić mowę i zdolność poruszania się: został zabrany, położony na skrzyżowanych włóczniach. Jego ciało pomalowane jest czerwoną ochrą – zawsze robi się to podczas obrzędów pogrzebowych. W obozie kobiety jęczą i płaczą, ale młody mężczyzna pozostaje w kręgu mężczyzn. Zachowuje się, jakby był martwy: nie odpowiada na pytania, znosi wszelkie wyśmiewania i znęcanie się, niezależnie od tego, jak bardzo jest szczypany, kłuty czy dokuczany. Chłopiec nie powinien krzyczeć i płakać, ponieważ może to być dość bolesny rytuał na przykład z obrzezaniem. W wielu kulturach wtajemniczony musi przejść surowe, czasem nawet okrutne próby. Są to tortury rytualne, takie jak biczowanie, bicie, obrzezanie, wyrywanie zębów, obcinanie palców, głód, pozbawienie snu, tatuowanie, nacięcia i nacięcia skóry. Wszystko to pozostaje na ciele na całe życie i symbolizuje, że dana osoba doświadczyła śmierci i zmartwychwstania. Ważne, żeby chłopak nie płakał, bo jeśli uroni łzę, może zostać pozostawiony w świecie kobiet, a nawet założyć spódnicę, a później zmuszony do wykonywania kobiecych prac, np. gotowania dla dziewczynki. resztę jego życia. Potem następuje doświadczenie odrodzenia, nowych narodzin, narodzin siebie w innej roli, w innym ciele. Wtajemniczonym nadawane są nowe imiona, uczone nowych tajemnych słów, języka, czasem na nowo uczą się chodzić, karmione jak maluchy, czyli tzw. naśladuj zachowanie noworodków. Symbolicznie wynika to z faktu, że dziecięca część dziecka umiera, że ​​przenosi się ono w świat dorosłych, gdzie nie ma miejsca na emocjonalne reakcje dziecka, gdzie musi być wytrwałe i gdzie musi obudzić się świadomość dorosłego. Ogólnie rzecz biorąc, celem dorastania jest przebudzenie świadomości dorosłego, aby dziecko nie ulegało dziecięcym instynktom w stylu „Chcę tego i tyle!” W okresie dojrzewania pojawia się nowa samoregulacja i służą rzeczom rytualnymaby kultywować procesy samoregulacji, uznawane przez społeczeństwo, i nawet jeśli dziecko nie uważa ich za swoje i ważne, zaczyna je uważać za takie, w wielu plemionach Istotą inicjacji było to, że po osiągnięciu wieku inicjacji , wszystkie dziewczęta i chłopcy z plemienia są odbierani swoim rodzinom. Chłopcy zabierani są w odległe miejsce w lesie, dżungli lub dziczy i dzieleni na grupy pod okiem specjalnego mentora. Tam mieszkają w specjalnej chacie, do końca inicjacji nie wolno im się z nikim komunikować ani wykonywać swoich zwykłych czynności. Dziewczyny są także odbierane rodzinom i umieszczane w odgrodzonym, ciemnym kącie lub w odosobnionej części domu, gdzie nikt nie ma z nią kontaktu. Wtedy też dziewczęta grupuje się w grupy pod przewodnictwem doświadczonej starszej kobiety, która uczy je rzemiosł i nauk kobiecych, sakralnych (tkactwo, tkactwo, dziewiarstwo, poród), wprowadza je w kult płodności i uczy sztuki rodzenia. Miłość. W rezultacie dziewczyna, a raczej dziewczyna, otrzymuje kobiecą tożsamość, staje się dorosła, a zatem gotowa do swojego głównego celu - rodzenia dzieci. W większości cywilizowanych społeczeństw zachowały się obecnie jedynie „podstawy” inicjacji, utraciły swoje głębokie znaczenie i strukturę. Przykładami tego są: wstęp do harcerstwa, pionierów, Komsomołu, niektóre rytuały religijne, obozy i oddziały pionierskie, piesze wędrówki i szkolenie zawodowe dla chłopców oraz gospodarka domowa dla dziewcząt. W sensie psychologicznym inicjacja ma miejsce, gdy nastolatek postępuje wbrew naturalnym instynktom odkrywa w sobie świadome kierunki psychiki. Nastolatki często tego nie robią, ponieważ chcą stać się lepszymi ludźmi i często dołączają do grup, które nie są dobre, ale zawsze mają tajemnicę. Znana jest historia z aresztu śledczego o tym, jak nastolatkowie w wieku 15-16 lat zebrali się w grupę z myślą o sprzątaniu świata. Pobili ludzi rozprowadzających narkotyki, pobili ich dość brutalnie, w wyniku czego doszło do wypadku, który odmienił ich codzienne życie. Ważne jest, aby zrozumieć, dlaczego to zrobili. Łączyła ich przecież tajna idea, mieli cel inicjujący i zrobili to tak, jak sobie wymyślili. Ważne było dla nich oddzielenie pozbawionego idei świata dziecięcego od świata dorosłych, gdzie jest cel i sens i gdzie człowiek kontroluje swoje życie. Każdy nastolatek wierzy, że może wiele zrobić dla świata. To rodzaj nastoletniej wszechmocy. Problem w tej historii polegał na tym, że w pobliżu nie było dorosłego przewodnika, który mógłby właściwie zorganizować ten rytuał. A nastolatki z natury mają tendencję do organizowania czegoś. Rodzice nastolatków często skarżą się, że dzieci zaczynają pić alkohol lub palić. W rozmowie z nastolatkiem zazwyczaj okazuje się, że ważne jest dla niego zrobienie czegoś w tajemnicy i jest to jednocześnie ważny moment inicjujący. Jest to proces, w którym dziecko musi być sprytne i wyrafinowane, szukać tych, którzy kupią mu coś, czego nie wolno sprzedawać nastolatkowi, na przykład alkohol czy papierosy, a to zamienia się w całe wydarzenie. Ważne jest, aby nie zostało to naprawione poprzez ścisłe odrzucenie, zakaz lub śledzenie przez rodziców. Ponieważ z reguły po przejrzeniu opcji nastolatek odmawia tych papierosów, ponieważ nadal ma prawo wyboru: mi to odpowiada, ale to nie. Wszystkie dążą do rytuałów, ale też są bardzo wybiórcze w swoich wyborach. I rodzice, którzy tworzą jakiś mit, że, jak mówią, zeszli na złą drogę, wdali się w złe towarzystwo, szukają papierosów po kieszeniach, po kieszeniach. koniec, zmuszaj nastolatka do palenia coraz więcej, a wtedy naprawdę stanie się to złym nawykiem. A same nastolatki zauważają, że gdyby rodzice nie szperali w kieszeniach, już dawno rzuciliby palenie. Niektórzy twierdzą, że rodzice pozwolili im palić w ich obecności, co również wygasło zainteresowanie nastolatka paleniem, ponieważ ważne było, aby robił to w tajemnicy. Nastolatki zawsze będą dążyć do tego, co uważają za dorosłe. W dzisiejszych czasach przejście nastolatków do świata dorosłych jest dość rozmyte, a rytuały inicjacyjne, które istniały dawniej,w tym na Rusi praktycznie już ich nie ma. Z tych pozytywnych rytuałów pozostały już tylko zawody sportowe, podczas których dziecko musi stać się lepsze, silniejsze, a przez to dojrzalsze. Istnieją również obozy typu „Robinsonada”, podczas których dzieci osiedlają się na wyspie i w naturalnych warunkach samodzielnie gotują jedzenie, samodzielnie piorą ubrania i zdobywają określone punkty, które mogą wykorzystać według własnego uznania. Rodzice zauważają, że dzieci przychodzą z takich obozów inne, odmienione, bo miały w sobie coś, co nie jest związane ze światem rodziców. Symbolicznie wygląda to tak, jakby matka została w tym samym namiocie płacząc, a ojciec ciągnie dziecko za sobą i krzyczy do niego „chodźmy!” Tym dzieciom, które mają w życiu niewiele takich rzeczy, trudniej jest dorosnąć i kontrolować swój los; wydaje się, że pozostają w namiocie z matką i nie rosną, nie stają się dorosłe. W naszym świecie jesteśmy bardziej obeznani z tymi inicjacjami, które przerażają rodziców – pierwszy papieros, pierwszy alkohol, pierwszy seks, pierwsza kłótnia. Ale dzieje się to także w inny sposób, w formach, w których dzieci mogą zetknąć się z pozytywnym doświadczeniem, zaakceptować to doświadczenie i wypróbować je na sobie. Przecież zadaniem inicjacji jest wejście w świat dorosłych, a świat dorosłych wiąże się z odpowiedzialnością. Każdy nastolatek powinien czuć, że czuje się niezależny i odpowiedzialny za siebie. Może to nastąpić poprzez negatywne doświadczenie, podczas którego dokonuje się wewnętrznego wyboru, co mi odpowiada, a co nie. Problem inicjacji polega na tym, że dziecko jednocześnie, przebywając w rodzinie, chce różnić się od swoich rodziców, być inne. zmiana. Dlatego rytuały inicjacyjne są bardzo złożone i zawiłe, bo nastolatki chcą się wyrwać i jednocześnie się tego boją. Wiele osób ucieka się także do zmian cielesnych, np. w tajemnicy przed rodzicami wykonują tatuaże na ciele, przekłuwając różne części ciała - przekłuwając nos, uszy, pępek, robiąc blizny. Metody inicjacji mogą być różne - obejmuje to także łączenie się z subkulturami takich jak „emo”, „skinheadzi”, „goci”, to wstęp do alkoholu, palenie papierosów, a nawet trawki, tajne imprezy, używanie pseudokryminalnego słownictwa, pierwszy pocałunek i seks, powstawanie idoli w społeczeństwie tworzą na przykład zespoły rockowe, których rodzice nie lubią. I ważne jest, aby zrozumieć, że to wszystko jest normą i rodzice nie powinni w tym towarzyszyć dziecku, ponieważ dla nastolatka powinno to być tajemnicą przed dorosłymi. Inicjacja jest częścią historycznego rytuału i my, jako rodzice, jesteśmy gotowe, czy nie, ale nadejdzie czas i dzieci nadal zaczną wchodzić w to poszukiwanie swojej ścieżki wtajemniczenia i należy wewnętrznie zaakceptować ten proces poszukiwania przez nastolatka osobistej ścieżki dorastania. W tym celu ważne jest, aby pamiętać swoją ścieżkę, osobiste doświadczenia z dzieciństwa. My, jako rodzice, mamy dwa zadania: z jednej strony nie za bardzo przyjaźnić się z nastolatkiem, żeby dotrzymać mu tajemnicy – ​​nie palić i nie pić z dziećmi przy jednym stole, nie przeklinać z nimi. Bo dziecko musi znać swoje granice i musi na czymś bazować, a na Twoim przykładzie będzie bazować na Twojej rodzicielskiej normie, rozumiejąc co jest dobre, a co złe. Z drugiej strony ważne jest, aby nie być zbyt rygorystycznym, nie prześladować, nie obwiniać dziecka za to, że zostało alkoholikiem, prostytutką lub zrujnowało mu życie. Ponieważ te okropne oskarżenia traumatyzują nastolatkę i przepowiadają najgorsze. Dlatego zadaniem rodzica jest samodzielne poradzenie sobie z tymi lękami i nie zwalanie wszystkiego na pędzącego nastolatka, nie przepowiadanie mu gorszego losu, ale stwierdzenie, że to tylko doświadczenie. I trzeba pamiętać, że brak doświadczenia dziecku jest zły. Ten wiek jest dany dziecku na doświadczenie, a rodzice na cierpliwość. Wszystkie rytuały inicjacyjne, które Twoje dziecko próbuje przejść i które stopniowo przedstawia swoim rodzicom, muszą zostać zauważone i wysłuchane. Dziecko będzie chciało robić rzeczy, których wcześniej nie robiło. Niektóre „rytuały” współczesnych nastolatków przerażają rodziców, ponieważ może on chcieć zrobić coś bardzo ryzykownego. Jeżeli dziecko uważa, że ​​obowiązkiem rodziców jest troska o jego bezpieczeństwo,wtedy swobodnie im to przekaże i będzie się radował ze swojej całkowitej nieodpowiedzialności. Im częściej dziecko przechodzi takie rytuały inicjacyjne, tym większą odpowiedzialność bierze na siebie. Ważne jest, aby wyczuć na czas, kiedy dziecko jest w stanie samodzielnie odpowiedzieć i przekazać mu tę możliwość. Wszystko to będzie wsparciem dla nastolatka i zdobędzie szacunek rodziców. W końcu nastolatki odrzucają proste zadania, takie jak odkurzanie, sprzątanie pokoju czy chodzenie na zakupy. Nastolatki są w stanie same szukać części zasobów, które mogą wykiełkować prawdziwe owoce i nie powinny powodować oporu wobec banalnych żądań. Ryzyko pojawia się, gdy nastolatek nie czuje zagrożenia. Przecież okres dojrzewania niesie ze sobą własny zestaw zagrożeń i jeśli rodzice zbytnio chronią swoje dziecko, wówczas poczucie, że na świecie nie ma niebezpieczeństw, staje się iluzoryczne, a dziecko tak naprawdę nie dostrzega niebezpieczeństwa. Czasami dziecko musi się przestraszyć i doświadczyć frustracji, aby zrozumieć, że życie jest wartościowe i że należy mierzyć swoje możliwości w stosunku do rzeczywistego stanu rzeczy. Nastolatek musi zdobyć własne, osobiste doświadczenie w radzeniu sobie ze strachem, ale dziecko ma zasoby, aby sobie z nim poradzić. Strategie rodziców, aby pomóc dziecku dorosnąć, mogą być bardzo różne. Bardzo często, radząc sobie z własnym lękiem, rodzice nakładają surowe zakazy. W tym przypadku nastolatek z jednej strony przestaje się starać, a z drugiej przestaje opowiadać o wszystkim rodzicom, chociaż nie jest to złe – rodzice nie muszą wiedzieć wszystkiego, ale wtedy nastolatek staje się od nich bardzo odległy. Druga wersja postawy rodzicielskiej to wszechstronna akceptacja wszelkich przejawów, co również nie jest do końca dobre, ponieważ brak zakazów to także znacznie spowalnia rozwój psychiczny nastolatka. Dziecko nie ma wtedy granic, nie ma od czego zacząć. Jeśli jednak rodzic ma zbyt wiele zakazów, dziecku trudno jest dowiedzieć się, co rodzic tak naprawdę o tym myśli. Czasami warto poeksperymentować, bo jeśli pojawia się poczucie, że dziecko potrzebuje bardziej rygorystycznych zakazów, to może warto je narzucić, bo wydaje się, że dziecko o nie prosi i dlatego ich potrzebuje. Ważne jest, aby nie wychodzić dziecku samemu ze sobą, ważne jest, aby pomóc mu dołączyć do grupy konformistycznej, w której może zdobyć autorytet i zapoznać się z nowymi pojęciami. Taka grupa mogłaby być również grupą wsparcia psychologicznego dla nastolatków, gdzie dziecko może znaleźć przyjaciół z podobnymi problemami i zrozumieć, że to, co się z nim dzieje, jest normalnym biegiem czasu. Przydatna może być także komunikacja z psychologiem, psychoterapeutą czy psychoanalitykiem, który może wyjaśnić dziecku, co się z nim dzieje i jak sobie poradzić z trudnościami, które się pojawiły. Czasami rodzice w tej samej rodzinie mogą mieć zupełnie inne strategie – mama ma jedno, a tata ma drugie. Czy tak różne poglądy na temat rodzicielstwa są pomocne? Do okresu dojrzewania jest to raczej przeszkoda, ale w okresie dojrzewania może dać dziecku szansę na zaufanie jednemu z rodziców. Jakie mogą być reakcje rodziców? Reakcje mogą przebiegać na dwóch poziomach. Emocjonalne – przerażenie, oburzenie, zmartwienie. Skuteczne – zakaz, ograniczenie wolności, izolacja, wyzwiska. Ważne jest, aby zrozumieć, że masz prawo do reakcji, że można je zmieniać, ale musisz zrozumieć, że każda reakcja ma konsekwencje. Wiele zależy od Waszych reakcji, ale jeśli rodzic bardzo się w to zaangażuje, to nastolatek uwalnia się od odpowiedzialności, przerzucając ją na dorosłego – jeśli się martwicie, to się tym martwcie, a ja wtedy nie będę się martwić. Jeśli spojrzycie w procesie inicjacji metaforycznie dziecko – jak strzała, która poleci i dotrze do celu, a łuk rodzica pozostanie na swoim miejscu. Tak, dzieci są pod wieloma względami podobne do swoich rodziców, ale nadal nie są częścią nas, ale same w sobie. Autorka: Ekaterina Goltsberg. ARTYKUŁ powstał na podstawie materiałów z grupy ONLINE dla RODZICÓW MŁODZIEŻY. Szczegóły tutajFB_LINKSTART KOLEJNEJ GRUPY Maj 2016Wyniki pierwszych spotkań!!Pozdrawiamy