W natłoku informacji, jakie obecnie mamy, niezwykle łatwo się pogubić, coraz częściej zadaję sobie pytanie: czy to moja myśl, czy gdzieś to usłyszałam? tak rzadko piszę teksty, bo długo czekałem na wewnętrzny wgląd, można to nazwać inspiracją, ale chcę poczuć ten wewnętrzny impuls, rozumiesz, co mam na myśli? Wtedy będę miał pewność, że to, co piszę pochodzi z głębi mnie, z duszy. Teraz nic takiego nie czuję. I piszę z pustki. I lubię tę pustkę, jest w niej dużo spokoju, widzę, jak pada śnieg, jak ptak leci po szarym niebie, moje myśli nie mają porządku, tak jak ten tekst: Jestem zbyt leniwy, żeby „ uspokój się” to. Chyba przybrałam na wadze, ale nie ma w tym nic dziwnego, to był popieprzony rok, ale bardzo bogaty w wydarzenia. Co jeszcze. Ludzie chodzą, chcą, coś wymyślą, a ja siedzę w brązowych spodniach i po prostu jestem zbyt leniwy, żeby gdzieś wyjść, popatrzeć na światła, może dlatego, że tak bardzo przytyłem i jest mi ciężko żebym poszła?)) Nie, chcę tylko usiąść. Po prostu czuję się dobrze. Dobrze, że w lodówce jest lemoniada, dobrze, że nie trzeba wychodzić, nie dzwonić, nie tańczyć, ale czuć dziwne szczęście z tego, że śnieg przyspiesza, płyną łzy i Nie mogę wymyślić nic mądrego. Rzuciłem uniwersytet. To zabawne, że pojechałem do Soczi i byłem całkowicie przerażony tą świadomością. A tego nie było w moich planach! Straciłam tam swoje ulubione drogie okulary (w pożarze), ta sytuacja zasługuje na specjalne „bl*”. Śmieję się, złoszczę się, płaczę, ale co. Cholera, takie jest życie z żartami. Nigdy się nie skończą, cóż, ale moja umiejętność radzenia sobie z tym wciąż rośnie (tak się uspokajam), 5 lat temu tarzałabym się po podłodze z histerii z powodu niesprawiedliwości życia, znalazłabym winowajcę i przeklął go. Inaczej z koleżanką otworzylibyśmy szampana, postanowiłam w najbliższym czasie skorygować wzrok, żeby nie bawić się ogniem, no i nie udawać, że nie jest mi smutno z powodu takiej straty. Moje ulubione okulary: (Chciałem zdewaluować wszystkie swoje decyzje, ryzyko, działania, a także odpocząć. Powiedzieć, że wszystko było w złym momencie. Nie tak i nie wtedy. No cóż, jaki ze mnie tyłek! Ale wszystko ma Stało się. Oczywiście nie bez gówna. (Nigdy nie pisałem tak antyartystycznych tekstów, Panie). To było obraźliwe, ale tam przeżyłem ogromny ból, z którego płakałem przez wiele lat, aż do oczu. zamienione w knedle. I dziękuję, że nie byłam sama. Wydawało mi się, że normalni ludzie (których nie spotkałam) bawią się na wakacjach, skaczą, grillują, obsypani blaskiem i ciągle uśmiechnięci. A ja ryczę, milczę , dziecko mówi, że wyglądam jak Grinch. Spędzam czas płacząc, zamiast chodzić. I w ogóle jestem samotna. Nie czuję szczęścia, zaangażowania, zachwytu. Gdzie ty leciałaś samolotem, płacząc , a maska ​​wchłonęła moje łzy, myśląc: „no cóż, w końcu mnie to nie denerwuje, ale pomaga”. Z przodu siedział też facet, który najwyraźniej poprzedniego dnia wypił za dużo. I maska właśnie tego dnia dostałem 5 gwiazdek. A tak na serio, byłem smutny jeszcze przez 2 dni, myślałem, że mam depresję (jeśli to jest to, czym jestem) jako psycholog, a nawet zdałem test A. Becka. Ale to koniec. Ale tylko wtedy, gdy jest mi smutno, a nikt nie lubi być smutny, mogę bez końca się wygłupiać. Prawda nie boli tak bardzo. Ale szczere i prawdziwe spotkanie z bólem leczy. No cóż, znowu jestem, wszystko zmiąłem, ale bardzo chciałem, żeby było pięknie, ale chcę trochę psikusu)) PS Dziękuję, smutku, wiem to. prędzej czy później wrócisz, ale dzięki Tobie mogę kochać „teraz”. PS 2. OKULARY Szkoda!!!