Przyjaciele! Chcę podzielić się z Wami wrażeniami z filmu Larsa von Triera „Melancholia”. Film mnie zadziwił. Jak zresztą wiele rzeczy w cudownym świecie von Triera. Film ukazuje ostatnie dni planety Ziemia. Zostaje zniszczona przez gwiazdę Melancholia, która opuściła jej orbitę. Nie jest to jednak opowieść o śmierci ludzkości, ale o katastrofie jednej rodziny. Tylko skala tej katastrofy jest tak ogromna, że ​​można ją zmierzyć jedynie w kategoriach kosmicznych, na podstawie uczuć bohaterów filmu. I tylko planety mogą być bohaterami tego traumatycznego scenariusza. Spojrzenie Junga odnajduje wszędzie wokół symbole. Przecież myślenie symboliczne pozwala uznać każdą fabułę za teatr wewnętrzny. Każda historia czy mit może być naszym wewnętrznym scenariuszem, metaforą naszego życia. No, a tym bardziej mity Larsa von Triera. Gwiazda Melancholii jest dla mnie symbolem najgłębszej i nieodwracalnej depresji, która dojrzewa u każdej z głównych bohaterek obrazu – Justine, jej siostry Claire, męża Claire. Tyle że w odróżnieniu od siostry i szwagra Justyna pogrążona jest w stanie melancholii. Jest to reprezentowane w jej umyśle. I dlatego nie boi się prawdziwej Melancholii. Czego się bać, skoro to już się wydarzyło, Claire i jej mąż John, wręcz przeciwnie, boją się tego stanu. I na wszelkie możliwe sposoby starają się go wyprzeć. Para organizuje luksusowe wesele dla Justine i jej pana młodego w ich luksusowej rezydencji z osiemnastodołkowym polem golfowym. Żądają od Justine przejawów szczęścia, nie zdając sobie sprawy, że w jej wnętrzu Melancholia już uderzyła w Ziemię i zaczęła swoje niszczycielskie działanie. Claire i John są oburzeni, zarzucając Justine egoizm i niewdzięczność, ponieważ śmiertelnie boją się tego, co w nich siedzi. Ale w środku wciąż kryje się w nich ta sama mordercza melancholia, anhedoniczny kataklizm, który może wypalić u podstaw cały świat, do którego się przystosowali. A Justin, swoją depresją, tak wyraźnie pokazuje im ich chorą część, że budzi w nich te stany, które były zakazane przez długi czas. Od czasu do czasu Claire powtarza swojej siostrze: „Czasami po prostu cię nienawidzę”. Tak, często nienawidzimy tych, którzy przypominają nam o naszym własnym bólu. Nienawidzimy, bo boimy się tego bólu. I nie bój się! W końcu ból często zabija. A po tym człowiek nie będzie już taki sam. A życie już nigdy nie będzie takie samo, tak jak Ziemia, która ucierpiała z powodu zabójczej gwiazdy, na zawsze zmieni swoje oblicze. Ale, niestety, zamknięcie oczu nie oznacza ukrywania się. Bólu, który tkwi w nas, a którego rozpoznanie powoduje depresję, nie da się stłumić. Jeśli temu zaprzeczysz, zamieni się w klinikę. I staje się takim potworem z Trewiru. Von Trier jest wielkim sędzią duszy. Czas porozmawiać o przyczynie depresji sióstr. Film bardzo wyraźnie ukazuje psychotyp matki Justina i Claire. Okrutna Królowa Śniegu, która odrzuca córki i nienawidzi małżeństw. Takie matki powodują ciężką traumę u swoich dzieci od pierwszych dni życia. W paradygmacie analitycznym istnieje postawa – rodzimy się z dwoma głównymi popędami – w stronę Erosa i Thanatosa. Te. do miłości i śmierci. A jeśli matka nie napełni dziecka miłością, Erosa, wówczas szukamy zbawienia u Tanatosa. Kliniczna depresja Justine to uścisk Thanatosa, symbolicznej matki-zabójcy, której pocałunki zamrażają i zabijają. A Justin nie jest już w stanie utrzymać tego stanu. Wymaga to od niej pełnego zaangażowania. I tak niszczy wszystko, co wymaga od niej szczęścia. Przecież tam, wśród całego tego przepychu i sukcesu, nikt nie potrzebuje jej bólu, jej prawdziwych uczuć. Są tak samo niepotrzebni, jak niepotrzebni są rodzice. I pomimo tego, że Claire i John wydają się okazywać zaniepokojenie, nadal znajdują się w tym samym obozie, co ich rodzice. Dla nich dusza Justyny ​​jest przedmiotem targów – nieustannie zawierają z nią umowę, że będzie szczęśliwa. A co z samą Claire? Jest także córką Królowej Śniegu. Ale ona jest w głębokiej depresji. Próbuje być szczęśliwa – ma wspaniałego męża, syna, dom… Ale nie jest bardziej żywa niż jej matka. Claire.