Nadopiekuńczość, czyli nadopiekuńczość - nadmierna opieka nad dzieckiem, rodzaj wychowania, rodzaj relacji rodzic-dziecko, w której dziecku zapewnia się minimum samodzielności, ale sprawuje kontrolę do maksimum Dziecko, wraz z potrzebami fizjologicznymi, ma potrzeby emocjonalne. Aby zaspokoić jedno i drugie, dziecko jest zależne od rodziców i innych dorosłych. Zależne w sensie dosłownym: dziecko nie przeżyje bez osoby dorosłej, nie tylko jeśli nie będzie karmione, zapewnione mu będzie komfortowa temperatura i bezpieczne środowisko, ale nawet jeśli te warunki zostaną spełnione, ale zostanie pozbawione kontaktu dotykowego i emocjonalna interakcja z kimś - albo. Ponadto dziecko ma potrzeby poznania, uczenia się czegoś nowego, zdobywania nowej wiedzy i odpowiadania na pytania. Nie jest to oczywiście potrzeba żywotna, ale to, w jakim stopniu zostanie zaspokojona, zależy także w pewnym stopniu od rodziców i najbliższego otoczenia dziecka. Ostatnio dużo mówi się o takim zjawisku, jak „nadopiekuńczość rodzicielska”. ” Nie zawsze jest jasne, co należy przez to rozumieć. Zwykle mają na myśli taki rodzaj związku, w którym panuje duża kontrola rodzicielska, brak zaufania, gdzie rodzic robi wiele dla dziecka, ograniczając jego niezależność. Często mówi się o nadopiekuńczości, opisując typ matek o wzmożonym lęku, skłonności do obwiniania siebie, zamartwiania się, które chcą otoczyć dziecko całkowitą troską i uwagą. W życiu wygląda to na niekończące się nakazy wobec dziecka, zakazy , jak silny niepokój matki (rzadziej ojca) z dowolnej przyczyny: przypadkowe kichnięcie, podejrzenie przeciągu, siniaki, zwierzęta domowe i uliczne, podejrzliwi wujkowie i ciotki, a nawet krewni.. Pod tym wszystkim kryje się chęć Chroń swoje dziecko przed bólem, strachem, chorobami i niebezpieczeństwami. A jeśli kopiesz jeszcze głębiej, to pragnienie to jest podyktowane twoimi własnymi doświadczeniami z dzieciństwa, niedostatkami i skargami. Ale dodatkowo chęć sprawowania kontroli nad dzieckiem podyktowana jest niemalże żywotną potrzebą zachowania za wszelką cenę obrazu idealnego siebie. Jeśli wrócimy do podstawowych potrzeb dziecka, to co w tym kontekście można powiedzieć o nadopiekuńczości . Rodzic wie, co jest najlepsze dla jego dziecka, co jest złe, a co szkodliwe. Ale nie tylko to. Uważa, że ​​nikt nie zadba o dziecko lepiej niż on sam, nikt nie zrobi tego lepiej niż on sam, łącznie z dzieckiem. W tym sensie nadopiekuńczość w zaspokajaniu potrzeb fizjologicznych wygląda następująco: matka wie, kiedy dziecko je, co i ile; mama wie, ile snu potrzebuje dziecko i o której godzinie zasypia. Mama wie o wszystkim, co zagraża, radzi sobie z tymi zagrożeniami zawczasu, aby dziecko niczego się o nich nie dowiedziało, a jeśli już, to tylko od matki, a raczej od jej gwałtownej i bardzo wymownej reakcji przed spotkaniem z niebezpieczeństwem . Mama zna nazwy wszystkich chorób wieku dziecięcego, ich objawy i metody leczenia. Jak wygląda dbanie o zaspokojenie potrzeb emocjonalnych? Ale tutaj wszystko jest inne. Mama nie może kontrolować pojawiania się emocji. Dziecko można chronić przed przedmiotami, sytuacjami, ludźmi, które go denerwują lub powodują duży niepokój. Matka wybiera, z kim dziecko może się przyjaźnić, a z kim nie, oraz jakie zabawki i zajęcia są dla niego bardziej odpowiednie. Wszystko to również mieści się w kategoriach „bezpieczne/niebezpieczne” lub „przydatne/nieprzydatne”. Co więcej: matka stara się chronić dziecko przed samymi emocjami, nie zachęcając, a czasem nawet kategorycznie zabraniając ich gwałtownego wyrażania. Wiadomo, że jeśli matka zawsze wie najlepiej i w zasadzie wie wszystko, a to, co się wokół, jest generalnie niebezpieczne, wtedy zapotrzebowanie na wiedzę maleje z czasem, zostaje stłumione. Uczenie się czegoś nowego jest przerażające, a próby są bezcelowe, ponieważ najprawdopodobniej zostaną zatrzymane, w przeciwnym wypadku wiedza zostanie zdobyta bez wysiłku. Jak często można usłyszeć od rodziców dzieci, począwszy od wieku szkolnego, oburzone „on się niczym nie interesuje!”, nie może się zająć, tylko.