Osoba szuka pomocy psychologicznej w trudnym okresie swojego życia: problematyczne relacje z partnerem lub dziećmi, konflikty z rodzicami, śmierć bliskiej osoby, utrata sensu życia. Do psychologa udaje się z nadzieją, że go zrozumie, złagodzi cierpienie i udzieli mu rady. Podam przykład z mojej praktyki. A. szybko wszedł do mojego gabinetu, przywitał się i nie rozglądając się, od razu usiadł na krześle przy oknie. Zaskoczyły mnie nieoczekiwane połączenia w jej wyglądzie: krępa, nieco chłopięca sylwetka o ostrych ruchach i kobieca fryzura - długie ciemne włosy z wplecionymi koralikami, w uszach duże kolczyki: wielobarwne pióra wplecione w metalową oprawkę. Ubrana była w standardowe jeansy, ciemny T-shirt, a na ramieniu miała piękny plecak w etniczny wzór. Wyglądała na 25-27 lat, ale smutne, skierowane w głąb siebie spojrzenie i mocno zaciśnięte usta sprawiały, że jej twarz wyglądała starzej. Ramiona miał opuszczone, nogi skrzyżowane, dłonie niespokojnie majstrowane przy paskach plecaka. Zdawało się, że cała jej postać wyrażała smutek, rozczarowanie, niepokój. Wygląda na to, że wiele przeszła. Zauważyłam: - Podobają mi się Twoje kolczyki. Czy sprzedają je na festiwalach etnicznych? „Sam je zrobiłem” – odpowiedziała A. „Uwielbiam zbierać pióra, kwiaty, druty, koraliki i coś z nich robić”. Z rozmowy dowiedziałem się, że A. przyjemniej porozumiewa się ze zwierzętami niż z ludźmi. Powiedziała, że ​​rozumie język ptaków, może dowiedzieć się, o czym rozmawiają wrony na drzewie, jeśli spotka na drodze psa lub kota, porozmawia z nimi, dowie się, jak się mają i pomoże . Poza tym ona wie, jak wywołać deszcz i zatrzymać wiatr. Stopniowo miałem poczucie nierzeczywistości tego, co się dzieje, przeradzające się w uczucie strachu: siedziałem w przytulnym biurze, w centrum miasta, a naprzeciw była kobieta, która była albo szamanką, albo wariatką. Co w takich przypadkach powinien zrobić konsultujący się psycholog? Można oczywiście zająć się psychodiagnostyką - zaproponować badania w celu ustalenia cech osobowości, zaburzeń emocjonalnych... Dowiem się, jakie odchylenia ma moja klientka od normy, określę u niej wskaźniki lęku i chwiejności emocjonalnej. Ale w jaki sposób te wyniki pomogą mi nawiązać kontakt, dostroić się do jej długości fali, zrozumieć jej wewnętrzny świat, dowiedzieć się, co ona czuje, jak przeżywa spotkania z trudnościami życiowymi? Osoba przychodzi po konkretną pomoc – trudno mu żyć z ludźmi, albo jest zmęczona samotnością, niezrozumieniem, a może boi się o swoją przyszłość. Moim zadaniem jest nauczyć klienta, jak właściwie radzić sobie z tym, co posiada: z własnymi cechami charakteru, pokazać, jak żyć z innymi, nie zdradzając siebie, jak znajdować wsparcie w świecie zewnętrznym, jak stać się bardziej otwartym na ludzi i chronionym. przed ich negatywnym wpływem. Postanowiłem nie oferować A. testów, nie żeby powiedzieć, że komunikowanie się ze zwierzętami i kontrolowanie pogody to tylko fantazje, ale zaakceptować jej rzeczywistość taką, jaką ona sobie wyobraża: chce widzieć siebie jako wszechmocną szamankę – niech tak będzie. Czas pokazał, że miałem rację – na kolejnych spotkaniach A. nie pamiętała swoich „szamańskich” zdolności, a nasza rozmowa dotyczyła relacji z jej bliskimi.