Od autora: W notatce omówiono niektóre cechy osobowości neurotycznej. Osobowość to system relacji międzyludzkich kształtujący się w procesie wychowania. Jung: Osobowość jest najwyższą realizacją wrodzonej oryginalności istoty żywej, wynikiem najwyższej witalności, całkowitej akceptacji jednostki, istnienia i najskuteczniejszego przystosowania, podlegającego wyborowi. Osobowość ludzka: temperament + charakter + samoświadomość. Temperament jest w dużej mierze formą dziedziczną; jest to psychofizjologiczna forma zachowania. Charakter to sposób zachowania ukształtowany w procesie życia. Zespół stabilnych indywidualnych cech osoby, które kształtują się w procesie socjalizacji podmiotu i przejawiają się w zachowaniu. Jeśli temperament odnosi się do sposobu reagowania, to charakter wiąże się z osobistymi doświadczeniami interakcji w rodzinie. Charakter jest psychospołeczną twarzą człowieka. Freud pogłębił rozumienie charakteru jako systemu aspiracji (dynamiki). Nie da się rozpatrywać właściwości człowieka w oderwaniu od charakteru. Badając charakter, konieczne jest zrozumienie motywu zachowania. Freud wyjaśnił charakter zgodnie z teorią libido. Siłą napędową charakteru jest motywacja libidinalna. Każdy etap rozwoju libido ma swoje potrzeby. W zależności od zaspokojenia tych potrzeb pojawią się te cechy charakteru, które są charakterystyczne dla danego etapu. Na przykład typ postaci ustnej jest przywiązany do werbalnego stylu komunikacji, skłonnego do słodyczy i przejadania się. Charakter analny wiąże się z faktami defekacji i oddawania moczu. Cechami tego typu są skąpstwo i dokładność. Symbole odchodów: prezenty, kosztowności, pieniądze). Osobowość neurotyczna to osobowość ułomna, jednostronna i złożona. Osoby neurotyczne żyją w świecie jednobiegunowym. W stanie przedchorobowym zwracają się do psychologa. Tworzą wokół siebie neurotyczną atmosferę, prowokując otaczających ich ludzi do dyskomfortu i konfliktów. Dojrzała osobowość według Freuda – typ genitalny, może kierować się zasadą rzeczywistości (zasada rzeczywistości zapewnia prawdziwą satysfakcję, w przeciwieństwie do zasady przyjemności, która zachowuje swoją dominację w jednym z obszarów aktywności umysłowej, gdzie fantazje i prawa procesów pierwotnych nadal panują, czyli w obszarze nieświadomości), działa z zasady, a nie z dziecięcych pragnień. Nie wszystkie osoby osiągają etap dojrzały i utkną w poprzednich etapach. Obraz siebie to zbiór stabilnych, ugruntowanych wyobrażeń jednostki o sobie, związanych z ich oceną. Koncepcja siebie przejawia się w systemie relacji do siebie i do świata. Rodzaje relacji: Stosunek do ludzi (i osobnego obiektu), do małej grupy, do grupy odniesienia (różne grupy ludzi, za które dana osoba się uważa), do społeczeństwa jako całości, do ludzi w ogóle (ufny-nieufny , zgodny-niezgodny, towarzyski- nie towarzyski). Stosunek do siebie składa się z obecności jakichkolwiek cech: dumy, próżności, urazy, samokrytyki, dumy (jestem samokrytyczny, jestem pewny siebie itp. ) Stosunek do działalności twórczej, do biznesu. Przejawia się w obecności lub braku takich cech: pedanteria, entuzjazm, ciężka praca, sumienność, skrupulatność, nieodpowiedzialność, pracowitość, lenistwo, zaniedbanie (jestem odpowiedzialny, jestem pracowity, jestem leniwy) Do świata materialnego, do mojej własności , do „moich”: rzeczy, pieniądze, wartości, przyroda. Ten system relacji objawia się obecnością lub brakiem jakichkolwiek cech (jestem hojny, jestem chciwy, jestem schludny-niechlujny, skąpy-hojny, marnotrawny-oszczędny). Poczucie własnej wartości jest wynikiem zadowolenia z siebie i swoich działań, mierzonego standardem grupy odniesienia. Poczucie własnej wartości to sposób, w jaki dana osoba przyzwyczaiła się do oceniania siebie przez lata; stabilne postrzeganie siebie jest częścią jego charakteru. Poczucie własnej wartości może być odpowiednie lub nie. Samoocena osobowości neurotycznej,"