Od autora: Istotę pojęcia kryzysu Chińczycy bardzo trafnie przekazują w dwóch hieroglifach, z których jeden oznacza „niebezpieczeństwo”, a drugi „szansę”. krisis to decyzja, punkt zwrotny, wynik. Kryzys osobisty to punkt zwrotny, rodzaj stanu przejściowego, który charakteryzuje się życiowymi wstrząsami, w których dotychczasowe lub nawykowe sposoby osiągania celów stają się nieskuteczne. Są to etapy życia, przez które przechodzi każdy z nas. Nie powinniśmy bać się kryzysów, są one jak światła sygnalizacyjne, które wskazują nam, że nadszedł czas na zmiany, bez których nie da się żyć pełnią życia. Ale jakiego rodzaju zmiany to pytanie dla każdego z nas osobiście. Kryzys mówi nam, że nadszedł czas, aby się zatrzymać, spojrzeć wstecz, uważnie ocenić teraźniejszość i ponownie przemyśleć przyszłość. Przecież życie jest zawsze zmianą, inaczej nic nie ma sensu. W moim rozumieniu kryzys to sytuacja, w której jakaś stara forma życia zaczyna komuś nie odpowiadać i nie odpowiada mu na tyle, że jego potrzeby nie są zaspokojone, apatia. pojawia się jakiś rodzaj bezsensu, rozpacz... Pozwólcie, że wyjaśnię, nasza forma życia zbudowana jest z aspiracji, pragnień, osiągnięć i doświadczeń życiowych. Ale w pewnym momencie ta forma życia zaczyna nam nie odpowiadać, zauważamy, że to, co nas zadowalało, wypełniało, zadowalało, nagle przestaje takie być. Ludzie starają się tego nie zauważać, jakoś się pobudzić, wmawiając sobie, że jest ok, tylko tak im się wydawało, ogólnie jest mi dobrze. Jutro wszystko będzie takie samo - to blues, dzięki czemu zachowujemy nadzieję i pragnienie, że wszystko będzie dobrze. Ale czas mija, a my coraz bardziej zauważamy, że nadal nie wychodzi, a co najważniejsze, nie możemy się już cieszyć, cieszyć i dobrze bawić. Stan zamieszania i braku zrozumienia, gdzie dalej się udać. Pojawia się niepokój, irytacja, strach i te uczucia nasilają się, zaczynamy się bać. Boimy się, że zaczęliśmy rozumieć, że to, co mamy w życiu, nie jest dla nas odpowiednie i nie podoba nam się. Wtedy dochodzimy do wniosku, że trzeba coś z tym zrobić. Jeśli się zmienię, będę musiał zmierzyć się z czymś nowym w swoim życiu. I zaczynamy zgadywać, że napotkamy coś nowego, co oznacza, że ​​będziemy musieli coś stracić. Kryzys zawsze wiąże się z utratą czegoś i doświadczeniem straty. A kiedy przechodzimy do tego, że tracimy więcej, a nie wiemy i nie jesteśmy pewni, co zyskamy, w tym momencie narasta ból psychiczny i wstyd. nas wyprzedza. Mam poczucie, że nie jestem taki, że jestem w złym miejscu, robię złe rzeczy i z niewłaściwymi ludźmi. Nasze otoczenie zauważa zachodzące zmiany i pyta, czego chcesz, a my odpowiadamy: nie wiem, ale nie chcę tego, co jest w moim życiu. W tym okresie zmienia się nasz obraz siebie i sposób, w jaki inni zaczynają nas postrzegać, to również się zmienia. Zajmowałeś wysokie stanowisko, dobrze zarabiałeś, byłeś małżeństwem przez wiele lat... Wszystko wydaje się być w porządku, a nagle coś musi się zmienić. Zaczynają ci mówić: „Dostajesz od życia wszystko, czego potrzebujesz!” Niektórzy starzy i dobrzy przyjaciele nie będą już cię rozumieć i możesz ich stracić. I jest tu dużo wstydu, bo obraz siebie przestał być całościowy, wyraźny i przestał być wspierany przez otoczenie. W większości przypadków środowisko jest gotowe udzielić wsparcia, ale nie rozumie, co wspierać, w jakiej formie i jak go udzielać. Dzieje się tak dlatego, że sam jeszcze nie dojrzałeś do tej pomocy i tego, czego chcę. Zdając sobie z tego sprawę, odczuwamy wstyd. Czy można uniknąć kryzysu i w niego nie wpaść? Móc! ale ceną jest brak rozwoju! Dość często widzimy lub obserwujemy ludzi lub pary, że żyją i nie doświadczają cierpienia, ale też nie doświadczają żywych wrażeń. Ci ludzie nie potrafili wejść i przetrwać kryzysu, jak to bywa, gdy rozumiem, że tracę dawną formę życia, która mnie satysfakcjonowała, dała mi coś, wzruszyła mnie, skomplikowała, to ważne, bo człowiek rozwija się poprzez komplikacje swojego wewnętrznego świata, a nie poprzez uproszczenie, a także zwiększenie zdolności do wytrzymania wewnętrznego stresu, jeśli dana osoba nie jest w stanie!