Czy można „naprawić” to, co już się wydarzyło? Tak i nie. Nie cofniemy podjętej decyzji i wyrządzonych nam szkód. Możemy jednak zmienić nasze emocjonalne postrzeganie tego, co się wydarzyło, a to już dużo. Kiedy traumatyczne przeżycie przypomina się raz po raz, gdy wpadamy w emocje związane z tym, co było „tu i wtedy”, z pomocą przychodzi technika reskrypcji, szeroko stosowana w różnych falach terapii poznawczo-behawioralnej i schematów, pozwala nam „„ przepisać” „traumatyczne wspomnienia, zmniejszając ich intensywność i wpływ na życie w teraźniejszości. To nie hipnoza, ale świadome budowanie innego obrazu tego, co się wydarzyło, gdzie bezradność i opuszczenie ustępują bezpieczeństwu, poczuciu własnej wartości i pewności siebie. W naszej wyobraźni możemy dodać do obrazu przeszłości elementy, których tak bardzo nam brakowało: wsparcie bliskich, ochronę otrzymaną z zewnątrz, kochającą obecność kogoś innego. Nasza psychika jest tak skonstruowana, że ​​o wiele większe znaczenie mają dla nas nie suche fakty dotyczące tego, co się wydarzyło, ale nasza percepcja – jaki dokładnie ten obraz odciska się w naszej pamięci emocjonalnej. Ta cecha jest kluczem do uzdrowienia. W jakich sytuacjach reskrypcja jest konieczna? W tych przypadkach, gdy tu i teraz reagujemy na sytuację tak, jak tam i wtedy. Kiedy wpadamy w traumę z przeszłości, doświadczając dokładnie tych samych emocji w teraźniejszości. Kiedy pomimo naszego prawdziwego wieku nagle czujemy się jak bezbronne dziecko. Rescripting jest skuteczny w przypadku PTSD i cPTSD, przy zaburzeniach osobowości i ogólnie przy pracy ze konsekwencjami traumy psychicznej. Dlaczego reskrypcja jest skuteczna? Zmniejsza intensywność retrospekcji i regresji emocjonalnej, sprzyja akceptacji doświadczenia. Negatywne emocje z przeszłości stają się słabsze i bardziej znośne, co oznacza, że ​​psychika dostaje możliwość ich przetworzenia. Zachęca do ponownej oceny wydarzeń. Rekonstruując przeszłość, możemy spojrzeć na traumatyczną sytuację z innej perspektywy. Pozwala to uwolnić się od ciężaru odpowiedzialności, porzucić obwinianie ofiary i poczuć zdrowy gniew wobec agresora. Zmienia nasze postrzeganie siebie, swoich zasobów i możliwości. Choć rescripting jest ponownym zapisaniem przeszłości, pozwala nam pozostać zaangażowanym w tu i teraz, odróżniając rzeczywistą sytuację od naszego traumatycznego doświadczenia. Uczy współczucia dla siebie. Brak tej umiejętności stwarza wiele problemów: od uwłaczającej samokrytyki po nieodpowiednie wymagania i samokaranie. Łatwiej doświadczyć empatii wobec siebie jako dziecka niż siebie jako dorosłego. Dlatego przepisanie jest najlepszym punktem wyjścia do doskonalenia tej umiejętności. Zapewnia umiejętności w zakresie poczucia komfortu, regulacji emocji i komunikacji interpersonalnej. Podczas reskrypcji uczymy się dbać o siebie, aby później móc zastosować tę wiedzę w praktyce. Zwrócenie się do wewnętrznego dziecka i interakcja z nim w trudnej sytuacji to dobry sposób na radzenie sobie z uczuciami. Można używać niezależnie. Technika jest łatwa do wykonania i pozwala puścić wodze fantazji, robiąc to, co Ci odpowiada. Istnieją także różne formy przepisywania, na przykład pisemne – kiedy nowa historia nie tylko rozgrywa się przed oczami umysłu, ale także zostaje przeniesiona na papier. O czym musisz pamiętać? Osoby cierpiące na PTSD, cPTSD i poważne rozregulowanie emocjonalne powinny stosować rescripting pod nadzorem profesjonalisty. Emocje mogą być na tyle intensywne i ekscytujące, że nie prowadzą do przetworzenia doświadczeń, ale do retraumatyzacji. Jeśli czujesz, że podczas wykonywania tej techniki tracisz kontrolę nad swoim stanem, porzuć ją. Reskrypcja może być trudna dla osób, które przeżyły poważną traumę. Psychologiczne mechanizmy obronne, takie jak intelektualizacja lub dewaluacja, mogą zakłócać zanurzenie się w przeszłości. Jeśli nie możesz zanurzyć się we wspomnieniach lub przeżyć sytuacji z przeszłości, konieczna jest wstępna praca z oporem pod okiem specjalisty. Technikę reskrypcji można połączyć z EMDR?