Wiadomo, że pływająca góra lodowa jest widoczna tylko w jednej dziesiątej jej wielkości. Dziewięć dziesiątych pozostaje pod wodą. Podobną ocenę zaproponowano dla ludzkich emocji. To, co widzimy, to tylko jedna dziesiąta tego, co faktycznie istnieje. Z tego zdania wynika nie tylko, że ludzie wyrażają tylko jedną dziesiątą swoich emocji, ale także, że sami są świadomi tylko niewielkiej części swoich emocji. Większość naszych emocji, nawet przed sobą, ukrywamy poprzez podświadomy mechanizm zwany represją. Niewyrażone, niewidoczne emocje są dość powszechne. Wiele emocji, które rozpoznajemy „w naszych umysłach”, nigdy nie jest wyrażanych na zewnątrz. Na przykład: „Nigdy jej nie pokażę, że jestem zazdrosny”. Istnieją dwa główne powody nieokazywania tak rozpoznanych emocji. Po pierwsze, wątpimy, czy inni nas zrozumieją. Będą tylko zaskoczeni i być może wątpią w nasze zdolności umysłowe. Tego rodzaju wątpliwości dotkną najbardziej wrażliwy obszar w nas samych – nasz własny wizerunek, a co za tym idzie naszą samoakceptację, szacunek do siebie, samocelebrację. Drugi możliwy powód nieokazywania emocji jest jeszcze poważniejszy. Obawiam się, że mój limit emocjonalny może zostać wykorzystany przeciwko mnie przypadkowo, bezmyślnie lub w okrutnych zamiarach. Być może nie zrobisz tego od razu, ale nawet jeśli nie użyjesz moich emocji w jasnej formie, zawsze będę myśleć, że po prostu ci współczuje, boisz się mnie lub odsuwasz się ode mnie, bo kiedyś ci zaufałem z niektórymi moimi uczuciami Niewyrażonych emocji nie można nazwać zjawiskiem pozytywnym, ale wyparcie emocji, spychanie ich do podświadomości, okazuje się jeszcze bardziej destrukcyjne. Ukrywamy źródło naszego bólu w więzieniu podświadomości i zmuszamy do milczenia. Ale niestety stłumione emocje nie umierają. Wpływają od wewnątrz na osobowość i zachowanie człowieka. Na przykład osoba, która stłumiła poczucie winy, zawsze będzie dążyć, choć podświadomie, do ukarania siebie. Nigdy nie pozwoli sobie na poczucie bezgranicznej radości i sukcesu. Stłumione lęki i złość mogą objawiać się fizycznie w postaci bezsenności, bólów głowy lub wrzodów. Jeśli takie lęki lub złość są postrzegane świadomie, a dana osoba szczegółowo o nich rozmawia z kimś innym, wówczas jest prawdopodobne, że organizm nie będzie już musiał manifestować tego w postaci bezsenności, nieustannych bólów głowy lub wrzodów. Istnieją trzy główne motywy represji. Zakopujemy niechciane emocje, ponieważ: 1) Jesteśmy tak zaprogramowani. Tak zwane „instrukcje rodzicielskie”, których uczymy się od najmłodszych lat, nieustannie słyszą się w naszych umysłach. Na nasze najgłębsze instynkty wpływa edukacja, którą w ciągu pierwszych pięciu lat życia prowadzili nasi rodzice lub osoby, które stale nas otaczały i wywierały na nas wpływ. Dziecko z rodziny, w której nie ma zwyczaju wyrażania swoich uczuć w sposób brutalny, będzie w naturalny sposób miało tendencję do tłumienia takich emocji, jak czułość i chęć zwrócenia na siebie uwagi. Dziecko, które wychowało się w rodzinie, w której między rodzicami występowały ciągłe konflikty, mogło mieć całkiem odpowiednie warunki do wyrażania złości, ale nieświadomie nauczyło się tłumić takie uczucia, jak współczucie, skrucha itp. 2) „moralizujemy” emocje. W zależności od naszych poglądów mamy tendencję do nazywania pewnych emocji „dobrymi” lub „złymi”. Na przykład uczucie wdzięczności jest dobre, ale złość i zazdrość są złe. W najczystszej formie brzmi to głupio, ale w istocie rodzice często mówią swoim dzieciom: „Nie masz prawa tak się czuć” lub „Nie powinieneś czuć złości, powinieneś współczuć”. Istnieje jedno całkowicie uzasadnione uczucie, które jednak jest w naszym społeczeństwie niemal powszechnie zakazane – jest to uczucie użalania się nad sobą, użalanie się nad sobą do tego stopnia, że ​​samo słowo „użalanie się nad sobą” stało się niemal brudne słowo. 3) I,.