Autor: Vitaly Pichugin Dziecko to niepoważny budzik, włącza się na pełną głośność, kiedy chce, a nie według ustalonego harmonogramu. W domu spokojnie śpią tylko koty, a ja nie mogę: gdziekolwiek się ukryję, wszędzie to słyszę. Wydawałoby się logiczne, że ktoś w rodzinie nie powinien się wysypiać, zasugerowałem to mojej żonie, ponieważ wszystkie składniki do karmienia są wyłącznie przy niej. Wydaje się to jednak niesprawiedliwe. W poszukiwaniu sprawiedliwości rozważaliśmy różne opcje. Śpię w garderobie na górnej pryczy obok kotów, oni udają, że tam jest cicho. To nieprawda, koty prawdopodobnie są po prostu głuche. W pokoju za garderobą jest łóżko, sprawdzałem, wszystko tam słychać doskonale. Nie jest to opcja. Śpię obok niej na łóżku, ale niczym koty udaję, że nic nie słyszę. Próbowałem, nie działa. Jeśli dziecko uznało, że noc kończy się o piątej rano, to rzeczywiście tak jest, nie przejmuje się moimi namawianiami do spania na kolejną godzinę. Dla dzieci, kiedy wstają, jest poranek, mimo że na zmianę śpimy. Uważam, że kobiety nie powinny stać w kolejce, zawsze jestem gotowa pozwolić im iść dalej, ale to inny przypadek, linia, granica. Budzę się w nocy, zabieram dziecko do żony na karmienie i w rezultacie nikt nie śpi. Teraz jej kolej, ona się budzi i co, przyjdzie mnie obudzić? Po co? Poza tym już nie śpię, bo dziecko już mnie obudziło. Nie było kolejki. Jest jeszcze jeden ważny niuans. Zacznę od daleka. Uważam, że kobiety powinny pracować jako saperki. Czuję się jak zły saper, nie wiem jak przebrać śpiące dziecko, to jak rozbroić bombę. Jeden niezręczny ruch i gotowe, minus godzina snu w nocy. Moje zainteresowanie powoduje, że moje dziecko eksploduje, a moja żona nawet się nie budzi. Może to wrodzona męska skrzywienie w opiece nad dziećmi do pierwszego roku życia, a potem będzie lepiej? Długo dyskutowaliśmy, kto nie powinien spać w nocy, ale życie jakoś postawiło wszystko na swoim miejscu. Zrozumie to każdy, kto służył w wojsku. Podczas mojej służby rozwinąłem umiejętność spania w pozycji siedzącej, stojącej, a nawet na jednej nodze, gdy tylko nadarzyła się okazja. Musiałem przypomnieć sobie swoje dawne umiejętności. Teraz posunęłam się dalej, mogę spać z dzieckiem krzyczącym mi do ucha, dzisiaj próbowałam, działa. W ciągu dnia mogę zasnąć pięć razy po trzy minuty i, co dziwne, śpię wystarczająco dużo. Nasz spór został ostatecznie rozwiązany przez naszego synka, który stwierdził, że w nocy krzyczał i będzie krzyczał dalej, bo miał zamiar obudzić się kilka razy na jedzenie. Jeszcze nie wie, jak spokojnie wstawać, ale obiecał, że w przyszłości się tego nauczy. Zrozumieliśmy to wszystko po jego spojrzeniu o piątej rano, cóż, tak nam się wydaje. Dlatego z całą pewnością mogę powiedzieć, że wiem, kto w naszej rodzinie na pewno w najbliższej przyszłości będzie się wysypiał – jest to dziecko i koty, a my na pewno w następnym życiu… I to cię tak bardzo zbliża.