Od autora: Bajka skomponowana przez Alenę Timoshinę, uczestniczkę kursu arteterapii na Skype „Ścieżka do siebie” podczas odrabiania lekcji „Trzy obrazy”. księżniczki. Władca miał jednego, potężny i rozległy kraj nie miał dziedzica. Z żoną żył w pokoju i harmonii przez wiele, wiele lat i wszystko byłoby dobrze: królestwo rozkwitało, ludowi prosperowało, ale tylko braku. następca tronu zasmucił króla. Co dalej czeka jego kraj? Jak zakończą się wszystkie jego tak udane przedsięwzięcia w zarządzaniu? A potem wydarzył się cud - królowa zaszła w ciążę i urodziła na czas. I wszystko byłoby dobrze, ale urodziło się nie jedno dziecko, ale król miał trzy zdrowe dziewczynki zdenerwowany i zmartwiony: co zrobić? Bez względu na to, jak bardzo marzył o dziedzicu, rozumiał, co oznaczają narodziny trojaczków. Nie da się uniknąć dalszych walk o tron: „Nie można ich zostawić przy życiu” – powiedział nadworny dowódca wojskowy – „zostaw urodzoną córkę jako pierwszą – najsilniejszą i najsilniejszą ze wszystkich – i pozbądź się reszty!” przerażony takimi słowami, ale nie wiedział, co zrobić inaczej, dopóki sąd Sage nie poradził mu, co następuje: - Morderstwo nie jest tu aż tak potrzebną rzeczą - wasz stan jest tak rozległy i rozciąga się na tak odległe miejsca, że ​​warto. wyślemy dwie księżniczki na dwa przeciwległe krańce, a problem przestanie istnieć. I tak się stało. Ogłoszono ludowi, że król ma długo oczekiwaną córkę - dziedzica, a pozostałe dwie księżniczki zostały zabrane ze stolicy na obrzeża kraju w najściślejszej tajemnicy nadworny Mędrzec opuścił pałac, druga królowa opuściła go pod pretekstem trudnych porodów i konieczności odpoczynku w cieplejszych klimatach. Trzecia księżniczka pozostała w pałacu wraz z wodzem i królem – swoim ojcem. Księżniczka, która wyruszyła w podróż z królową, zwaną Persją – co oznaczało kwitnącą, pachnącą, trafiła do ciepłej i żyznej krainy, gdzie. urodziła się sama królowa. Była szczęśliwsza niż kiedykolwiek - wrócić z tak długo wyczekiwaną córką, ukochanym dzieckiem, do ojcowskiej ziemi, gdzie spędziła szczęśliwe dzieciństwo i młodość, kiedy jako dziecko biegała z nią po kwitnących zielonych polach i lasach krewnych oraz braci i siostry, a wieczorem znalazła się w ciepłych objęciach ojca i matki. Początkowo królowa tęskniła za dwiema córkami, które pozostawiła, lecz Persja była tak piękna, delikatna i czuła, że ​​szybko jej smutek. zmarła, a jej bliscy i przyjaciele, zachwyceni jej przybyciem i nie wiedząc o ciężarze ciążącym na jej duszy, ale czując jej głęboką melancholię, staraliśmy się zrobić wszystko, co możliwe, aby odwrócić jej uwagę od smutnych wspomnień. I udało im się to śpiewająco. Pewnego dnia królowa zapomniała, że ​​miała kiedyś jeszcze dwie córki. Persia wyrosła na bardzo życzliwe, wesołe i otwarte dziecko, jak śpiewający ptak, fruwała przez życie, wygrzewając się w promieniach miłości swojej matki, a także. wszystkim krewnym i przyjaciołom, którzy ją lubili. Aż pewnego dnia na tę radosną krainę spadło potworne nieszczęście - huragan, który tu przybył spowodował ogromne nieszczęścia - zniszczył żyzne pola, wzniósł tumany pyłu i piasku, które całkowicie przysłoniły wszelkie promienie słoneczne, powodując śmierć pozostałych nietkniętych przez huragan plonów . Huragan zniszczył także pałac królewski, a królowa została poważnie ranna. Księżniczki nie było w tym czasie w pałacu. Dowiedziawszy się o tym, co się stało, pobiegła do umierającej matki, ale droga została odcięta, a królowa zmarła, nie pożegnawszy się z córką. Smutek księżniczki był nieukojony, jej bliscy martwili się o jej zdrowie, aż do pewnego wieku służąca powiedziała do księżniczki: „Wyobraź sobie, co twoja matka, aby uciec przed huraganem, musiała udać się do odległych, odległych krain, tak odległych, że nie mogła już wrócić, i tam żyje, jakby nic się nie stało, równie radośnie i szczęśliwie jak poprzednio. Zasmuca ją tylko jedno, że jest z dala od ukochanych bliskich i nie może otrzymywać od nich wiadomości – jak się mają, czy są zdrowi, czy są szczęśliwi?pewnego dnia będzie mogła wrócić? – zapytała Persja z nadzieją. „Huragan zniszczył wszystkie drogi i ścieżki, zmieszał niebo z ziemią, zniszczył górskie twierdze i spryskał wody oceanu” – odpowiedziała służąca. „Ale może kiedyś uda jej się wrócić”. w nocy Persja spała spokojnie, a rano wstała zupełnie inna i niczym własna matka, która zapomniała o córce, zapomniała o śmierci matki, całkowicie uspokojona jej odejściem „Mimo że jest daleko ode mnie , będę jej przesyłać wieści o sobie i o naszym świecie pod każdym względem.”, które tylko udaje mi się znaleźć, opowiadając wszystko tak, jakby sama była świadkiem wszystkich wydarzeń, żeby nie czuła się samotna i zagubiona – I dalej na miejscu zniszczonego pałacu zbuduję nowy - najbardziej słoneczny i najjaśniejszy pałac na całym świecie, który będzie widoczny z każdej niespotykanej odległości, a światło w nim będzie palić dzień i noc i nie gaśnie na zawsze. Jeśli nagle zdecyduje się wrócić, nie zejdzie na manowce, a ja już nie będę rosła i pozostanę tym samym dzieckiem, którym jestem teraz, aby mogła mnie rozpoznać bez względu na to, ile czasu upłynie najwyższe i najjaśniejsze wzniesienie - niesamowity pałac - Słoneczny Zamek - słońce najdłużej oświetlało to miejsce, a kiedy zaszło, zapalały się tysiące lamp i lamp i nikt ze znajdujących się na nim osób nie zauważył odejścia słońca. Sama Persia zaczęła tworzyć niesamowite bajki, piosenki i muzykę, w którą włożyła wszystkie najpiękniejsze, życzliwe i najjaśniejsze rzeczy, jakie miała w sercu. W dziwny sposób połączyli miłość, nadzieję i szczęście, a każdy, kto ich słuchał, znajdował w nich radość dla swojej duszy. Czas mijał, a wieść o Pałacu Słonecznym rozeszła się coraz dalej – po wszystkich zakątkach kraju, aż dotarła do najdalszego krańca, gdzie mieszkała druga siostra – księżniczka – UTENA, czyli naukowiec nadworny Mędrzec jako osierocona córka szlacheckich i bogatych rodziców. Starszy nigdy nie widział tak dociekliwego i dociekliwego umysłu; znalazł w niej ucznia, którego tak długo szukał - osobę o podobnych poglądach, podczas gdy Utena jak gąbka chłonęła całe zgromadzone doświadczenie i wiedzę nauczyciela nie znając ani zmęczenia, ani lenistwa. Kontynuując zadziwianie Mędrca swoimi zdolnościami, bardzo szybko zaczęła tworzyć niesamowite urządzenia, które ułatwiają i zmieniają życie ludzi. Pracowała niestrudzenie i pracowała, gromadziła i porządkowała wiedzę; nie było dla niej lepszego odpoczynku niż lektura kolejnego traktatu naukowego o naturze rzeczy. Tym bardziej zaskakująca była dla niej pasja, która zrodziła się i zaczęła coraz bardziej fascynować muzyką i kompozycjami pewnej Persji, słonecznej damy mieszkającej gdzieś daleko - daleko na krańcu ziemi - w Słonecznym Pałacu . - A co z jej bajkami? Oto kamień” – powiedziała – „i jeśli znajdę sposób, aby zamienić go w chleb, to będę mógł nakarmić tysiące głodnych i potrzebujących ludzi – mamy dużo kamieni, ale nie starczy nam chleba dla wszystkich – to by bądź cudownym cudem! - odpowiedziała jej przyjaciółka - ale zobacz w nich wszystkie kolory życia - Co masz na myśli? - UTENA była zaskoczona. „W jej baśniach jest tylko słodka słodycz o miłości i szczęściu, wszystko jest zawsze dobre i piękne - czy naprawdę tak wygląda życie?” Ludzie umierają z głodu i chorób i nie żyją wiecznie w wyimaginowanych, baśniowych krainach. „To wszystko prawda” – potwierdziła kobieta. „Ale kiedy słyszę jej piosenkę, mam wrażenie, że siedzę przy oknie! szeroko otwarte, wiatr wieje w moją stronę i bawi się moimi włosami, a moja mama splata mi te włosy w dniu ślubu, cicho śpiewając. I znowu czuję - to świeżość wczesnego poranka i dotyk zrogowaciałych rąk mojej matki i cała moja nadzieja, że ​​​​nieznane mi szczęśliwe życie małżeńskie wkrótce się rozpocznie. – Ale to było dawno, mojej ukochanej mamy już nie ma, a ja mam już wnuki!!!! „Ale słowa są tu zbędne – posłuchajcie tej piosenki sami, a poczujecie coś własnego!” – radziła Utena wysłuchała piosenki, ale nic w niej nie usłyszała, po zapytaniu znajomych była przekonana, że ​​to kobieta. słowa były prawdą, ludzie to mówili– coś w tym stylu – i na ich ustach pojawił się wesoły, marzycielski uśmiech. Jakie to dziwne – pomyślała, co to za dziwna Persja – wielka oszustka, trzeba się z nią rozprawić na miejscu i przywieźć jej ogłupiające pisma. do czystej wody. I zdecydowała się wyruszyć w daleką podróż, na drugi koniec kraju, do Słonecznego Zamku i swojej pani, zresztą od dawna chciała wypróbować swój samolot. Kolejna dziewczyna z drugiego końca świata zdecydowała się jechać dalej tak długa podróż. Piękną królową Uminomorye jest Vlada, co oznacza panującą władczynię – trzecia siostra księżniczki, która wstąpiła już na tron. Pozostała w pałacu królewskim i została wychowana na prawowitą dziedziczkę królestwa przez króla i najwyższego przywódcę wojskowego. Obaj, reprezentujący silną wojnę - mężczyzna na czele państwa, odpowiednio wychowali dziewczynę. Jej siły, waleczności, odwagi, umiejętności wojskowych, a także przebiegłości dyplomatycznej mogłoby pozazdrościć niejeden doświadczony dowódca wojskowy. Król ze spokojną duszą przekazał tron ​​swojej córce, a swoją duszę oddał Bogu, nie martwiąc się o losy królestwa. Za panowania Vlady faktycznie wzmocnił się i rozszerzył jeszcze bardziej. Sama dziewczyna czuła się samotna i zagubiona, wśród kobiet czuła się niegrzeczna, a wśród mężczyzn słaba, nigdy nie znała swojej matki, wiedziała o niej tylko tyle, że po urodzeniu wyjechała do ojczyzny, aby poprawić swoje zdrowie, a potem tragicznie zmarła . Czy rzeczywiście tak było, czy nie, dziewczyna nie odważyła się zapytać, domyślając się ze smutnych spojrzeń króla na portret jego żony, że za tym wszystkim kryje się jakaś tajemnica, o której nie powinna wiedzieć. Do wyprawy skusiła ją także plotka o pięknym Słonecznym Zamku, którego właścicielka skomponowała tak niezwykłe dzieła, że ​​wzbudziły w niej tak dziwne uczucia, nieznane jej wcześniej Utena jako pierwsza przybyła do zamku. Persia została poinformowana o celu wizyty podróżnika i zdecydowała się przyjąć dziewczynę. Kiedy Utena weszła do sali pałacowej, ujrzała przed sobą taką młodą i uroczą istotę – nie dziewczynkę, a 10-letnią –. stara dziewczynka, że ​​nie mogła od razu uwierzyć, że to była i jest taka słynna Persja, i tak zostało – dziewczyna dotrzymała słowa i nigdy nie dorosła – słyszałam Twoje oskarżenia i skargi na mnie – jedno spojrzenie na dziewczynę wystarczyło, żeby zrozumiała swoje trudności. - Jesteś naukowcem - i od urodzenia zajmujesz się badaniami - twoja dusza jest jak puste naczynie - opróżniasz ją za każdym razem, gdy studiujesz coś nowego, aby to zrozumieć - czy studiujesz kamień - i ty sam jesteś wszystkim jak kamień wewnątrz i na zewnątrz, tak i ty odsłaniasz istotę rzeczy, lepiej je rozumiesz. To samo robisz z moimi dziełami, ale niestety i tutaj poniesiesz porażkę. Spójrz na zdjęcie po mojej prawej stronie - opróżnij swoje naczynie duszy tylko do połowy, zostaw w nim część siebie i wszystko, co łączyło Cię z innymi ludźmi, dawało Ci radość i smutek. I gdy tylko Utena spojrzała na ten obraz, znów przed nią jak rozwarło się po raz pierwszy ogromne gwiaździste niebo, kiedy Mędrzec opowiedział jej o ciałach niebieskich, a ona znów poczuła, że ​​jest obok niej, jego wsparcie i miłość oraz dokuczliwe uczucie tęsknoty za nim odeszły, pozostawiając tylko radość spotkania. Wieczorem w Pałacu Słonecznym odbyła się uroczysta ceremonia balu na cześć przybycia władcy Włady, na którym dziewczyny wylądowały razem. Rozmawiali i śmiali się, a we trójkę czuli się tak dobrze, jak gdyby byli w kręgu znanych i bliskich sobie osób, choć widzieli się po raz pierwszy. I zamyślona Persja zajrzała w serca przybywających podróżników, ZOBACZYŁA ICH i zdała sobie sprawę, że to jej siostry. I wtedy jej serce napełniło się radością i szczęściem aż po brzegi. Zrozumiała, dlaczego zbudowała Swój słoneczny zamek i rozpaliła w nim ogień – wreszcie przyjechali goście, na których czekała. Słowa, które wydawały się tak dziwne Utenie i Vlade’owi, potwierdził siedzący z boku DWÓR WOJSKOWY. od nich i obserwowanie ich -".