Czy musisz sobie radzić z nieśmiałością dziecka?Kim jest nieśmiałe dziecko? A czym jest nieśmiałość? Dlaczego opinie są podzielone? Niektórzy uważają, że nieśmiałość, biorąc pod uwagę współczesne rozluźnienie moralności, jest bardzo przydatna, inni uważają, że zatruwa ona życie dziecka i uniemożliwia mu samorealizację. Spróbujmy to rozgryźć. Zatem pierwsze pytanie, które musisz sobie zadać: jak bardzo przeszkadza to samemu dziecku? Co innego, jeśli Twoja córka czuje się zawstydzona, gdy uroczy chłopak częstuje ją cukierkami w ogrodzie, a co innego, jeśli Twój syn kopie w piasku, siedzi u Twoich stóp na placu zabaw, podczas gdy inne dzieci bawią się, nadrabiając zaległości. W przypadku, gdy nieśmiałość staje się bolesna i utrudnia komunikację, kształtowanie normalnej samooceny i rozwój pewności siebie, wówczas należy i można z nią walczyć, jeśli chcesz dla swojego dziecka jak najlepiej. Jednak nie wszystko jest tak proste, że drugim pytaniem, które sobie zadasz, będzie: A. Jakie korzyści czerpiesz z nieśmiałości swojego dziecka? Tak, tak, dobrze słyszałeś, bardzo często sami nieświadomie staramy się, aby nasze dziecko było „wygodne” dla siebie. Dlaczego tego potrzebujemy? Aby nie czuć niepokoju. Bo która matka może spokojnie patrzeć, jak jej dziecko rywalizuje ze wszystkimi we wspinaniu się na drzewo, ucieka na pół dnia z przyjaciółmi na spacer, hałasuje i dręczy koleżankę, która przychodzi do Ciebie z pytaniami? Co w takich przypadkach zrobi nieśmiałe dziecko? Będzie spokojnie siedział obok mamy i bawił się jakąś cichą zabawką. Jest bardzo wygodny dla mamy - taki maluszek. Zawsze wie, gdzie on jest i co robi, nie będzie musiała się rumienić za jego zachowanie w ogrodzie i w szkole, nie będzie musiała się martwić, że przyjaźni się ze „złymi”. Nieśmiałe dziecko nie będzie miało takich przyjaciół. Jak wszyscy inni. Jeśli przeraża Cię ten obraz, zadaj sobie trzecie pytanie: Co sam zrobiłeś, że Twoje dziecko stało się takie? Wielu rodziców wierzy, że dziecko samo nabywa pewne cechy – na ulicy, w domu ogród, od babci itp. Nie zapominajmy, że na rozwój osobowości dziecka wpływa przede wszystkim najbliższe otoczenie. A to tylko ty, jego rodzice. A jeśli będziesz powtarzać dziecku: „Głośno mówisz, wszyscy się na ciebie patrzą!”, „Jesteś okropnym niechlujem, zawsze jesteś brudny!”, „Nie idź się bawić z tymi chłopcami, bo będą weź samochód!”, „Nie skacz na łóżko, lepiej oglądaj kreskówki, jest bardzo głośno!” Nie pozwala się mu powiedzieć ani słowa, gdy ludzie zwracają się do niego na ulicy z pytaniem: „Ile masz lat?”, cały czas odpowiadając za niego. Podnosisz głos, każąc zdjąć zabawki, tak aby Twoje dziecko wcisnęło głowę w ramiona. Zagroź, że oddasz go strasznemu facetowi, jeśli nie posłucha. Takimi działaniami sami, nie chcąc tego świadomie, podważamy poczucie bezpieczeństwa małego dziecka, nie pozwalamy na kształtowanie się jego pewności siebie i niszczymy u podstaw jego prawo do posiadania i obrony swojej pozycji. I czwarte pytanie, najważniejsze: Czy jesteś gotowa zaakceptować swoje dziecko, jeśli pozbędzie się nieśmiałości? A to z pewnością sprawi, że się zmieni! I bądźcie pewni, że w pełni wykorzysta nadarzające się możliwości. Czy potrafisz spokojnie zaakceptować fakt, że zdanie Twojego dziecka często będzie odbiegać od Twojego i na pewno będzie je wyrażać, nie zawsze we właściwym miejscu i czasie? Czy potrafisz poradzić sobie ze strachem, gdy Twój starszy syn spóźnia się na pierwszą randkę? Czy pozwolisz córce wybierać sobie przyjaciół i będziesz ją w tym wspierać? Czy zaakceptujesz fakt, że Twoje dziecko jest odrębną osobą, mającą własne poglądy i wartości? Wszystkie te pytania uświadamiają nam, jak trudne i odpowiedzialne jest wychowywanie naszych dzieci. Jakże trzeba być mądrym i cierpliwym, aby nie popełnić fatalnych błędów! A zauważywszy, że coś idzie nie tak, musisz się cieszyć z tego odkrycia. Radujcie się, bo jeszcze nie wszystko stracone! Nadal możesz ponownie rozważyć swoje poglądy i podjąć działania! Nie odkładaj tego zbyt długo