Freud przedstawił psychikę naszej osobowości jako trójjedyny system składający się z Id, Ego i Super-Ego. Identyfikator w tym systemie odpowiada za realizację instynktownych impulsów. Id wysyła do naszej świadomości takie sygnały, np.: nie możesz dzisiaj iść do pracy i dłużej spać... Superego to składnik moralny, który pełni funkcję powstrzymywania instynktów, wysyłając do naszej świadomości sygnał odwrotny, np. przykład: przestań się włóczyć, biegnij do pracy; pieniądze same się nie zarobią. Ego w tym systemie jest centrum podejmowania decyzji. Osoba ze słabym lub nieobecnym Super-Ego będzie systematycznie opuszczać pracę i wykonywać swoje obowiązki niedbale. Osoba z patologiczną integracją Super-Ego będzie chodzić do pracy, nawet jeśli źle się poczuje, a jeśli nie pójdzie, nawet jeśli przez jakiś czas. nie bez powodu, przez długi czas będzie się angażował w samobiczowanie. Dobrze zintegrowane Ego, stojące przed wyborem, jest w stanie podjąć decyzję, która zminimalizuje konsekwencje społeczne i udręki moralne. Na przykład, gdy się obudzi i poczuje jakąś słabość, powie sobie, że musi dzisiaj zostać w domu, nabrać sił, że bez niego świat nie zniknie w jeden dzień, i powiadomi o tym swojego przełożonego i zaangażowanych współpracowników. decyzja. W tym przypadku jego Ego znalazło rozwiązanie wewnętrznego konfliktu – czy iść do pracy, czy nie, jeśli nie czuje się dobrze – co będzie interesować każdego, bo gdyby ktoś zachorował, byłby nieobecny z pracy znacznie dłużej, a uszkodzenie ciała byłoby poważniejsze. Osoba z dobrze zintegrowanym (niepatologicznym) Super-Ego nazywana jest także w literaturze psychoanalitycznej osobą z silnym ego. Jeśli ośrodek decyzyjny w postaci ego jest nieskoordynowany, człowiek będzie podejmował nieskuteczne decyzje, które będą miały katastrofalny wpływ na jego życie. Wraz z patologicznym wzrostem wpływu Super-Ego, osoba może popaść w depresję, a wraz z dominacją Id kontrolę przejmą instynkty, utrata samokontroli, a zachowanie może stać się aspołeczne, co będzie miało wpływ na relacje z ludźmi. inni. Osoby o neurotycznej strukturze osobowości mają sztywne superego. Poczucie winy jest dla neurotyka istotnym regulatorem; nie potrafi on powstrzymać się od przestrzegania norm społecznych, nie potrafi wykorzystywać innych, manipulować, okazywać okrucieństwa, popełniać czynów niemoralnych, a jeśli czasami się wycofuje, nie staje się to tendencją. Patologicznie sztywne Super-Ego można zaobserwować u osób o charakterze depresyjnym, masochistycznym, obsesyjno-kompulsywnym. W antyspołecznym zaburzeniu osobowości, schizofrenii i epizodzie maniakalnym można zaobserwować brak Superego, gdy nie ma poczucia winy, wstydu i zdolności do empatycznego współodczuwania z innymi, normy społeczne są ignorowane, a samokontrola jest zmniejszona lub nieobecna. . W pogranicznym, histrionicznym, narcystycznym zaburzeniu osobowości Superego jest obecne, ale słabo i pojawia się sporadycznie. Zdarza się, że w chwili popełnienia czynu niemoralnego człowiek odczuwa przyjemność, lecz po dokonaniu czynu może ogarnąć go wstyd lub poczucie winy. Jeśli jednak egocentryzm zostanie mocno wyrażony, wówczas jednostka będzie w większym stopniu obwiniać okoliczności zewnętrzne niż siebie samego i dlatego nie pozostanie długo w stanie winy. Niedopuszczalne zachowanie stopniowo staje się egosyntoniczne. Zatem osobę o silnym Ego charakteryzują następujące cechy: częściej jest obiektywna w ocenach otaczającego ją świata i siebie samego; jego działania są zorganizowane w dłuższym okresie czasu, tak aby możliwe było planowanie i rutyna; potrafi wywiązać się ze swoich obowiązków i wybrać optymalne rozwiązanie spośród dostępnych alternatyw; nie podporządkowuje się ślepo swoim aspiracjom i potrafi je skierować w społecznie użytecznym kierunku; jest w stanie oprzeć się presji otoczenia społecznego, myśląc i wybierając własny kurs. Osoba z patologicznym Super-Ego wybiera kogokolwiek, ale nie ©