Od autora: Znakomity artykuł Ethel Holland na temat tak złożonego i wszechogarniającego uczucia, jak „nienawiść”. Doświadczenie nienawiści prawdopodobnie zajmuje wysokie miejsce na liście „złośliwych” emocji. Porzućcie nienawiść, otwórzcie się na życiodajną miłość, dobroć i akceptację – takie wołanie można usłyszeć regularnie. Ale tak czy inaczej, każde uczucie powstało z jakiegoś powodu i oczywiście nienawiść – jako jedno z podstawowych uczuć – spełnia bardzo ważne zadania. W nienawiści następuje mobilizacja, gromadzenie wszystkich sił – w warunkach przytłaczającego zagrożenia . Głowa jest zimna, twarz blada, usta zaciśnięte w sznurek, oczy zmrużone drapieżnie. Wszystkie inne uczucia wydają się zamrożone, w środku jest bryła lodu i zimna kalkulacja – jest tylko cel – wskazać opcje i wyeliminować, zniszczyć niebezpieczeństwo. W przeciwieństwie do wściekłości, która wrze i szaleje, rozpryskuje się i rozprasza, nienawiść jest uczuciem złożonym i skompresowanym. I objawia się to w sposób bardzo dozowany i wyrachowany – ściśle dla wyniku. Podstawą pojawienia się nienawiści jest obecność obok bardzo straszliwego, niszczycielskiego obiektu – i chęć obrony, walki. No cóż, skoro zagrożenie odbierane jest jako śmiertelne, zabijające (niekoniecznie w sensie fizycznym, być może zabijające coś w duszy, w świecie wewnętrznym) - wówczas chęć walki jest na tyle silna, że ​​bierze pod uwagę, jak duże szkody może być spowodowane - niemożliwe. Istotą nienawiści jest chęć zniszczenia przedmiotu zagrożenia – za wszelką cenę. I jako uzasadniona część nienawiści, w tym uczuciu kryje się także oczekiwanie przyjemności i ulgi, które pojawią się, gdy niebezpieczeństwo zostanie wyeliminowane. I doświadczenie mojego triumfu – z tego, że udało mi się chronić siebie, swoją przestrzeń. Zwycięstwo na energii nienawiści niesie ze sobą kolosalny ładunek pewności siebie i siły, ale jednocześnie pojawiają się doświadczenia goryczy i smutku związane z akceptacją ceny, jaką trzeba było zapłacić za to zwycięstwo , w dużej mierze wiąże się właśnie z umiejętnością wytrzymania i zaakceptowania tej ceny, zniesienia i zaakceptowania żalu, doświadczenia straty, ostatecznej separacji, nieodwracalności, straty. Wylecz się z tego i odnajdź siebie. Zdolność do odczuwania nienawiści otwiera możliwość odrzucenia. Odrzuć relacje lub osoby, które nie są satysfakcjonujące, odrzuć pracę, która nadmiernie wyczerpuje, odrzuć to, co toksyczne, niedopuszczalne, destrukcyjne. Zdolność odczuwania nienawiści – i działanie zgodnie z jej energią – to najważniejsza umiejętność – i bezpieczeństwo psychiczne jednostka w dużej mierze od tego zależy. Zwykle nienawiść jest kolosalną siłą popychającą, która pozwala ci się odizolować, odizolować siebie, swoje „ja” od destrukcyjnej sytuacji. I tu objawia się jej uzdrawiający, uzdrawiający potencjał. Kiedy jednak ulega wypaczeniu – pod wpływem różnych okoliczności – nienawiść zaczyna działać inaczej. Nie jako siła popychająca, ale przeciwnie, jako siła mocująca, wiążąca. Wydaje mi się, że podstawą tej „rewolucji” nienawiści jest właśnie niemożność lub niechęć do zapłacenia ceny smutku i żalu. Bardzo pożądana jest niemożność odrzucenia niebezpiecznego, niszczycielskiego przedmiotu, który jednocześnie jest postrzegany jako niezbędny do przetrwania. Albo inna opcja, gdy znienawidzony obiekt zaczyna wydawać się tak ogromny i potężny, że własna walka z nim wydaje się beznadziejna, a powrót reakcji i zemsty jest destrukcyjny. Nienawiść jest wtedy postrzegana jako bardzo niebezpieczne uczucie. Grożenie zniszczeniem siebie wraz ze znienawidzonym obiektem. I jest ono tłumione. Stopnie tego tłumienia mogą być różne. Być może człowiek powstrzymuje jedynie swoje najniebezpieczniejsze impulsy, aby nie zniszczyć istotnego dla niego przedmiotu nienawiści i zachowuje go na urzeczywistnianie sadystycznych pragnień, które dają pożądane doświadczenia jego siły i mocy. W tym przypadku nienawiść można połączyć z pewnego rodzaju troską o obiekt nienawiści. Być może razem z.